Ik weet niet of ik hier eerder ben geweest, maar de regen houdt me binnen zoals. De regen wikkelt een cocon om me heen. (Tenminste, als het lukt de fluitende trein te negeren.) Ik stel me voor dat rupsen boeddhisten worden als ze ingerold zitten, omdat er zoveel tijd is om iets los te laten. Misschien helpt dat later. Fladderen en sterven.
De deur gaat open, maar er komt niemand binnen. Dit is een eindstation. Alleen ik wacht op een vertrek.
Ik lieg. Er komt wel iemand binnen. Hij gaat gelijk weer weg.