te jong om oud te zijn
en toch was je het
versleten door het leven
en niet vergeten
maar wel in de steek gelaten
door het systeem
mensen kenden je vooral
van gezicht
je eigen zus wilde je niet zien
je overbuurman misschien maar
je dag was steeds meer een leeg balkon
waar geen bloemen zaad zetten voor volgend jaar
waar geen kleren hangen voor de dag van morgen
waar vandaan je de wereld
kon zien, maar niet kon raken
je nacht was
wie weet wat je nacht was
een pauze van het lijden?
weer vrachten rijden
naar Frankrijk
en verder
dromend van bergen
Black Sabbath op de radio
een Camel op je lippen
een Red Bull bij de hand
vloeit het landschap
groen, blauw, wit
weer naar blauw
want daar is zee
en de weg
de lange baan
kronkelt eindeloos mee
en jij mag daar rijden
als je nu weer droomt
als je daarin gelooft
weet dan
weet
nu mag je blijven
Ga naar de inhoud
schrijver