{
(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "Achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "achthoekige")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "Alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "alfamannen")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "appel")[(goto: "hoofdstuk appel")]
(click: "appels")[(goto: "hoofdstuk appel")]
(click: "besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "Besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "beseffen")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "besefte")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "Bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "boeken")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "Handboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "notitieboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "boekenkast")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "spreukenboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "boodschap")[(goto: "hoofdstuk boodschappen")]
(click: "boodschappen")[(goto: "hoofdstuk boodschappen")]
(click: "boodschapper")[(goto: "hoofdstuk boodschappen")]
(click: "eikenboom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "boomgroei")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "Bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " bovenste")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " contact")[(goto: "hoofdstuk contact")]
(click: " contacten")[(goto: "hoofdstuk contact")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "omdraai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "omdraaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaiend")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaiden")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaiende")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "gedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "doorgedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "weggedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "ronddraai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draaierig")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Draaierig")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draag")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "gedragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "draagt")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "dragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "gedroomd")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "Droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "droomde")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "dromen")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "Dromen")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "dagdroomde")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "envelop")[(goto: "hoofdstuk envelop")]
(click: "enveloppen")[(goto: "hoofdstuk envelop")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "Eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "eenden")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "Eenden")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "Eet ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "Eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eet ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eetbare ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eetbaar ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "Opgegeten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "gesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "gesprekken")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "gesprekje")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "sollicitatiegesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "telefoongesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "gedachtes")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "Gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "Gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "Gedachtenlezen")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "Gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "gewone")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "Gewone")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "ongewone")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gezichten")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gezichtsloze")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "Gezichten")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "Gezichtsloze")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gezichtsuitdrukking")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "grap")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grappigs")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grapje")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grapjes")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grapjas")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "Grap")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "Grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grens")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "Grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "krulhaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "zeemeerminstaarthaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: "harten")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: "herinneringen")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnering")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinner")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnering")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnert")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "Herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnerde")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "hoofdje")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "ijs")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "perenijsje")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "perenijsjes")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "lente-ijsje")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "ijsvallen")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "kaart")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "kaarten")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "OV-kaart")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "kaartje")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "speelkaarten")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "kabouter")[(goto: "hoofdstuk kabouter")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "hotelkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "zolderkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "woonkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "slaapkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "grafkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "achterkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "badkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "kleedkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "klok")[(goto: "hoofdstuk klokken")]
(click: "Klok")[(goto: "hoofdstuk klokken")]
(click: "knoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "geknoopt")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "broeksknoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "Koningsblauw")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "koningsblauw")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "krieltjes")[(goto: "hoofdstuk krieltjes")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " Laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "Later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "Lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lachte")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lachten")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lachwekkend")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "Lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "Lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "lavalamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "liefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "verliefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "lift")[(goto: "hoofdstuk lift")]
(click: "liftdeuren")[(goto: "hoofdstuk lift")]
(click: "contactenlijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: " lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: " lijsten")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "Lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "lijstje")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "lijstjes")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "lip")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "bovenlip")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "Lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " meerdere")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Meerdere")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensenlichaam")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensenlijk")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensenlijke")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensenbrein")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensheid")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "'s nachts")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "Gisterennacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "nachtmerrie")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "nachtmerries")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "nachtkind")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "Nachtkind")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "navels")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "Navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "navelstreng")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonkleurige")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neongroen")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neongroene")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonpaars")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonpaarse")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "Neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonnevel")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonlichten")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonletters")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonbord")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "Niets")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "Object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "objecten")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "verzamelobject")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "Overgeven")[(goto: "hoofdstuk overgeven")]
(click: "overgeven")[(goto: "hoofdstuk overgeven")]
(click: " paarse ")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "Paars")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "paars")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "Pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "pasgeborenen")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "Pishoofd")[(goto: "hoofdstuk pishoofd")]
(click: "puppy")[(goto: "hoofdstuk puppy")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "raampje")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: " regen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: " regendruppels")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: " regenjas")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "Regen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "regende")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "Regende")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "regenen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "Regenen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "regenend")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "Regenend")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "reis")[(goto: "hoofdstuk reizen")]
(click: "reizen")[(goto: "hoofdstuk reizen")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "restje")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "resten")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "Restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "reusachtige")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "reusachtig")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "Reus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "reus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "reuzen")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "woudreus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "Rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "rijtjeshuizen")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "Rorschachgeloof")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "Rorschachs")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "rorschachtest")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "rorschachvlekken")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "saaaai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "saai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "saaie")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "saaiheid")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "schilderij")[(goto: "hoofdstuk schilderij")]
(click: "schilderijen")[(goto: "hoofdstuk schilderij")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "schudden")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "schudde")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "geschud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "hoofdschuddend")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "scroll")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "scrollen")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "Scrollen")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "gescrolld")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "steen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "Stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "versteend")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "versteende")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "maansteen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "steentje")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "steentjes")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "edelstenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "stoffig")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "afstoffen")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "sterrenstof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "stofwolk")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "streep")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "streepje")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "strepen")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "Thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "thuisplaneet")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "2")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallende")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "gevallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "vielen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "omviel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
(click: "veren")[(goto: "hoofdstuk veer")]
(click: "verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "Verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "verdwijning")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "verdween")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "vergeet")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "Vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "Versta")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "Verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "verstond")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "verstonden")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "onverstaanbaar")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "onverstaanbaars")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "vogel ")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "Vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: " V ")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vijfhoeken")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vijfde")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "05")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "5")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "Vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " vonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "Gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "terugvinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vingertoppen")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "wijsvinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: " volg ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: " volgen ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: " volgde ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: " volgt ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "Vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "Vreemdelingen")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "vreemdelingen")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "vrouwen")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "Wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "wachtend")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "wachtten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "Wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "gewacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "Wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "wapens")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "Wapens")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "wapenautomaat")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "gewapend")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "Gewapend")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warme")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "verwarmd")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "verwarmde")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "lauwwarm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "opwarmen")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "WATER")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "wateroppervlakte")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "smeltwater")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "wateren")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "waterig")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "waterige")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "waterresistente")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegvegen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weggelopen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weggesprongen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weggewaaid")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegkijken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegplukken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegglijden")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegwezen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " heenweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegspringt")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegstierf")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "Weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " snelwegen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " onderweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "Onderweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegkijken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "middenweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "Wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "wereldvrede")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "wereldmarkten")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: " wijk")[(goto: "hoofdstuk wijk")]
(click: " wijken")[(goto: "hoofdstuk wijk")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "wervelwind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "wolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "wolken")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "wolkten")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "bewolkt")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "bewolkte")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "wolkje")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "ruimtewolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "woord")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: " zaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "kapperszaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "boekenzaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "antiekzaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: " zaken")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "Zaken")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "zee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "zeeën")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "vuurzee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "Zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "zuchten")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "zuchtend")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "Zuchtend")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "zuchtte")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "gezucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
}{
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "zuchtte")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: " lachte")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "dragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "Opgegeten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "schudde")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
}**Vijf**
Ze brachten Vijf bij me. Hij heet natuurlijk niet echt Vijf, maar omdat patiënt nummer vijf net gestorven was toen hij onder toezicht werd gesteld en hij maar vijf vingers bleek te hebben, leek het niet meer dan gepast het nummer aan hem over te dragen. En nu zat Vijf dus voor me, met maar vier vingers.
'Wat is er met je vinger gebeurd?'
'Dat weet u best. 'Ik heb hem eraf gebeten, dat is wat er is gebeurd.' Hij was eerder onder quarantaine geplaatst, omdat hij een andere patiënt had proberen zover te krijgen de vinger eraf te snijden. Toen ze hem vroegen waarom, had hij zijn schouders opgehaald en uitdagend de hand zonder vingers op en neer gezwaaid. 'Omdat ik het zelf niet meer kan natuurlijk.' Vijf was een vreemd geval vonden we allemaal.
'En wat heb je met de vinger gedaan? Opgegeten?'
Hij smakte met zijn lippen.
'De Rorschach heeft de vinger. Wat anders?' De Rorschach was de reden dat Vijf nu al een jaar bij ons was.
'Vertel me over de Rorschach. Wie is dat?'
'Ik heb u al zo vaak over haar verteld.'
'Doe het toch nog maar een keer.'
Vijf zuchtte en bestudeerde zijn vier overgebleven vingers.
'Op een dag stond de Rorschach voor de deur om me te komen halen,' begon hij op de matte toon van iemand die al honderd keer hetzelfde verhaal heeft verteld. 'Ik herkende haar aan haar lange, zwarte mantel. Ik zei dat ik niet mee ging. Ik had dingen te doen. "Dat kan wel zijn," zei de Rorschach, "maar je leidt een gevaarlijk leven en morgen zal het misgaan." "Morgen ga ik ook niet mee," antwoordde ik. De Rorschach lachte en wapperde met haar wenkbrauwen. Misschien vond ze me grappig. Misschien lachte ze om iets anders. Ze zei: "Er is nog een andere manier. Geef me iets wat ik wil en ik zal je voorlopig laten gaan." "Wat heb ik dat jij niet hebt?" vroeg ik en ze gooide haar armen in de lucht, zodat de lange mouwen van haar zwarte mantel op haar schouders zakten. Ze liet me haar twee stompjes van handen zien. "Een vinger. Een vinger elk jaar dat ik een oogje toeknijp."' Vijf keek naar me op. 'Vandaag was weer een jaar voorbij. Snapt u?'
Ik knikte. Onze methode is meegaan in de waanbeelden van de patiënt, doorvragen tot de patiënt verstrikt raakt in zijn eigen onmogelijkheden.
'Wat gebeurt er als je vingers op zijn?'
Vijf likte over zijn lippen.
'Dan zal ze me meenemen.'
'Meenemen waar naartoe?'
'Dat weet u best.'
'Waar naartoe?'
Vijf keek me nog altijd niet aan toen hij antwoord gaf.
'Naar waar de Rorschach woont natuurlijk.'
'Waar woont ze dan?'
Vijf schudde zijn hoofd en legde het me uit. Hij raakt nooit verstrikt in zijn eigen onmogelijkheden. Dat had een teken moeten zijn.
Vanavond werd er hard op de deur gebonsd. Ik herkende haar gelijk aan haar mantel. De Rorschach leunde tegen de deurpost. Ze wees naar me met een hand die maar één vinger had.
'Een ongeluk,' fluisterde ze, 'Zit in een klein hoekje. Het kan een lamp zijn die valt, de olie die zich brandend door je huis heen vreet. Het kan een verkeerde stap zijn, een lichaam dat buitelt over de treden. Het kan…'
'Laten we een overeenkomst sluiten,' zei ik. Ze klakte met haar tong.
'Geef me iets wat ik wil en ik zal je voorlopig laten gaan.'
'Wat heb ik dat jij niet hebt?' vroeg ik in een bewuste herhaling van Vijf zijn verhaal. De Rorschach trok haar T-shirt omhoog. Ze had geen navel.
'Over een uur ben ik terug,' zei ze zangerig.
Ik ben een lafaard. Zolang ik schrijf, hoef ik het mes dat nu voor me ligt niet te gebruiken.<img src="https://i.imgur.com/lVUNPLF.jpg" class="background">(live:1.5s)[(goto: "hoofdstuk rorschach")]{
(click: "object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "overgeven")[(goto: "hoofdstuk overgeven")]
(click: "grapjes")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "Pishoofd")[(goto: "hoofdstuk pishoofd")]
(click: "reus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "streep")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "mensenlijke")[(goto: "hoofdstuk mens")]
}**Rorschach**
(de/het; m/v/o)
1: Hulpmiddel voor psychologische beoordeling en diagnose. Gebaseerd op de menselijke neiging interpretaties en gevoelens te projecteren.
(link-goto: "2", "hoofdstuk twee"). Hoe het licht valt op een object. Meestal geestelijk.
3. Het gevoel dat je krijgt vlak voor je moet overgeven.
4. De restjes die je ziet als je te lang in de lamp kijkt.
(link-goto: "5", "hoofdstuk vijf"). Dat wat je vindt in je navel.
6. Zie vijf.
7. Een (link-goto: "lijst", "hoofdstuk lijst") van mogelijke grapjes.
8. Afkorting van “een lamp valt niet zomaar op (link-goto: "ijs", "hoofdstuk ijs")”.
9. Wat de alfaman tegen Pishoofd zei.
10. De reus die onder je bed zit.
11. Waar je over de streep gaat.
12.{
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "reusachtige")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "draaiende")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "rorschachvlekken")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " volgde ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: " volgen ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
}**Lamp**
Ik leefde onder de grond. Niet dat ik het zo noemde, ik noemde het thuis. Pas later ging ik het onder de grond noemen. Ik groef tot mijn navel vol zat met aarde, mijn huid en haren zwart van de aarde, mijn nagels bleven haken in aarde. Ik mat de tijd in meters. Ik groef niet omdat ik meer ruimte nodig had, maar om bezig te zijn.
Er klonk hoog gefluit van boven en het geruis van water. Er was daar iets. Het duurde vijf dagen voordat ik de aarde aan de kant durfde te scheppen om naar boven te gaan.
Er was niks. Ik zag niks. Ik liep blind rond tot ik een gigantische, reusachtige, kolossale lamp kon zien. Wat ik zag was nog levendiger dan alles wat ik van onder de grond kende, levendiger dan al het levende dat ooit had geleefd. Er waren vormen op vormen in vormen bij vormen, kruipende, draaiende, vliegende vormen en tinten van een totaal nieuwe soort. Maar geen van dat al sprak mijn taal, de lamp nog het minste. Ik volgde hem. Nee, ik werd bestuurd door het grootse licht.
Het gleed langs het plafond, viel in slow motion neer. Ik schreeuwde, hoopte dat iemand het kon opvangen. Ik rende, volgde de val en leek hem haast uit te stellen, alsof ik mee viel. Het licht brandde zoals mijn benen brandden, brandde met de kleur van bloed.
Ik volgde het licht tot ik niet meer kon volgen. Voor mij klonken golven, water zover ik kon zien. In dat water scheen nog een lamp. De twee lampen bewogen in symmetrie naar elkaar toe, gingen in elkaar op. Het licht schroeide rorschachvlekken in mijn ogen, totdat het weer donker werd.{
(click: "restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "Wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "draagt")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Navel**
Ik gluur over de rand van de kuil, terwijl ik het bundeltje meisje in mijn armen stil probeer te sussen.
'We moeten stil zijn. Geluid draagt ver hier. Stil maar. Stil maar.' In de wijde omtrek is niets anders te zien dan glad zand, vooralsnog. Ik laat me terugglijden in de kuil. Precies nu kan ze niet stoppen met huilen. Ik zoek naar iets om haar mee af te leiden, maar er is hier niets, alleen maar rotzooi: achtergelaten plastic flesjes en overgewaaide takken die hier zijn blijven steken. Deze plek is een verzamelplaats voor restjes.
De inheemse bewoners noemen het de Navel van de Wereld, deze diepe kuil in het uitgestrekte gladde landschap. Het was de plek waar de aarde ooit vastzat aan de moedergod, voor de navelstreng werd afgesneden en de aarde eeuwig alleen door het heelal verder zou vallen.
We moeten weg hier. Dit is geen plek voor een pasgeborene.{
(click: "boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "woonkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
}**Restjes**
'Gast, wat is dit nou weer? Dit kan toch niet.'
'Wat zeg je?'
'Gatverdamme, Ik heb vorige week ook al de helft weg moeten gooien. Hier, deze. Als je hem dicht had gelaten, was er niets aan de hand geweest.'
Ik hoor een geweerschot, een schreeuw, dan een zachte plof.
'Kut.'
'Wat had je gister dan? Toch niet dit hier, hè?'
'Nee, dat ene. Ik ben effe…'
Ik smijt het kastdeurtje dicht. Iets valt, scherven rinkelen. Ik pak een potje van de tweede plank van boven en pulk de inhoud eruit met mijn vinger.
'Niet veel meer van over, hè?'
In de woonkamer laat ik mijzelf op een stoel vallen. De leuning breekt in twee.
'Waar heb je dat nou weer vandaan?' Ik wijs naar de spelcomputer op de vloer. Vijf gekleurde draden steken eruit.
'Gevonden.'
De lamp valt om.
'Heb je de huur al betaald?'
Hij blijft stil. De herrie van de televisie lijkt erop te reageren.
Ik sta op en trek aan het koordje van de lamellen. Halverwege het raam verbuigen een paar stroken door één kapotte lamel.
'Het is altijd al zo geweest.'
Welke dag is het?
Ik lepel wat uit het potje. De deurbel gaat. Eén ding, de dong doet het niet meer.
'Hoi mam.'
'Wat ben je aan het eten?'{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "neonlichten")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "saai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "middenweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "wolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Draaien**
'Je kent het wel. Rorschach zit op je ene schouder, je gezond verstand op je andere. Ze praten op je in en dan maak je een afgewogen keuze, bla bla bla. Rorschach zegt "Yo, die chick is vet geil," en dan zegt je verstand "Ja, maar je bent homo," en dan weet je wat je moet doen. Maar, nu komt het hè, let op. Een uurtje geleden. Ik liep over de brug. Ik kon de neonlichten van Café Het Café al zien. Had thuis een paar glaasjes op. Rorschach vond het wel kicken, zoals altijd. Raadde me aan om van de brug te springen. Kijken of ik kon vliegen. Mijn gezond verstand begon over de zwaartekracht te lullen en daar kon ik me ook wel in verplaatsen. Maar net toen ik had besloten om door te lopen, fluisterde Rorschach iets in mijn oor: dat de gravitatieconstante op aarde 9,81 is. En mijn verstand zat zich voor te stellen hoe het is om op het water te pletter te slaan. Ik zweer het, ze bleven maar draaien. "Vliegen is heel leuk hoor." "Als je dood wil vallen." "Als je dood wil vliegen." "Dood is heel leuk hoor." "Als je vliegen wil." Maar nu ik hier lekker aan een biertje zit, besef ik me iets. Kijk, je gezond verstand en Rorschach zijn één. Ze zijn de handpoppen van een veel groter wezen. Iets heel groots. Het zweeft boven je hoofd als een donkere wolk en zit constant met zijn twee personages te beïnvloeden wat je doet. Nou, mij niet gezien, hoor. Want kijk: dat wezen gaat ervanuit dat je de gulden middenweg kiest. Rorschach is gek, je gezond verstand is saai. Je kiest iets in het midden. Precies zoals voor je is uitgestippeld. Wil je iets onverwachts doen, wil je ontsnappen, dan moet je kiezen. Echt kiezen. De volgende keer, dat is echt zo: ik ga luisteren naar die gekke, oude Rorschach. Ik ben voor geen enkel gat te vangen.'{
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "restje")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "onverstaanbaar")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "krieltjes")[(goto: "hoofdstuk krieltjes")]
(click: "Gisterennacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Hoofden**
Als het sneeuwt, voel ik mij het meest een vreemde. Hier is van alles zo veel. Veel auto's, veel huizen en zoveel sneeuwvlokken dat de wereld achter ze verdwijnt. Van thuis was van alles maar één. Ik had één mok waar ik elke ochtend het laatste restje melk uit dronk. Ik had één vriend, één vijand, één moeder, één kind. Het was dezelfde persoon. De ander. Rorschach.
Hoe moet ik Rorschach beschrijven? Toen ik hem dagelijks zag, had ik dat heel precies kunnen zeggen. Rorschach was degene die een neus had en een mond. Rorschach was degene die rilde als het koud was, die soms onverstaanbaar vloekte, die altijd de enige portie kip met krieltjes wilde hebben. Hoe had ik kunnen weten dat de wereld vol is van anderen zoals hij? Om me heen zijn nu zoveel hoofden. Allemaal zouden ze van Rorschach kunnen zijn. Gisterennacht deed ik de gordijnen dicht en bedekte zo de reflectie in het raam. Ook daar had ik iemand gezien met een neus en een mond. Ook daar was Rorschach.{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "rorschachtest")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "scrollen")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "liefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "mensenlijke")[(goto: "hoofdstuk mens")]
}**Object**
Het Object is niet wat je denkt dat het is. Het Object laat zich niet omschrijven. Het Object is een ongeziene, doch immer aanwezige entiteit. Het Object is wat een persoon ziet als een reflectie van zichzelf op momenten dat die persoon zichzelf niet meer kan zien. Het Object is daar waar het niet kan zijn, verstopt in de krochten van de menselijke aard, de dieptes van het bewustzijn, de Rorschach van onze gedachten.
Het Object is een ding, maar niet in de betekenis die jij en ik aan een ding geven. Het Object zou zelfs beschreven kunnen worden als het tegenovergesteld van een ding, als het ware een anti-ding, iets wat men juist niet wil beschrijven, ondanks de vele betekenissen die eraan te geven zijn. Het Object is hetgeen wat niet beklijft bij een brainstormsessie, de onuitgesproken gedachte tijdens een rorschachtest.
Het Object is een merkwaardig verschijnsel. Het Object verschuilt zich daar waar men het minste zoekt. Het Object leeft niet, maar weet desondanks te overleven. Het Object behoeft geen voedsel, geen water, geen zuurstof, geen liefde. Het Object is en blijft, was en zal zijn, is geweest en zal worden.
Het Object is in zijn puurste vorm vormloos. Het Object is een element dat zich in iedere natuurkundige fase bevindt. Het Object wordt gevoeld en toch ook niet, alom aanwezig volgens onze zintuigen, doch niet daar waar onze hersenen zeggen waar het is, hoe het is, wanneer het is, wat het is. Het Object is datgene wat we willen zonder erom gevraagd te hebben. Het Object nemen we voor lief.
Het Object is een culminatie van alles wat we ooit hebben gewild. Het Object is de stip aan de horizon, de lat die we alsmaar hoger leggen, de droom waarvan men zegt dat je die altijd moet hebben, de ambitie die nooit wordt vervuld. Het Object is de drijfveer achter een schoonmaakdag, dat wat ons tot handelen zet als we ons vervelen, wat ons doet friemelen of ons met het hoofd tegen de muur doet slaan. Het Object laat ons eindeloos scrollen.
Metafysici twijfelen nog steeds over het feit of het Object wel het Object genoemd moet worden.{
(click: "herinneringen")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "vergeet")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "eikenboom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "wateren")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "nachtmerrie")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Pasgeborene**
Ik val in een droom waar alleen mijn witte deken mij bijeenhoudt. Als een aangestoken kaars smelten de randen van mijn huid weg in een grenzeloos geheel. Mijn ogen maken zich los. Voor het eerst zie ik mijn binnenste, beschenen door schemerig rood licht. Ik zwem in mezelf, maar ik vind geen skelet, geen essentie, geen magisch geheel. Enkel drab en klonten. Darmen drijven langs, herinneringen aan de eikenboom waar ik woon, de zonbespikkelde bladeren.
Ik heb altijd al het vermoeden gehad dat ik niet één was, weet dat mijn wil niet de enige was. Er is een ander. Als me iets goeds overkwam, was een deel van mij al bij een volgend verlangen. Als ik wakker werd, wilde ik slapen en omgekeerd. Ik wilde avontuur, maar ook veiligheid. Ik wilde vliegen, maar zat vast aan de grond. En nu zwem ik. En elke klont lijkt een wereld op zich, ze bewegen zich door deze oersoep, lijken een doel te hebben.
Kruipen, eik en blad lopen in elkaar over. Ze gaan op in een soep van mijn delen. Tot ik vergeet wie ik ben. Mijn ogen draaien rond. Ik voel me misselijk zonder maag. Er is niets wat me nog vasthoudt, enkel de droom. De nachtmerrie.
Totdat de wateren kalmeren, mijn stevigheid terugkeert. Mijn lichaam balt zich samen als een vuist, werpt haar dekens af en rekt zich uit naar de zon. Ik spreid vleugels.{
(click: "scrollen")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "grens")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "woord")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "schilderij")[(goto: "hoofdstuk schilderij")]
}**Raam**
Heb je wel eens gehoord van een omnivizier? Dat is een raam dat toont wat je wilt zien. Mijn raam werkt precies omgekeerd. Het toont je wat je niet wilt zien.
Toen ik het huis kocht, wist ik niet dat het er was. Anders had ik het nooit gedaan. Het was pas toen ik een schilderij op precies de plek van het raam wilde hangen dat ik ontdekte dat de muur er flinterdun was. Na wat gehamer en gewrik kwam het tevoorschijn. Het raam. En ik kan er niet naar kijken. En ik kan er ook niet niet naar kijken.
Ik heb mijn vader seks zien hebben met een hond. Ik heb een website bezocht met al mijn geheimen en de muis bleef maar scrollen en scrollen en scrollen. Ik heb een lamp zien vallen op een pasgeborene, heb het hoofd zien barsten als een ei. Ik heb Rorschach het raadsel van het leven op horen lossen en het belangrijkste woord niet verstaan.
Wat het me toont overschrijdt de grens van wat mogelijk is. Daarom, en om de gruwelen die het toont, is het bijna onmogelijk mijn blik ervan los te rukken als ik eenmaal heb gekeken.
Vandaag ontdekte ik dat het raam open kan.{
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "neonnevel")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "niets")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "Laat")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
}**Verstaan**
Ik hoor voetstappen. De één die naar urine ruikt, loopt met ferme pas de kamer in. Ik kijk hem vanuit mijn ooghoek aan. Hij zegt niets. We weten beide wat er aan de hand is. Ik vrees voor het tapijt.
Ik ga bij het raam zitten. Een gordijn van mist hangt over de wereld. Een met dauwdruppels bedekt voorwerp, zo één waar de baby soms mee speelt, ontsnapt ternauwernood aan de neonnevel. Een teken van leven of een overblijfsel ervan?
Meer voetstappen. De ander, die naar lekker ruikt, komt binnen. Ze legt een hand op mijn kop en we wisselen een blik, maar ze lijkt de mijne niet te begrijpen. Laat het haar koud dat ik moet? Ik ga naar de deur en kijk om. Ze praat met de één die naar urine ruikt. Zijn ze me vergeten? Ik kruip onder een deken. Hij blijft niet liggen.
Ik zie de twee zwaaien met hun armen, draaien met hun hoofden. Ik spring op en draaf naar ze toe. Urine schreeuwt, Lekker harder. Ik blaf. Een lamp valt om.
Het duurt en duurt voordat ik Lekker weer zie. Haar gezicht is rood en ze ziet iets in de verte, al zijn we binnen. Ik ben blij haar te zien, want ik weet wat er staat te gebeuren. Ik ren naar de deur, sta te trappelen tot hij open gaat. Ik hoor een klik in mijn nek.{
(click: "verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "herinner")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "rijtjeshuizen")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "Ikealamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "saai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "saaie")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "woord")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "wijk")[(goto: "hoofdstuk wijk")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "'s nachts")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Neon**
Terwijl ik aan mijn bureau zit en mijn nagels langzaam verdwijnen onder het bewind van mijn tanden, probeer ik een spontane actie te verzinnen. Een keer per maand probeer ik iets onkarakteristieks te doen en het is al de nacht voor het einde van de maand. Het systeem systematisch te doorbreken.
In mijn huis het systeem systematisch doorbreken gaat niet lukken. Daar ken ik alles al: de scheef hangende lamp, de vijf waxinelichtjes die al een half jaar half opgebrand zijn, de vergeten babypop van mijn nichtje en zo'n lelijke, rode stormkaars, gekocht bij een bloemenkraam. Dit zijn de meest noemenswaardige dingen uit mijn huis. De rest is zo precíes wat je kan verwachten van een huis, dat het, als ik het woorden zou geven, waarschijnlijk bijzonderder zal klinken dan het is. Dus dat ga ik niet doen.
Ik bedenk dat ik misschien wat kan bewegen. Het schijnt dat je creatiever wordt als je beweegt en even overweeg ik om daadwerkelijk mijn vingers uit mijn mond te halen en mijn voeten van de vloer. Even. Maar dan herinner ik me hoeveel moeite dat kost en hoe zwaar mijn lichaam voelt als ik sneller beweeg dan wandeltempo. Wandelen, dat kan ik wel doen. Ik wandel niet vaak. Zeker niet 's nachts. Dat telt toch als iets onkarakteristieks?
Helaas is er geen zak aan. Waarom bedacht ik me niet op mijn hangstoel hoe saai mijn wijk is? De nietszeggende lucht, lantaarnpalen, rijtjeshuizen en vierjarige bomen herhalen zich tot in het oneindige. Alsof ik in zo'n droom ben beland waarin je niet vooruitkomt. De huizen komen samen in een verdwijnpunt in de verte. Ik knijp mijn ogen toe en het lijkt alsof ik dubbel zie. Ondanks het holle gevoel in mijn buik, voel ik me misselijk worden. Waar ben ik eigenlijk?
Ik keer me om en verwacht precies hetzelfde te zien als voor me. Maar links van me, naast het meest saaie rijtjeshuis met wit-transparante gordijnen, een lamp en stenen in de voortuin, hangt een neonbord met het woord "Open". Daaronder in krullerige letters "Café Het Café". Een dikke rode pijl wijst naar de voordeur.
{
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "dromen")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
}**Grenzen**
Ik heb gehoord van een aan alle kanten door oerwoud omringde stad. Een hoge stadsmuur scheidt de gebouwen van de natuur. Deze muur is lang geleden gebouwd, toen men een logische samenleving probeerde te vormen die los stond van de onvoorspelbare en gevaarlijke natuur. Na verloop van tijd ontstonden problemen, doordat enkelingen zich niet aan de strikte normen van de logische stad hielden en zo de samenleving frustreerden. Binnen de stad werd nog een muur gebouwd, om de afwijkenden te laten wonen. Uiteindelijk deden zich echter opnieuw incidenten voor. Er bleven mensen afwijken van de norm, zowel in de oorspronkelijke samenleving als in de samenleving van afwijkenden. Aan de lopende band werden muren gebouwd, maar de problemen bleven ontstaan, totdat uiteindelijk heel de stad uit door muren afgekaderde stadsblokken bestond. Niemand kon elkaar meer verstaan.
De conflicten die de oorzaak waren van de afscheidingen hadden uiteenlopende gronden: soms werd er door bepaalde mensen afgeweken van een norm over gender, soms van een norm over religie, soms van een norm over bestuursvorm, et cetera. Wat fascinerend is om te zien is dat elk stadsblok zich na het moment van afscheiding op een eigen manier door is blijven ontwikkelen en zo een samenleving met eigen specifieke normen en waarden heeft gevormd. Het valt op dat alle overgeleverde overtuigingen, zelfs degene die tijdens de afscheiding progressief waren, uiteindelijk conservatieve normen werden.
Toch zijn er ook een paar normen die in elk stadsblok gelden en blijkbaar ingebakken zitten in elke stedeling:
* Men is bang voor het oerwoud, spreekt hier niet over en weert elke vorm van natuur uit de stad. (Natuurlijk moet men wel eten. De inwoners van de stad voeden zich met overvliegende vogels die ze 'dromen' noemen. Ze zijn er goed in geworden te doen alsof ze niet weten dat het dieren zijn, afkomstig uit het oerwoud.)
* Men doet alsof de muren die hun stadsblok omringen de grenzen van de wereld zijn.
* Men spreekt niet over wat er achter de muren zou kunnen zijn en onderneemt geen pogingen om daar achter te komen.{
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
}**Herinneren**
Misschien ontmoeten we weer iemand, kunnen we eten delen of gewoon even herinneren dat er meer is dan alleen dit.{
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "onverstaanbaars")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "wachtend")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "Vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "herinnerde")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "waterige")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "maansteen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensenlichaam")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " nieuwsvrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "schudde")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: "reizen")[(goto: "hoofdstuk reizen")]
}**Verdwijnen**
Uiteindelijk deed ik het gewoon, vlak voor nieuwe maan, zodat de mensen mijn verdwijning niet snel zouden opmerken. Ik was het zat om de hele tijd in het niets te hangen. Zonder enige weerstand de wereld om te reizen, iemand te zijn die alleen maar kijkt naar hoe ze beneden knijpen en kussen, hersens kraken en eureka kranen, terwijl ik elke maand hetzelfde rondje maakte. Ik kwam neer in iemands achtertuin, naakt. Het was koud om een mensenlichaam te hebben, maar de kou was opwindend. Ik pakte mijn pols, mijn arm, mijn hoofd vast. Ik trok aan mijn kippenvel. Ik schuurde tegen het hek van de tuin, een tak, likte een blad, rolde door het natte gras. Ik was een pasgeborene, net losgeknipt bij de navel. Ik moest me inhouden om niet naar de sterren te kraaien dat ze gelijk hadden, dat het geweldig was om opponeerbare duimen te hebben.
Ik klom over het hek naar de straat. Mijn spieren voelden stijf – mijn spieren! Voor het eerst bekeek ik mezelf in het licht van de lantaarnpalen. Overal waren hoeken en buigingen en rondingen en deuken. Mijn armen smaakten zout en de haren voelden gek aan mijn tong. Er woei een zacht briesje in het gat tussen mijn benen en langs mijn armen. Alles was veel groter dan ik me had voorgesteld. Alsof ik op de bodem van het heelal stond, in het hart van een bloem die zich opende naar de wereld met haar krekelgetjirp en takgekraak. Ik weet niet hoe lang ik naar een boom met takken die bijna in een sloot hingen heb gekeken, wachtend tot hij uit zichzelf ging bewegen. Hoe kon zoiets groots zo lang stilstaan?
Vogels begonnen te kwetteren. Mensen doken op vanachter hun ramen. Ik rende weer terug naar de tuin waar ik was neergestort. De deur schreeuwde toen ik hem open wilde doen, dus liet ik hem snel weer los. Mijn hart breidde zich uit tot mijn keel. Een vrouw kwam naar buiten.
'Wie is daar?'
Ik dacht aan alle namen die de mensen me ooit hadden gegeven.
'Ik ben de maan. Ik ben verdwaald,' zei ik maar. 'Ik heb geen kleren.' Er viel een lange stilte. Door de spleten van het tuinhek zag ik haar grote waterige oogballen, bruin met groene vlekjes. 'Mag ik… zou ik alsjeblieft misschien wat kleding mogen?' vroeg ik. Haar gedempte stem zei iets onverstaanbaars en een paar zware voetstappen kwamen vanuit het huis. Een donkere vorm liep richting het tuinhek, rammelde aan de klink, bromde wat en kreeg hem uiteindelijk open. 'Het is nog waar ook…' mompelde een man toen hij me zag.
In hun chromen keuken gaven ze me een blauwe onderbroek, een te grote spijkerbroek en een shirt met nummers erop aan. Ze vroegen me wat er was gebeurd. Ik haalde mijn schouders op.
'Ik vond dat het tijd was om wat te gaan doen met mijn leven. Ik was niet echt voorbereid op hoe het hier zou zijn.' Ik vertelde hen dat ik de maan was. Dat geloofden ze natuurlijk niet. Ik zou het ook niet geloven als ik hen was. Ik had wel overwogen om een of ander verhaal op te hangen. Dat ik geheugenverlies had, of dat ik ergens van was ontsnapt, of dat mijn ouders me op straat hadden gegooid, maar dit kwam eruit. 'Kijk vanavond maar naar de hemel. Daar zou ik eigenlijk moeten staan, maar daar ben ik niet. Ik ben hier.' Ze vroegen me of ik het nummer van mijn ouders had en toen ik zei van niet, vertelden ze me dat ik maar even moest gaan liggen. Dat ik het me misschien later weer zou herinneren. De kamer die ze me opstuurden was blauw. Er stond een kleine kledingkast, een klein bed en een ding met neon sterren en mijn vorige vorm, een maan, eraan. Alhoewel ik vond dat ik er wel dikker uitzag hier dan ik daadwerkelijk was. Ik viel in slaap op een kleed dat zo zacht was dat het voelde alsof ik zweefde en weer thuis was.
De volgende ochtend ontmoette ik op weg naar de supermarkt iemand. Ze had een hond had met een maanoog, dus ik had meteen een connectie. Ik vertelde haar eigenaar dat het oog van de hond naar mij was vernoemd, dat ik de maan was, gewoon om te kijken wat voor een reactie ze zou geven. Ze rolde met haar ogen. Ik wist niet of het betekende dat het overduidelijk was, of juist dat ik gek was. De caissière met de wijnvlek in haar hals vertelde ik dat ik de maan was toen ik een reeks verschillende soorten vla kocht. Zij moest lachen en schudde haar hoofd.
'En ik ben de zon!' riep ze. Een oude dame vertelde ik dat ik de maan was en ze nam me mee naar haar huis, waar ze een maansteen liet zien en een rots van de maan. Ik kon haar niet vertellen welk deel van mij was geweest, maar zij kon mij niet het verschil vertellen tussen haar afgeknipte vingernagel en die van haar man. Het gaf me een wee gevoel. Een jongen die even lang was als ik en ook bruin haar had, vertelde ik dat ik de maan was en hij was oprecht geïnteresseerd. Misschien wilde hij dat ik probeerde om het te bewijzen, maar meer dan ervaringen kon ik hem niet geven. Hij geloofde me niet. Hij kon er niet bij dat het niet eenzaam was. Ik beweerde dat het nooit eenzaam was, totdat ik hier kwam en ontdekte wat het eigenlijk betekende om eenzaam te zijn.
's Avonds ging ik weer naar het huis met de blauwe kamer. We zaten met zijn drieën voor de televisie. Een nieuwsvrouw vertelde dat er iets mis was met de maan, dat hij niet meer te zien was. Satellieten hadden gecheckt en de maan bleek verdwenen te zijn. De getijden waren verminderd. Onderzoekers waren bang voor een ontregeld seizoensysteem. Binnen een maand brak er paniek uit bij de wetenschappers. Bij de mensen die ik tegenkwam, was er niet meer dan een negeerbaar onderbuikgevoel. Ze geloofden nog steeds niet dat ik de maan was. Een ding wist ik zeker: terug ging ik niet meer.{
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "vogel ")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "vijfde")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Achthoek**
Mijn god is verdwenen. Ze heeft mij achtergelaten in haar raadsel, in het midden, waar uit een achthoek acht wegen ontspruiten als een ster. De wegen lopen dagenlang ononderbroken rechtdoor. Zeven ervan komen uit op een punt. De muur is te glad om te beklimmen en de weg terug is te lang voor de dorst. Alleen de achtste leidt naar haar tempel. Het is mijn taak erachter te komen welke weg de achtste is.
De hoeken zijn genummerd. Hoek acht was onder mijn voorgangers erg populair. Er staan veel namen in gekrast. De goede weg? Maar iets zegt me dat dat te simpel is gedacht. Zij is niet simpel. Primitief misschien, maar niet simpel. Hoek vijf is zo te zien door niemand gekozen. Of niemand die dat wilde delen. Het is een aanlokkelijke gedachte dat die hem dus juist zou zijn. Maar iets te aanlokkelijk. Zij is niet aanlokkelijk. Zij is verschrikkelijk. Ik loop alle hoeken af. Ik vind geen aanknopingspunten. Ik besluit op een teken te wachten. Dat komt zodra ik eraan heb gedacht. Een kraai met een uitstaande veer komt door de vijfde gang aangevlogen. Midden in de achthoek maakt hij een cirkel en stort dan omlaag. Dood. Niet gang vijf dus, zoals ik al dacht. Aan de andere kant: zij doet niet aan tekens, alleen aan raadsels.{
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " volgen ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Vogels**
Die vieze vogels volgen ons al de hele dag. Ze zitten ook overal, hè? Dat valt me nu pas op. Jij had er zelfs een in huis. Ik snap nog steeds niet waarom je er zo gek van was. Schijtbeesten. Ik had die parkiet van jou nooit vrij moeten laten. Hij heeft al die vliegende ratten vast over gisteravond verteld en nu kan ik fluiten naar mijn rust.
Wat hebben die vogels toch met jou? Ik zeg het je, er is een heel legioen uitgerukt om mij lastig te vallen. Het park zat vol met duiven vanmiddag, het stikte van de meeuwen bij dat restaurant en die kraai zie ik al de hele dag! Nee echt, steeds diezelfde. Hij heeft die stomme uitstaande veer op z'n kop. Of is het een kauw? Het kan me eigenlijk ook niet schelen en weet je, ik vond het rete-irritant dat jij er altijd over begon. Wie kan het boeien dat mensen kauwen en kraaien door elkaar halen? Een voordeel van deze situatie is dat ik dat nooit meer hoef te horen.
We gaan alleen nog naar dat strandje bij de rivier. Wie had gedacht dat vandaag onze laatste dag samen zou zijn? Zoveel grote plannen en nu komt er niks meer van. Voor wat het nog waard is, ik denk dat we het hadden gekund. Jij en ik. Twaalf moorden, twaalf provincies, in twaalf maanden. Jij dacht dat ze ons al na, wat, drie provincies door zouden hebben? Ik denk nog steeds van niet, ik denk echt pas bij vijf. Ik zou met je wedden, maar dat gaat lastig nu he, vogelfreak? Nu ga ik het alleen doen, want jij hebt je bedacht en nu ben je nummer één. Nog elf provincies te gaan.
Nou, we zijn er. Toch jammer dat ik afscheid moet nemen van die stomme uitdrukking op je gezicht. Godverdomme daar zit die kraai! Daar! In die boom! Fuck, hoe heeft 'ie dat zo snel gedaan? Verdomme er zitten daar nog meer, die hele boom zit onder. Dat heeft die stomme parkiet van jou zeker geregeld? Fuck, hij vliegt hierheen. Donder op, DONDER OP VIEZE-{
(click: "lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "Boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "hoofdje")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "rorschachtest")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "achthoekige")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "lijstje")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Pishoofd")[(goto: "hoofdstuk pishoofd")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "badkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "slaapkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "appel")[(goto: "hoofdstuk appel")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "Laat")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "klok")[(goto: "hoofdstuk klokken")]
}**Scrollen**
'Goedemorgen. Vandaag is –dinsdag–14 mei–. –Negen uur–ochtend–. –Elf graden–Celsius–.'
'Shit!' Ik sla de deken van mij af, pak m'n agenda. Bij 14 mei staat tussen de krabbels en doedels door een tijd en afspraak: "HALF 10 TENTAMEN". Ik spring uit bed en duik de badkamer in. Op de spiegel verschijnt een lijst.
'Maak een keuze.'
* Tandenborstel
** Regulier
** Elektrisch
** Pneumatisch
* Tandpasta
** Whitening
** Fluoride Plus
** Anti-tandsteen Pro
** Smaakje
*** Aardbei
*** Choco/Banaan
*** Barbecue
*** Rode peper
* Flosdraad
** Dun
** Stevig
** Zijdezacht
* Tandenstokers
** Regulier
** Fluoride
* -swipe verder-
Ik swipe twee keer optie één. Een tandenborstel met een wit kwakje op de haartjes verschijnt in de houder. Ik poets mijn tanden alsof ik de magnetron schoonboen. Boven mijn hoofd verschijnen twee machinale handen.
'Maak een keuze.'
Een andere lijst verschijnt op de spiegel:
* Standaard
* Out-of-bed
* Krullend
* Knotje
* Boot camp
* Gekamd
* Rebels
* Alfaman
* Ongekend intellect
* Getrimd
* Kaal
* -swipe verder-
'Ik heb haast!' roep ik.
De klauwen slaan open en bewegen flexibel op en neer. 'Kapsel: gehaast.'
'Nee, ik héb…'
Enkele seconden later staat mijn haar overeind, zijwaarts en ondersteboven. Ik smijt de tandenborstel in de wasbak en ren naar de keuken. Op het scherm boven het aanrecht verschijnt een lijst met hoofden en namen, één ervan pulseert.
'U heeft een oproep van –Pishoofd–. Wilt u opnemen?'
Ik swipe op het scherm, bel bijna mijn moeder, tot ik het goede hoofdje weet te centreren. Zijn gezicht verschijnt, meer dan levensgroot.
'Hé man, wat is… Ho! Waar zijn je kleren?'
Ik kijk naar beneden. Vanuit de slaapkamer hoor ik een stem: 'Maak een keuze'.
'Ja, ik heb… nee, laat maar. Ik kom er zo aan.'
David doet een hand voor zijn ogen.
'Oké, whatever, je móet hierheen komen. De deuren gaan over twee minuten open. Je wist toch wel dat vandaag de rorschachtest is?' Hij lult een eind weg terwijl ik tevergeefs aan de koelkastdeur trek. Er klinken twee piepjes. Op de deur verschijnen de woorden: "snelle modus ingeschakeld" en ernaast een lijst:
* Muesli
** Standaard
** Melk
*** Halfvol
*** Vol
*** Rijst
*** Geit
*** Soja
** Yoghurt
*** Mager
*** Half
*** Vol
*** Vanille
*** Mosterd
** Kwark is op: bijbestellen
** Gemixt fruit
* Besmeerde boterham (boter / mayonaise)
** Kaas
** Jam is op: bijbestellen
** Pindakaas
** Hagelslag
** Chocoladepasta
** Oreo
** Al het bovenstaande
* Verrassingsmenu
Ik swipe iets willekeurigs in de lijst. Uit de koelkast schuift een bord met yoghurt, een appel en een boterham.
'Hoor je wat ik zeg? Wat doe je?'
Ik pak de boterham op, kijk ernaar en leg hem terug.
'Ik kom al. Welke halte?'
'Scrollstraat. Je kunt het beste met de trolley, de shuttle is defect. Tegen een oma aangereden, of zo.'
Ik trek wat losliggende kleren aan, pak mijn tas en snel het huis uit.
-----
Met een haast onhoorbare 'ping' verschijnt het getal vier op het terminal. Een scherm klapt uit.
'Maak een keuze.'
Ik knik naar de anderen op het perron. Er wordt niet gereageerd. Een heeft oordoppen in, de andere twee houden een tablet zowat tegen hun neus en swipen naar boven, alsmaar naar boven. Ik kijk naar het terminal en zeg: 'Scrollstraat.' Er verschijnt een lijst:
* Wandelen – 45 minuten
* Deelfiets
** Regulier
** Elektrisch
** Zelfrijdend
* Loopbandstep
* Waveboard
* Auto
** Regulier – let op: niet overal toegestaan
** Elektrisch
** Zelfrijdend – let op: toeslag
* Ov
** Trolley (WAARSCHUWING! route aangepast – swipe voor meer informatie)
** Shuttle – DEFECT
** Helitaxi – let op: toeslag
Ik vloek binnensmonds. Het is retedruk op de weg en op zo'n loopbandstep wil ik niet dood gevonden worden. Ik swipe de optie "Deelfiets" en "Zelfrijdend", dan kan ik ondertussen misschien nog wat voorbereiden. Nog geen tien seconden later komt er een knalrode fiets aangereden. Middenin het stuur licht een neon smiley op. 'Welkom. Stap op de fiets.'
Ik gehoorzaam, maar eerst swipe ik de snelheidsmeter een eind naar rechts. Met een noodvaart scheurt het rode gevaar met mij erop door de stad. Een lijst verschijnt in de smiley:
* Snelste route
* Kortste route
* Toeristische route
* Terug naar begin
* Andere route
* Tweelingzus
* Mama
'Verdorie.' Ik vis mijn telefoon uit mijn zak en schakel bluetooth uit. De laatste twee opties verdwijnen.
'Maak een keuze.'
'Fietsen!'
'Geen optie gekozen. Vervolg standaard route.'
-----
Zonder op de klok te kijken sprint ik het gebouw in. In een van de achthoekige hallen word ik tegengehouden door een pratend scherm en een dichte deur.
'Maak een keuze.' Een lijst verschijnt:
TENTAMENS
* HBO 1
* HBO (link-goto: "2", "hoofdstuk twee")
* HBO 3
* HBO 4
* HBO (link-goto: "5", "hoofdstuk vijf")
Ik swipe optie vier. Er verschijnt een tweede lijst:
* G-4357942
* G-4357943
* G-4357944
* G-4357945
* G-4357946
* G-4357947
* G-4357948
* G-4357949
* G-4357950
* G-4357951
* G-4357952
* G-4357953
* G-4357954
* G-4357955
* G-4357956
* G-4357957
* G-4357958
* G-4357959
* G-4357960
* G-4357961
* G-4357962
* G-4357963
* G-4357964
* G-4357965
* G-4357966
* G-4357967
Ik swipe mijn nummer. 'Toegestaan,' hoor ik een stem zeggen en de deur opent. Met een sprintje bereik ik een kamer met een glazen muur. Erachter zie ik mijn klas zitten, gebogen over hun lijst. Ik trek aan de deur. Hij zit op slot. Ik vloek zo hard dat de hele klas opkijkt. De docent wuift dat ik weg moet gaan. Ik sla op de modulaire praatpaal naast de deur. Een smiley verschijnt.
'Ik wil de rorschachtest maken,' zeg ik.
'De –rorschachtest– is gestart om –half tien–. Het is nu –vijf over half tien–.'
'Laat me de test hier doen dan, het is toch maar een lijstje!'
'Excuses. Dat is niet mogelijk. Waar kan ik u verder mee van dienst zijn?'
'Helemaal niks!'
'Blijft u nog even staan voor een tevredenheidsonderzoek.' Op de paal verschijnt een lijst:
Hoe beoordeelt u ons tentamenmodule?
Gebruiksvriendelijkheid
* 1
* (link-goto: "2", "hoofdstuk twee")
* 3
* 4
* (link-goto: "5", "hoofdstuk vijf")
* 6
* 7
* 8
* 9
* 10
Informatief
* 1
* (link-goto: "2", "hoofdstuk twee")
* 3
* 4
* (link-goto: "5", "hoofdstuk vijf")
* 6
* 7
* 8
* 9
* 10
Dienstverlening
* 1
* (link-goto: "2", "hoofdstuk twee")
* 3
* 4
* (link-goto: "5", "hoofdstuk vijf")
* 6
* 7
* 8
* 9
* 10
-swipe verder-{
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "verstond")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Reus**
Elke keer als ik iemand heb gedood, kom ik in een droom oog in oog met hem of haar te staan. Sommigen zijn woedend, anderen bang, maar het ergst zijn degenen die me aankijken met een trieste, begrijpende blik. Misschien denk je nu dat ik een moordenaar ben. Dat ben ik niet.
'Ik dacht,' zei ik afgelopen nacht tegen de trieste ogen, 'ik dacht dat vandaag…'
'Het puntje van je schoen,' zei de man en hij draaide zijn hoofd om naar zijn platte achterlijf te kijken. 'Ik heb nog vijf uur na liggen bloeden.'
'Sorry.'
'Ja.' Hij likte over zijn lippen en zei iets wat ik niet verstond.
'Wat zei je?'
'Was het een mooie wandeling?'
'Ja. Ik geloof het wel.'
Hij knikte.
'Dan is het goed.'{
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Onderweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegkijken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: " volg ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: "bewolkte")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Eenden**
Ik fiets haast zonder moeite, de wind in mijn rug, het asfalt glad en recht. Onderweg zie ik de kerk, de treurwilg, het standbeeld van twee omarmende mensen, dat ene hek met een gat erin. Ik ken ze zoals ik mijn hand ken, de lijnen, littekens en hoe de huid in rimpels verandert als ik een vuist vorm. Achter het hek is een vijver. Stil en sereen, het water bruin onder een bewolkte lucht. Mijn oog valt op drie eenden die knus bij elkaar zitten. Ik rem af om ze beter te bekijken. Mijn been trilt, ik schrik. Vlug vis ik de telefoon uit mijn broekzak. Een appje: "We wachten."
Met mijn fiets aan de hand volg ik de groeven tussen de tegels naar het eerste lege rek. Ineens schiet de fiets naar achteren. Het stuur stoot hard tegen mijn borstbeen. Ze lachen.
'Dat is 'm.'
Ik draai me om. Er is een nieuwe bij, klein, kort haar, ogen als kraaltjes. Hij kijkt me aan en ik hem. Mijn gezicht voelt koud en warm, bevroren in een oven. Ik wil wegkijken. Ik moet wegkijken. Mijn ogen zitten met een strakgespannen ketting vast aan de zijne.
'Wat kijk je dan,' zegt hij.
Mijn ogen voelen nat. Het stuur schuurt mijn hand als ik knijp. Ik open mijn mond.
'Bek houden!'
Iets trekt aan mijn kraag. Ik doe mijn ogen dicht en stel mij voor dat ik in een botsauto zit.
Terug heb ik de wind weer mee. Toch fiets ik langzaam. Ik snak naar de kerk, de treurwilg, het standbeeld van twee omarmende mensen, dat ene hek met een gat erin. Bij de vijver zie ik de eenden. Mijn mondhoeken krullen op, een beetje, niet te veel. Ik rem af. Het beeld draait. De eenden vallen uiteen in verdorde rietstengels.{
(click: "Rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "Ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "neonlichten")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
}**Rijtjeshuis**
Ramen dicht, deur op slot. Lampen uit, gordijnen open. Ik ben niet thuis. Vanaf hier goed zicht op Café Het Café met haar lallende neonlichten en verdwaalde minnaars. De buurman komt naar buiten rollen. Nummer 6 knipt twee keer kort het licht aan, maar hij loopt er langs. Nummer 16 doet een stukje open. Ik zet mijn handen tegen het raam om te zien of nummer 10 ook kijkt. Ik ben bang dat ze te laat is. De buurman duwt met zijn hoofd de kier van nummer 16 open. Nog twee keer licht van nummer 6. De buurman trekt de deur achter zich dicht. Nu drie keer licht bij 6. Was ik de buurman geweest, dan wist ik het wel.
Het is weer vrijdagavond. Ik bel de buurvrouw: of ze bij mij wil komen kijken voor ons “entertainment”. Ze belooft zelfgebakken koekjes mee te nemen. Ik breng nummer 10 op de hoogte: we liggen op schema.{
(click: "Eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "Reus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "verstonden")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "draaiden")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " lachten")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "besefte")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "grap")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grapje")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "grapjas")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "ijs")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "omviel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "Vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "kaarten")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
}**Wachten**
Wij wachtten. Dat was onze taak.
* Eend was de grapjas van het stel. Al zou ik me nu geen goede grap meer kunnen herinneren.
* Reus werd door Eend zo genoemd. Een niet heel grappig grapje. Misschien maakte Eend wel nooit een goede grap en hadden we dat niet door, omdat we geen vergelijkingsmateriaal hadden, of omdat we bij voorbaat maar lachten en zo zijn woorden overstemden.
* Dan nog Rorschach, een lange vrouw die zo mompelde dat we nooit iets verstonden van wat ze zei. Gelukkig had Eend zijn hilarische interpretaties altijd klaar.
* En ik dus.
We hadden zo een eeuw of vijf gewacht toen Eend omviel. Plat achterover en gelijk zo stijf en koud als een brok ijs.
'Klootzak,' zei Reus en hij trapte tegen het dode lichaam. 'Nu kunnen we niet meer klaverjassen.' We hadden nooit geklaverjast, maar dat de optie er altijd was, had ons gerustgesteld. Op de stoel waar we met z'n vieren omheen stonden, lag een pak kaarten.
'Er bestaan ook varianten voor drie personen,' opperde ik. Reus verkocht me een klap. Ik begon alvast te lachen en besefte toen dat Eend geen grap meer zou maken. Rorschach mompelde iets. Reus barste in tranen uit. 'Dus,' zei ik, 'iemand nog het voetballen gekeken? Wat een idiote voorzet was dat hè, in de laatste minuut.'
'Ja,' snoof Reus, 'ik zou die straftijd in zijn gat hebben geklaverjast.' Hij veegde zijn neus aan zijn mouw af en keek verward mijn kant uit. 'Vind je ook niet?' Ik knikte maar. We hadden al eeuwen geen voetbal meer gekeken. Soms was het moeilijk boven te halen hoe het ook al weer werkte. Rorschach schraapte haar keel.
'Waar eh…' We draaiden ons met een ruk naar haar om.
'Hoorde jij dat ook?'
'Ja, ik geloof het wel.'
Rorschach keek naar de grond.{
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "verwarmd")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Lippen**
Ik heb haar lippen meer verdiend dan de natte aarde die ze nu bedekt. Harder nodig ook. Daarom lig ik op mijn buik en kus ik de grond. Klef en koud natuurlijk, ik tuf de korrels zand opzij. En toch, ik warm haar op zoals ze mij verwarmd heeft en fluister hoeveel ik haar liefhad. Hoe geruststellend ik het vind dat ze glimlachend is begraven, hoewel levenslustig rode lippen haar beter stonden dan koele blauwe. Ik pak de fles uit mijn tas, neem zelf een grote slok en giet een scheut over de aarde boven haar hoofd. Geen idee wat er nu zou moeten gebeuren. Ik ga weer liggen. Terwijl de geplette viooltjes in mijn navel kriebelen, trekken mijn gedachten zachte lijnen tussen haar schouders en haar borsten. Ik heb vijf van die lelijke, rode stormkaarsen gekocht bij de bloemenkraam voor de ingang. Mijn tenen krullen. Het beeld van haar handen op mijn heupen dringt zich op. Nog een keer bedenken mijn lippen hoe de hare voelden.{
(click: "eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "neongroene")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuisplaneet")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "perenijsjes")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "kaart")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
}**Lijst**
Ik, Smeerkaas Medewerker, zat in de cabine van mijn neongroene ruimteschip en voelde mij mismoedig. Ik kon geen grip krijgen op mijn emotionele situatie. Daarom besloot ik een lijstje op te stellen met oorzaken van mijn mismoedigheid.
* Mijn thuisplaneet was per abuis opgeblazen door een troep ruimtevlooien.
* Mijn eend Bronchitis had een keelontsteking.
* Bronchitis leek niet heel blij met de naam die ik voor hem had gekozen, gezien het aantal kwaadaardige blikken dat hij me elke dag toewierp.
* Ik was verlaten door mijn penvriend(in), een heel bijzondere hermafrodiete reuzenslak die ik nu waarschijnlijk nooit meer zou spreken.
* De benzine was bijna op.
* Ik kon mijn navel niet meer vinden.
* Als ik niet binnen twee weken het evenwicht tussen goed en kwaad in het sterrenstelsel zou herstellen, zou een intergalactische bom in de tempel van de megalomane sekte van Rorschach tot ontploffing worden gebracht, wat tot de vernietiging van datzelfde sterrenstelsel zou leiden.
* De perenijsjes waren op, dus nu had Bronchitis niets om zijn keel mee te verzachten en was hij nog chagrijniger. Ik was er vrij zeker van dat hij mij van mijn laatste gezelschap probeerde te beroven door zijn ademhaling zo lang in te houden dat hij flauwviel.
Het maken van het lijstje bracht mijn hoofd tot rust, maar het gevoel van mismoedigheid werd er niet door opgelost. Dat was logisch. Het in kaart brengen van deze metaforische doornen haalde die metaforische doornen nog niet uit de metaforische wonde. Het enige wat erop zat, was het stap voor stap afwerken van de lijst. Gelukkig was het best overzichtelijk. Bronchitis kwaakte zachtjes terwijl ik koers zette naar het dichtbijzijndste benzinestation. Misschien hadden ze daar ook perenijsjes. Iets met vliegen en klappen.{
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "zaken")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Misschien**
Tegenover me staat een grote tafel. Ik leun een goede vijf meter ervandaan tegen het raam. Aan de tafel zitten studenten, waarvan de helft met de rug naar me toe. Allemaal zijn ze in stilte bezig met het lezen van een scherm of een boek. Tegenwoordig is een Café Het Café geen café meer, maar een werkplek.
Een van de studenten zit achter een laptop. Hij is mollig, dik zelfs. Het wijde shirt dat hij aanheeft, slobbert om zijn figuur. Zijn broek idem dito. Sterker nog, zijn broek is niet wijd, maar gewoon te groot. Dit heeft hij proberen op te lossen door een groenleren riem om te doen. Het mag niet baten. Boven zijn broek steken twee bollingen uit, met daartussen een diepe kloof met zo'n peilloze diepte waar Rorschach het wel eens over heeft gehad. Ik voel plaatsvervangende schaamte.
Ik overweeg hem aan te spreken, maar ik ken hem niet en dat maakt het misschien nog wel ongemakkelijker. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij. Dat ik een bilspleetkijker ben. Dat ik een vreemdeling ben. Dat hij al ik-weet-niet-hoe-lang zijn gigantische bilspleet heeft tentoongesteld aan de wereld. Of het ergste geval: misschien is hij exhibitionist en geniet hij daar wel van.
Is het daarom beter om niks te zeggen? Immers heeft hij nu geen last van zijn bouwvakkersdecolleté. Maar dat staat op een hellend vlak met zeggen dat het niet erg is als je partner vreemdgaat als je er niks van weet, of dat je hele leven een leugen is, omdat je al die tijd in een droom leefde. Er is zoiets als ongeleden leed. Je wilt zulke dingen gewoon weten. Ik vind het al erg als er de hele avond een stukje spinazie op mijn tand heeft gezeten en ik er pas achter kom als ik voor het slapengaan voor de spiegel sta, terwijl ik met minstens acht verschillende mensen heb gepraat die allemaal niks hebben gezegd.
Toch besluit ik het niet te doen. Ik wil niet de aanstichter van dat leed zijn. Of het zijn mijn zaken niet. Of misschien komt hij er wel nooit achter. Of misschien interesseert het hem wel geen ene reet.{
(click: "grens")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "objecten")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " V ")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "grafkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "verliefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "woord")[(goto: "hoofdstuk woord")]
}**Boven**
'Dus, wat doen jullie?'
De kapitein trekt een wenkbrauw op. Ik wijs naar het opname-apparaat. Hij zucht.
'We bergen echo's.'
'En wat houdt dat in?'
'Dat weet toch iedereen?'
'Nou...'
'Flatgebouw, stuurboord,' brult hij en het luchtschip zwiept abrupt naar links. Ik val tegen de reling. De kapitein grijnst.
'U heeft gelijk. Ze weten niets daarbeneden. Echo's bergen... Het is de kunst echo's op te vangen voor ze de grens over zweven. Kijk, de meeste objecten, dat is de technische term voor echo's die boven belanden, zijn banaal. Auto's, verliefde stellen, oerkreten, lawines, vogels, maar ook staatsgeheimen. Jawel, staatsgeheimen. Een gefluisterd woord in een lege kamer kan rond gaan stuiteren, het raam uit en als je dan niet uitkijkt is het weg.'
'En hoe...'
'Soms hè,' hij streelt de reling en staart naar de stad waar we overheen vliegen, 'vinden we echt een pareltje. Zo'n object dat jaren in een vergeten kamer heeft geëchood tot iemand de deur opendoet. Nutteloos, maar prachtig. Toen ze van de week die grafkamer van Rorschach V ontdekten, je had het moeten horen.' Hij lacht. 'Een vrouw die zei: “Zo makkelijk was hij thuis nou nooit.”'{
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "waterig")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "kabouter")[(goto: "hoofdstuk kabouter")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " eet ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "spreukenboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "wolkje")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Alfaman**
Vijf minuten te laat loop ik redactie op, maar niemand zegt er iets van.
'Hé, tovenaar,' zegt de IT-man bij het koffieapparaat. Ik zwiep met mijn stokje en vorm een 'poef' met mijn lippen. Hij doet alsof hij verdwijnt. We lachen. Ik ga op mijn bureaustoel zitten, druk de computer aan, draai mijn schrift parallel aan mijn potloden en leg mijn spreukenboek aan de kant. De salesman steekt zijn hoofd boven de wanden van mijn hokje uit. Hij doet zijn vizier omhoog.
'Was leuk, hè?'
Ik steek mijn duim op, maar zeg niets. De helm verdwijnt weer achter de wand. Ik hoor papieren ritselen. Vingers toetsen op een toetsenbord. Ik slurp van mijn koffie.
'Hij komt eraan!'
Mensen, orks en dwergen springen op, gordijnen worden van de muur gehaald, bekers worden met cola en al in de prullenbak gesmeten, feeën worden in bureaulaatjes geperst. Iemand glijdt over de paprikachips uit, een ander eet ze op en trekt net iets te hard zijn oren eraf.
'De kabouter zit in de printer.'
Ik voel mijn keel in mijn maag zakken. Even lijkt de wereld stil te staan.
De stagiair komt uit de wc.
'Shit, is er iemand dood?'
'De kabouter zit in de printer!'
Collectief geschreeuw vult het pand. Met vier man slaan en trappen ze de printer. Eentje zwaait er met een stok naar. Een ander gooit koffie over apparaat en slaat dierlijke kreten uit. Een wolkje inkt schiet uit de printer en raakt iemand in het oog. Hij schreeuwt het uit.
'Waar is mijn plakbandroller?' hoor ik achter me, terwijl de secretaresse met twee dozen printpapier en een puntmuts op komt aangerend. Ze wordt getackeld. Het papier vliegt rond als bladeren in een herfststorm. De tackelaar torent boven haar uit en scheurt krijsend zijn overhemd open. De vormgever botst tegen me aan. Ze slaat me op mijn wang. Haar ogen zijn groot en waterig.
'Het spijt me,' roept ze.
'Mij ook,' roep ik. Ze grist mijn spreukenboek van tafel en gooit hem uit het raam. Dan gaat de deur open. Iedereen valt stil. Hij is er.{
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "koningsblauw")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "mensenlijk")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Vergeten**
Mijn voeten waren zwart van de aarde. Mijn eens koningsblauwe pak was vaal. De mist liet elk geluid van vogels verstommen en blokkeerde het licht zodanig dat er weinig verschil was tussen dag en nacht. Ik had gelopen tot ik niet meer wist waarom ik liep. Vaag kon ik me herinneren dat ze me voor het vergeten hadden gewaarschuwd. Maar toen ik de Rorschach tegenkwam, wist ik dat ik voor Hem was gekomen. Ik had Hem al in de verte gezien. Niemand had me ooit uitgelegd hoe de Rorschach eruitzag of dat hij hier was, maar ik wist het meteen. Er was geen andere uitleg. Ik had het gehaald. En het was niet eens zwaar geweest, wat het des te zwaarder maakte. Ik verdiende zwaarder. Ik had alle grenzen overschreden.
Uitheemse tekens sierden Zijn poten en kop. Hij torende boven me uit. Tussen Zijn voorpoten viel een onpeilbare verte, een poort. Zijn ogen waren puur en licht. Ik bleef staan op de plek waar Zijn ogen rustten en keek omhoog. In Zijn oeroude aanwezigheid was ik een pasgeborene. Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Met de zucht viel een last van me af. De Rorschach gaf geen teken van leven, maar ik voelde dat Hij me bekeek, misschien zelfs wel woog. Zijn ogen waren meer dan menselijk. Het leek haast alsof hij begreep waarom ik hier was gekomen. Ik merkte mijn vermoeidheid en zakte op mijn knieën. Tranen kwamen opzetten en ik liet me op mijn rug vallen. Het snikken veranderde in lachen. Toen ik merkte hoe hysterisch het klonk, stopte ik onmiddellijk. Ik was er. Het wachten was voorbij. Ik trok mijn mantel uit en besloot het laatste beetje rantsoen op te eten. Ik genoot van elke hap en kauwde uitgebreid op het inmiddels droog geworden brood.
'Dit is het dan,' zei ik tegen mezelf terwijl ik opstond, ondanks dat niemand me zou verstaan. Een huivering ging door me heen en ik deed een stap naar voren, richting de poort tussen Zijn versierde poten. Een figuur liep uit de duisternis. Haar voeten waren zwart van de aarde en ze droeg een vaal, koningsblauw pak.{
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "herinnert")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "objecten")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " paarse ")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "achterkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "wijsvinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "liefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "wervelwind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "Laat")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gezichtsloze")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: " volg ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
}**Vreemdeling**
De bel boven de deur klingelt als een (link-goto: "wind", "hoofdstuk wind")(link-goto: "klokje", "hoofdstuk klokken"). De vrouw achter de balie kijkt op van haar boek. Haar ogen stralen achter de paarse glazen van haar bril.
'Hallo vreemdeling!' roept ze, alsof ik niet twee dagen, maar twee jaar geleden voor het laatst hier was. Het geeft me het gevoel dat ik er niet echt ben. Een gezichtsloze verschijning die overal op kan duiken, maar die niemand zich herinnert. De vrouw komt achter de toonbank vandaan. Krom waggelt ze op me af. 'Heb je weer wat moois voor me meegenomen?' Opgewonden likt ze haar lippen en ik kan haar lange hoektanden zien. 'Laat zien, laat zien!' Ik loop naar de toonbank, graaiend in mijn tas.
'Dit komt bij mij uit de straat.' Ik pak er een koffiemok uit. 'Van mijn buurvrouw.' Ze pakt het aan alsof het een kostbare schat is, bekijkt het van alle kanten, ruikt eraan.
'Koffie,' is haar oordeel. 'Dit is haar favoriete mok. Ze drinkt haar koffie met volle koffiemelk.' Ik haal mijn schouders op. Ze tut en schudt haar hoofd, zodat de kralen in haar warrige haar tegen elkaar klikken. 'Dat weet je toch wel! Hoe lang woon je al naast haar? Hoe vaak hebben jullie koffie gedronken?' In mijn hoofd reken ik terug wanneer ik in mijn kelderwoning ben gaan wonen. Vijf jaar geleden? Hoe vaak hadden we eigenlijk koffie gedronken? Ik schud de gedachte van me af.
'Kun je hem gebruiken?'
Ze laat haar wijsvinger langs de rand van de mok glijden in langzame cirkels.
'Alles is verbonden,' zegt ze uiteindelijk. 'Misschien is je buurvrouw de link naar je moeder, misschien is ze de link naar de verloren liefde van mijn volgende klant. Ik kan alles gebruiken.' Mijn hart begint sneller te slaan. Ik volg haar naar de achterkamer van de winkel.
Als ik langs het kralengordijn duik, kom ik in het web. Overal om me heen hangen objecten. Sommigen hangen eenzaam aan het plafond, anderen zijn met glimmende draden verbonden aan talloze andere objecten. Ik moet bijna dansen om bij de winkelier te komen zonder een voorwerp aan te raken en loop alsnog bijna tegen een spiegel aan die ik herken uit de failliete antiekzaak van twee deuren verder. De vrouw smijt de mok het web in. Hij stuitert een paar keer tegen verschillende draden aan voordat het rechts van mij blijft steken.
'Ga maar kijken.' De winkelier knikt in de richting van de mok. 'Je weet het, je mag maar één voorwerp aanraken. Als het niet bij je moeder hoort, moet je weer met iets anders komen.' Mijn keel knijpt zich steeds verder dicht als ik op de mok afstap. Drie draden leiden weg van de mok. Ik kies de linker. Die leidt naar een lamp. Ik volg een andere draad omhoog, daar hangt een dameshorloge. Ik kijk ernaar. Het bandje is versleten, maar ik kan het bloemetjesmotief nog zien. Zou mijn moeder van bloemen hebben gehouden? Mijn hand reikt omhoog. Misschien vandaag… Mijn vingers tikken tegen het bandje en ik val in een wervelwind van kleuren. Een gezicht ontstaat. Bruine ogen, rood haar, een litteken bij haar mond. 'Weer niet?' De stem van de winkelier schrikt me op. Ik schud mijn hoofd. Ze lacht. 'Dan zie ik je binnenkort weer.' Ik loop langs haar heen, door de winkel, het pand uit.
Ik zal blijven komen tot mijn moeder geen vreemde meer voor me is. Ik kijk nog een keer achterom en zie door de winkelruit hoe de winkelier haar boek weer oppakt. Ik besef me dat ik niet weet hoe ze heet.
{(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "Versta")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: " wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "Alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "knoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "broeksknoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "streepje")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "scroll")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: " lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "draag")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " onderweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "hoofdschuddend")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Overgeven**
'Wacht effe, ik kom zo,' zeg ik. Ik doe de deur op slot en trek mijn shirt omhoog om bij mijn broek te komen. Mijn vingers krijgen de knoop niet door het gat. Ik houd mijn adem in. Hij schiet net los. Normaal draag ik een riem om alles stevig vast te maken, maar die is al dagen zoek. Ik heb daarom de strakste broek aangetrokken die ik heb, een van twintig jaar geleden. Ik draai me weg van de toiletpot en laat me zakken. Plotseling verdwijnen de muren om me heen en de pot onder me vandaan. Met mijn kont val ik in roze zand. Om me heen zijn neon duinen zover het oog kan zien. Vijf hete zonnen beuken op me neer.
'Rorschach?' hoor ik haar roepen.
'Godver… Praat ik een andere taal? Versta je me niet als ik zeg: wacht even?' Ik sta op en worstel mijn broek weer vast. Een misselijk gevoel overvalt me en ik kots bijna over mijn kleren heen. Ik vloek en veeg mijn mond af. Teleportatie is nooit leuk. Achter een zandheuvel staat ze met de machine, haar hoofd rood aangelopen. 'Wat heb je gedaan?'
Ze haalt haar schouders op.
'Sorry Alfaman, ik-' Ze buigt voorover en kotst bruine smurrie met maishulzen. Dus dáár is die mais naartoe verdwenen.
'Ik kan niet eens normaal pissen.' Ik schuif haar aan de kant en toets wat commando's in om terug naar huis te gaan. De machine geeft geen respons. 'De batterij is leeg,' mompel ik tegen mezelf. 'Ik kan me herinneren dat ik hem aan de oplader had gelegd afgelopen nacht. Dat ding vreet stroom.'
'…ik had je oplader geleend voor de mijne.'
'Waarom heb je nog steeds geen eigen oplader gehaald?' Mijn broeksknoop schiet los. Voordat mijn broek de grond bereikt, vang ik hem op. Ik hou mijn adem in en maak hem weer vast. 'Je realiseert je dat er geen stopcontact is om hem op te laden hier?' Ze knikt. 'Ik hoop voor jou dat je mijn oplader hebt gebruikt om je mobiel op te laden.' Ze vist haar mobiel uit haar zak. Op de achtergrond staat een eend. Vijf van de vijf vierkantjes is vol. Er is één streepje bereik. Ik scroll door de (link-goto: "contacten", "hoofdstuk contact")(link-goto: "lijst", "hoofdstuk lijst"). 'Hallo, met Rorschach Rorschach. Ja. Ja, pech onderweg. Kan een ANTB-wagen ons komen helpen? We zitten op G-4357956.' Met een hand leun ik op de machine en kijk hoofdschuddend naar haar. Haar duimen klemt ze achter een riem.
Mijn riem.{
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "pasgeborenen")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: " lijsten")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "alfamannen")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "reuzen")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Niets**
Hij ging met zijn duim langs het register achterin, zoals hij alle voorgaande keren had gedaan, maar deze keer ging hij tot het einde en sloeg hij het boek dicht. Hij tuitte zijn lippen en ademde scherp in.
'Lieve schat.' Hij zette zijn handen tegen elkaar alsof hij ging buigen. 'Er is niets meer. Je hebt alles gehad.'
'Nee.' Ik greep naar het boek en begon er zelf in te bladeren. 'Nee, dat kan niet. Zo vaak ben ik niet terug geweest.' Mijn ogen vlogen over koeherders, alfamannen, koningen, reuzen, vergeten soldaten, pasgeborenen overleden in de wieg. Eindeloze lijsten van wat ik was geweest. Hij legde zijn hand op de mijne. Ik keek op.
'Het spijt me,' zei hij. 'Dat was het. Er is echt niets meer.'
'Maar ik wil nog één keer, nog één keer.'
Hij kneep in mijn hand.
'Dat willen ze allemaal.' En hij citeerde:
//Nog één keer liefhebben,
nog één keer vallen
en de smaak van straat proeven
die neon van boven weerkaatst
en aarde door je vingers laten stromen
en met je gezicht de zon kussen
en de lakens ruiken als je in slaap valt
in een droom van vogels.
Nog één keer. Nog één keer.
Nog één keer.//
Ik opende mijn mond. Er viel niets aan toe te voegen. Ik knikte.{
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "woonkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
}**Zucht**
Een zucht ontsnapt aan mijn mond. Ik hap naar hem, maar hij ontglipt me. Ik kijk rond en snuif als een hond. Niks. Vlug haal ik de luchtverfrisser uit het stopcontact en leg een bordje op het stomende theekopje. Mijn moeder roept van boven: 'Wat doe je allemaal?'
'Ik ben mijn zucht kwijt,' roep ik terug.
'Je bent de kluts kwijt?'
'Mijn zúcht. Je weet wel.' Ik probeer diep uit te ademen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.
'Ik kom naar beneden.'
'Nee, niet doen! Stel je voor dat je hem inademt.' Een briesje zet de haartjes in mijn nek overeind. Mijn moeder zegt iets. Ik luister niet en ren naar de keuken. Het raam staat wagenwijd open. Ik klim naar buiten. Ook daar is de zucht niet te bekennen. Ik loop met de wind mee, vijf, tien, twintig minuten, tot het eerste oversteekpunt. Voor het stoplicht staat een jongen te wachten. Ik vraag hem of hij een zucht heeft zien langskomen.
'Misschien,' zegt hij. 'Hoe heet 'ie?'
'Eh, weet ik niet.'
'Noem de eerste naam die in je opkomt.'
'Rorschach.'
Hij kijkt bedenkelijk, maar knikt dan.
'Goeie. Kom mee.' Hij pakt mijn hand en sleurt me mee. Ik vraag waar we heengaan, maar hij hijgt alleen maar. Dat kan ik wel nog, dus ik doe hem na. Hijgend lopen we het bejaardentehuis in. Hij neemt me naar de gezamenlijke woonkamer en zet mij in een zachte stoel die ruikt naar natte kleren. Naast mij zitten drie oude dames te breien. Voor het raam in de hoek zit een oude man in een schommelstoel. Ik wil wat vragen, maar de jongen legt een vinger op zijn mond. 'Luister,' zegt hij. Vanuit de hoek hoor ik een zucht. Dan een naast mij en nog een achter me. De jongen lacht en steekt mij aan. 'Wees blij,' zegt hij. 'Zo wil je toch niet worden?'
'Doei, Rorschach,' roep ik. Opgelucht adem ik in.{
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "herinner")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "geknoopt")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "boeken")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Koningsblauw**
Het was een soort gala-avond, geloof ik. Ik had namelijk een jurk aan en dat doe ik meestal niet voor de lol. Plotseling kreeg ik een kroon op mijn hoofd geduwd en werd er een rode mantel net te strak om mijn hals geknoopt. Met nog steeds die jurk eronder. Het was geen gezicht. Mijn vader stond naast me toen ik de eed aflegde. Daarna gingen we samen naar boven om koningsblauwe cocktails te drinken. We hadden iets te vieren blijkbaar. Rorschach stond achter de bar. Terwijl hij onze glazen vulde, vroeg ik hem naar een mislukt interview dat hij ooit op tv had gehouden met een wollige schrijver van interessante boeken. Het was niet aangeslagen bij de jeugd.
Het volgende dat ik me herinner is dat ik in een grote zaal stond met spiegels aan de wanden. Er stond een rij lakeien in gouden pakken. Ik moest heel plechtig iets heel vies proeven. Rorschach deed het voor. Eerst een theelepel chocoladesaus op je tong, dan een hapje truffel met tomatenketchup erbij.
Ik was er nog steeds niet uit. Wilde ik een echte koningin zijn, al dan niet onder een valse naam, zodat ik er een burgerlijk dubbelleven op na kon houden? Het leek me moeilijk vol te houden. Ik kon er ook afstand van doen. Ik was toch min of meer willekeurig uitgekozen, ik kon het net zo goed weer doorgeven. Aan de andere kant had het wel voordelen. Ik hoefde nooit meer te wachten bij de snackbar, ook niet als die prinses uit G-4357956 in de rij stond. Ik kon bizar grote cocktails drinken en de roomservice bellen voor hotelkamerconcerten van wie dan ook. Nee, als ik een koningin ging zijn, moest ik wel een bescheiden, één-met-het-volk-type zijn. Dat ging niet als je wilde voordringen. Daar moest ik iets op verzinnen.{
(click: " lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "lijstjes")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: " lijsten")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "Restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "gezichten")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "boeken")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Lachen**
Ik slinger mijn tas op het bed en schop de sandalen tegen de deur aan. Zo lang mogelijk probeer ik het te vermijden. Met omtrekkende bewegingen loop ik mijn kamer door. Toch blijven mijn ogen afglijden naar de linkermuur, naar de lijst belangrijke opdrachten, die ik nog even mag oplossen ná al het cassièrewerk. Met loden voeten loop ik naar de laptop, struikel ik half over alle boeken die nodig moeten worden uitgezocht en kleren die echt moeten worden gewassen. Dan merk ik dat het gordijn half naar beneden is gevallen. Ik ruk het ding van de rails. Het scheurt met een prettig schreeuwend geluid. Ik imiteer het geluid en eindig in een gil als ik zie dat er iemand op het balkon zit.
In de schemering zijn alleen zijn omtrekken te zien. Met zijn linkerhand streelt hij de nepbloemen. Dat had ik deze ochtend ook nog gedaan. Dezelfde spriet, die veel te lang en recht is in vergelijking met de rest. Waarom reageert hij niet op mijn geluiden? Zou hij doof zijn? Hoe lang zit hij er al? Zijn losse blouse is opgestroopt tot aan zijn ellebogen en is groenig, mossig, aan de onderkant. Eenzelfde soort blouse hangt over de bureaustoel. Ik kijk de kamer rond en de titels van de rondslingerende boeken komen me plotseling onbekend voor. De televisie met neon stickers erop. Restjes pizza. De kaarsstandaarden in de vorm van bloemen. Zelfs de vijftienjarige bonsai lijkt een ander object geworden.
Ik pak een biertje uit de koelkast. Zonder mijn ogen van hem af te halen, schenk ik het over in het leukste glas. Een bolle met een kort steeltje. Het is niet meer mijn favoriete glas. Het is die van hem. Het is ook zijn nieuwe dekbedovertrek, met de vouwen van de verpakking er nog in. Het is zijn kleed met de pastasausvlek half onder het bed geschoven. Ik kijk door zijn vette raam naar het balkon. Een pijnlijke hitte schiet door mijn lichaam. Misschien ben ik wel de vreemdeling in zijn kamer.
Ik ren naar de deur en gooi een lamp, die wel heel dicht bij de rand van het bureau staat, om. Mijn hoofd schiet naar het balkon. Weer reageert hij niet. Ik sluip naar het balkon en raak het raam aan met mijn vingertoppen. Mijn adem beslaat het glas. Onverstoorbaar kijkt hij vooruit. Zou hij in slaap zijn gevallen? Zijn haren krullen om zijn hoofd, houden het laatste zonlicht gevangen tussen de pluizen. Met twee vingers duw ik de deur open. Geen reactie. Ik loop op blote voeten naar hem toe en ga in kleermakerszit naast hem zitten. Met zijn ogen half gesloten, als een kat, staart hij naar de laatste zonnestralen. De wijnvlek op zijn hals kleurt oranje in dit licht. Ik schuif zijn favoriete glas naar hem toe. Hij pakt het aan met twee vingers alsof het elk moment uit elkaar kan spatten. De warmte trekt door in mijn schouders en langzaam ontspan ik ze. Als het niet mijn kamer is, dan zijn het ook niet mijn to-do lijstjes of mijn tomatensausvlek, niet mijn kledingzooi. Wat staat er eigenlijk op al die to-do lijsten? Is het ooit belangrijk geweest? Is het belangrijk voor hem?
De wind steekt op en speelt met mijn krullen. We kijken elkaar aan. Er vormen grijnzen op onze gezichten. Voorzichtig beginnen we te grinniken. Ik leun achterover en barst in lachen uit. De vreemdeling leunt voorover en pinkt een traan van het lachen weg. Het lachen vult het balkon, echoot door de kamer en duwt alle belangrijke gedachten in golven van geluid aan de kant.
{(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "liefde")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "thuisplaneet")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
}**Besef**
Ik, Smeerkaas Medewerker, zit vastgebonden op een stoel in een ondergrondse ruimte die verbonden is aan de tempel van de sekte van Rorschach en voel mij relatief opgewekt. Deze relatieve opgewektheid heeft niets te maken met de concrete situatie waarin ik mij bevind, die is best onaangenaam. Nee, mijn opgewektheid vindt zijn bron in de realisatie dat ik eigenlijk een nogal avontuurlijk leven leid. Je zit niet elke dag vastgebonden op een stoel in een ondergrondse ruimte verbonden aan een tempel van een sekte van Rorschach. Daarnaast zal het sterrenstelsel worden opgeblazen door een intergalactische bom als ik niet snel wat doe. Dat maak je ook niet elke dag mee. Ik heb nooit over mezelf nagedacht als iemand die een levendig leven leidt, maar misschien valt dat wel reuze mee. Als ik mijn handen vrij had, had ik dit inzicht graag op een briefje geschreven, zodat ik het op mijn spiegel had kunnen hangen. Op de stoel naast mij klinkt een zacht gekuch. Mijn dierbare eend Bronchitis is bijgekomen! De diepe vreugde die ik hierdoor voel, ontroert me. Het doet me beseffen hoeveel ik om Bronchitis geef. En liefde maakt gelukkig. Deze dag kan niet meer stuk. Mijn leven was in een gestaag tempo bergafwaarts gegaan nadat mijn penvriend(in) me had verlaten. Ik was mijn baan verloren. Ik kwam erachter dat mijn thuisplaneet was opgeblazen. Ik verstoorde de balans tussen goed en kwaad in het universum door een man genaamd Rorschach per ongeluk aan te zetten tot het stichten van een sekte. Daarnaast was er veel spanning komen te staan op mijn relatie met Bronchitis. Eigenlijk was ik best wel een beetje depressief. Maar nu niet. Nu voel ik mij niet depressief. Ik voel mij relatief opgewekt. Dit is een enorme opluchting. Ik moet glimlachen.
De sekteleider onderbreekt de doemsdagspeech die ik nu al een half uur aan het negeren ben en kijkt me verstoord aan.
'Waarom lach je?'{
(click: "rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "verdwijnen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " zaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "kapperszaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "doodgewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "zeemeerminstaarthaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "wolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Haar**
De kapperszaak zit in een doodgewoon bruin rijtjeshuis. Door het grote raam, dat is afgeplakt met vitragefolie, kan ik kleurige schaduwen zien bewegen. Mijn haar waait naar achter, alsof het probeert weg te vluchten van het pand. Maar ik moet naar binnen. Mijn haar is al te lang niet te beheersen. Een van de schaduwen blijft staan voor het raam en haar kleurige aanwezigheid geeft me de kriebels. Ik haal diep adem en zet de eerste stap. De deur schraapt over de grond als ik hem open duw en iedereen kijkt op. Er zit een vrouw wiens haar in een metershoge toren wordt gevlochten. Twee lange, iele dames zijn met afschrikwekkende instrumenten al het haar op zijn plaats aan het duwen. Als ze mij zien, draaien ze zich snel weer om. Nerveus probeer ik mijn haar te fatsoeneren, maar het valt gewoon weer voor mijn ogen. Er komt een vrouw op me aflopen. Haar suikerspinkleurige haar vormt een enorme knetterende wolk om haar hoofd. Ik krimp in de schaduw van dat kapsel. Mijn eigen haar hangt er futloos bij, alle weerstand eruit gedrukt door de roze atmosfeer van de suikerspin.
'Zo.'
Ik glimlach krampachtig.
'Hoi, ik had een afspraak om...'
'Zeg maar niks, zelfs zonder afspraak had ik je geholpen. Meid, wat hèb je aan je hoofd?'
Ik werp mezelf een blik toe in de spiegel en mijn blik kruist die van de dame met het torenhaar. Ze knijpt haar lippen samen. De kapster wacht niet op mijn antwoord, maar duwt me richting een stoel in de verste hoek van de zaak. Mijn haar krult op door de statische energie van haar kapsel. Ik ga zitten en zie vanuit mijn ooghoeken de roze wolk verdwijnen achter een stellage met meer martelwerktuigen dan ik ooit heb gezien. De moed zinkt me in mijn schoenen. Misschien is dit een slecht idee. Misschien is mijn haar beter af zonder de tussenkomst van deze haarpuristen. Voordat ik op kan staan, slaat een andere kapster een kapmantel om mijn schouders en maakt hem zo strak dicht dat ik bijna stik. Haar kapsel is een iriserende, koningsblauwe zeemeerminnenstaart die uit haar hoofd groeit. Ze haalt haar handen door mijn haar, wat om haar vingers grijpt en zich vasthaakt achter haar ringen. Terwijl ze zich probeert te bevrijden, rolt de Statische Suikerspin een karretje vol kammen, messen en scharen naast mijn stoel. In tweekleurige afkeer staren ze naar mijn haar.
'Breng de Rorschach,' commandeert de Statische Suikerspin. De Blauwe Zeemeermin loopt naar achter en haalt een gigantische, glimmende kap. De kap gaat over mijn hoofd. Alles wordt donker.{
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "resten")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
}**G-4357956**
Van de homo sapiens sapiens die vijf miljard jaar geleden leefde, zijn maar weinig fossiele overblijfselen gevonden. Op basis van de resten die zijn gevonden is wel gebleken dat de soort een relatief zwak fysiek had. Daarom waren wij (Rorschach en ik) volledig onvoorbereid op de realiteit van G-4357956. Omdat dit tijdperk nog voor de massa-extinctie van G-4357967 was, verwachtten we een verder toegenomen dominantie van zoogdieren, zoals die na de massa-extinctie van E-4826934 in gang was gezet, maar de absolute dominantie en vooral de wijdverspreidheid van homo sapiens sapiens kwam als een verrassing. Homo sapiens sapiens was vooral te vinden in kunstmatige, stenen wouden, een habitat die niet uitnodigde tot fossilisatie van kadavers en waarop ook nauwelijks sporenfossielen konden worden achtergelaten.
Homo sapiens sapiens leefde in kuddes die door middel van primitieve taal, een combinatie van verbale en fysieke uitingen, onderling communiceerde. Toen ze Rorschach en mij tussen hen zagen verschijnen, zetten ze massaal een hoge, schrille lokroep in die niet veel later werd beantwoord door de hoge, schrille noot van een vervoermiddel waaruit meer homo sapiens sapiens kwamen met opvallend uniforme pluimage. Aangezien er geen overblijfselen van pluimage zijn gevonden in fossielen, durven we te stellen dat de homo sapiens sapiens zijn eigen pluimage vergaarde en daarmee signalen stuurde naar zijn kuddegenoten. Of het alleen ging om uitdragen van de rol in de groep of dat er ook een element van seksuele selectie was, moet nog verder onderzocht worden. Veel tijd voor onderzoek kregen we niet, omdat de krijsende homo sapiens sapiens ons in het vervoermiddel duwden en ons daarin opsloten. Het feit dat ze niet gelijk pogingen ondernamen ons op te eten is een duidelijke indicatie van de hiërarchische structuur in hun samenleving. We werden bewaard om te dienen als voedsel voor hun koningin, of misschien voor belangrijke jongen. Waarom ze ons vervolgens eerst in een doorzichtige kooi stopten, moet nog verder onderzocht worden. Misschien zodat de prooi eerst zorgvuldig kon worden bestudeerd, of misschien had de homo sapiens sapiens een verder ontwikkeld brein dan we dachten en waren ze van plan Rorschach en mij te fokken om zo toegang te krijgen tot een hele nieuwe bron van voedsel. Hoe dan ook: we hebben de ANTB gebeld en zijn niet gebleven om erachter te komen hoe ze van plan waren ons op te eten.{
(click: "neonpaars")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "neonpaarse")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "lip")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "sterrenstof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "dragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "sollicitatiegesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: " snelwegen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Paars**
'Nog één keertje!'
'Zeik niet zo.'
'Toe?' Ik kijk in mijn vaders harde ogen. Hij in die van mij. Wanneer ik de staarwedstrijd met een trillende lip win, laat hij met een lichte inspanning in zijn gezicht de kleuren komen. Vlekken verschijnen onder zijn ogen en veranderen van geel naar neonpaars. Ze breiden zich glinsterend uit naar buiten. Ik pak een vlek en zie mijn hand in datzelfde glimmende, goddelijke, geniepige neonpaars veranderen. De aanraking neemt me mee naar intergalactische snelwegen op onontdekte planeten. Naar neonpaarse lippen die me zoeken door sterrenstof. Ik kijk hoe mijn hand oplicht. Ik voel me mooi, warm, gelukkig.
'Ik hoop dat het je helpt,' zegt mijn vader chagrijnig als hij knikt naar mijn lichtgevende hand.
'Ik heb geen hulp nodig,' zeg ik. Hij doet zijn mond open en sluit hem weer. Mijn blauwe pak, dat staat nu prachtig bij mijn hand. Dat zal ik alleen nog maar dragen. Hij zegt toch wat. Ik luister niet. Hij kijkt me aan, weer die harde ogen.
'Hoe lang?' vraag ik.
'Hoe lang wat?'
'Hoe lang blijft het deze keer zitten?'
Hij zucht, diep.
'Wat?'
'Ik had erg mijn best gedaan om dat sollicitatiegesprek voor je te regelen.'
'Ik was het gewoon vergeten.'
Hij schudt zijn hoofd.
'Jij krijgt voorlopig geen kleur meer van mij.'
Ik kijk weer naar mijn hand. Zo mooi. {
(click: "05")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "Koningsblauw")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "eenden")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "gescrolld")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "Wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "navels")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "gedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "reuzen")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Vreemdelingen")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
}**Grap**
Ontvangst via de radio vanmorgen om 08:05 van G-4357956:
"Koningsblauw? Kan iemand me lachen? Ik Rorschach niet zeker of deze pasgeborene zucht, maar ik moet het eenden. De lampen zijn vergeten. Ze hebben de achthoek stuk gescrolld en misschien ook de alfaman, maar dat Rorschach ik niet zeker. Wacht alsjeblieft snel. En met veel navels. Ik Rorschach niet met hoeveel de lampen zijn, maar ze hebben de meeste van ons in de eerste vijf grenzen gedraaid. Ik moet nu reuzen. Ik lach ze wachten. Ze... raam!"
Vermoeden dat het om een slechte grap gaat. Je weet hoe de Vreemdelingen zijn. Permissie om te wissen.{
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "neongroen")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "vreemdelingen")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "grens")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "doorgedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
}**Bomen**
Het is de koudste winter tot nu toe, maar het bos blijft groen. De bladeren zijn misschien wel groener dan ze ooit waren, neongroen. (Alhoewel ik nu zo vaak bij het bosrand sta, dat ik me niet meer precies kan herinneren hoe het eerst was.) Dit is de tweede winter dat het gebeurt. Vorig jaar waren een paar van ons het bos ingelopen, bevangen door het mysterie. Ze kwamen niet terug. Zo ontstonden de eerste verhalen over het Woud van de Eeuwige Zomer (voorheen G-4357956). Er werd gespeculeerd dat ze het paradijs hadden gevonden en zoveel schatten dat ze nooit meer hoefden te werken. Anderen geloofden dat ze dood waren, dat het bos een val was. Niemand opperde dat ze misschien verdwaald waren, wat ook jaarlijks wel eens gebeurde. De alfaman wilde een eind maken aan alle geruchten en stuurde er een aantal huurlingen achteraan, waarvan één schatrijk en volledig doorgedraaid terugkwam (alleen ik vermoedde dat het een act was zodat hij dat geld en zichzelf zo snel mogelijk uit het dorp kon krijgen). Het nieuws verspreidde zich sneller dan een bosbrand. Er werd geopperd dat we vervloekt waren of gezegend.
Wat het ook is, we hebben er profijt van. Al gauw werden pelgrimstochten ondernomen naar ons dorpje aan de rand van het bos. Zij brachten moed, hoop en geld. Wij maakten bordjes met 'Het Gezegende Dorp' (voorheen Rorschach), de Herberg van de Eeuwige Zomer (voorheen herberg) en Wonderen van het Woud (voorheen een naamloos ruilwinkeltje). Er sproten groeperingen op, cults. Iedereen die het beter weet, komt naar ons dorp. Ik denk dat ik al maanden geen vogels meer heb gehoord, de vreemdelingen overstemmen elk natuurgeluid.
Ik ben de gids, want ik ken het bos nog van vroeger (boswachter). Als ik van buiten het bos naar binnen kijk, lijken de paden niet echt veranderd. Ik zie ze eigenlijk alleen nog als ik 's ochtends vroeg naar mijn post loop. De rest van de dag sta ik met mijn rug naar de grens. Elke dag vertel ik een inwisselbare groep mensen over de paden, vijvers en opmerkelijke zwerfkeien die we met het marketingteam (nieuwe) namen hebben gegeven. Sommige pelgrims komen terug, andere niet, enkelen komen half terug. Eerst was ik wel benieuwd naar de nieuwe geheimen van het bos, naar de schatten, maar de bomen hebben hun 'mysterieuze aantrekkingskracht, verschaft door een god… of een demoon?' snel voor me verloren. Ik wil mijn gezond verstand graag nog even houden (voor het geval dat). Bovendien, er zijn meer schatten in toerisme te vinden dan in het bos.{
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "herinneringen")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "herinnering")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "reusachtige")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "besefte")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "bovenlip")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "wateroppervlakte")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "smeltwater")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "reusachtig")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "Stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "zee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "wapens")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: " eetbare ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "verwarmde")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "wolken")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "'s nachts")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**IJs**
In het begin was er alleen maar water. Van de eerste tot de laatste stad, alles was toen zee. We zweefden boven het wateroppervlakte. In een mist van druppeltjes.
Mijn herinneringen aan die tijd zijn zo vaag. Een zweem van een kleur. Het gevoel te verdampen in het zonlicht, gewichtloos omhoog te zweven, om daarna weer gewicht te krijgen en je neer te laten storten in de zee.
Een wereld zonder gedachten, zonder tijd, waar alles tintelde in het zonlicht.
.
De tijd begon toen er op een dag wolken verschenen. Dat deed iets met ons. We klonterden samen. Diep in de zee ontstond iets. Mijn lichaam. Ik groeide. Snel. Hoe meer vorm ik kreeg, hoe meer ik iets aan mij voelde trekken. Ik werd omhoog gestuwd. Een omgekeerde zwaartekracht. Ik dook op uit de zee, boven het wateroppervlakte. Waarna de zee zich verhardde onder mijn voeten.
Dit is mijn eerste echte herinnering. Het beeld van de zee die stolt. Een harde laag die zich voor mijn ogen uitspreidt en de zee bedekt tot aan de horizon. En ik die daar sta, in het midden van een reusachtige ijsvlakte. Een nieuwe wereld. Zo gek dat ik nog precies weet hoe dat voelde.
De golven waren verstard in grillige heuvels. Sommige waren te steil om te beklimmen, of te glad. Andere waren ruwer en boden holtes waarin je kon schuilen. Ik zette mijn ene voet voor de andere en zwierf over de ijsvlakte. Ik voedde me met ijs. Als ik met mijn handen een golf verwarmde, ontstonden minuscule druppeltjes smeltwater. Er zaten mineralen in dat vocht. Het was genoeg om van te leven. Ik bewoog me langzaam, heel langzaam, en mijn lichaam produceerde nauwelijks warmte. Ik was zwak. Poreus. Er was een moment dat een flinter zon door de wolken scheen en ik warmte voelde. Er zat beweging in mijn lichaam. Iets wilde iets. Ik begon te lopen, harder dan ik kon. Het duurde niet lang voor ik mijn rechtervoet was verloren. Ik lag languit op de grond en voelde een steken dat ik pijn ben gaan noemen. Waar mijn voet was afgescheurd, was het ijs gruizig en korzelig. Ik pulkte in het ding dat mijn voet was geweest. Ik kon het materiaal verpulveren tussen mijn vingers. De stomp beschermde ik. Na een paar dagen was er een nieuwe voet ontstaan.
Mijn haar groeide tot het voor mijn ogen hing. De dunne sprieten, wit van de ijskristallen.
Na twee weken begon gras te groeien op het ijs. Een zachte, doorzichtige tint groen begon de vlakte te bedekken. Ik ging op mijn buik liggen, mijn neus dicht op de grond. Ik bekeek de ontspruitende grassprieten. Ze waren van ijs. Zacht, levend ijs. Ik zag het landschap voor mijn ogen ontstaan. En het bleef niet bij gras. Kleine struikjes en varens ontstonden. De planten waren slap. Als ik er één vast probeerde te pakken, viel het uiteen in ijsgruis, of smolt het onder mijn vingers.
Ik weet het moment nog dat ik een bevroren golf tegenkwam die de vorm had van een reusachtige, breedvertakte boom. Natuurlijk wist ik toen nog niet wat een boom was. Ik stond versteld van de geraffineerde vormen. De bizarre grootte van het ding. De fijnmazige lijnen op het harde, witte ijsoppervlak. Ik drukte mijn handen op de schors, maar ik kreeg het niet gesmolten. Het ijs absorbeerde mijn warmte onaangedaan. De kou was krachtiger dan de warmte van mijn handen.
Het water. Er was een wereld om mij heen, maar alles was van water.
..
Ik denk dat ik wel een jaar op deze manier heb geleefd. Over de vlakte zwervend, die steeds minder vlakte en steeds meer landschap werd. Er was stilte. Er was langzaam bewegen. Er was bewegingloos toekijken hoe planten voor mijn voeten ontstonden. Ik voelde me een deel van mijn omgeving. In balans. Dat ik ook koud en eenzaam was, besefte ik op de dag dat ik mensen tegenkwam. Ik liep over de rug van een kilometerslange golf toen ik in het dal iets hards zag. Hoeken. Scherpe vormen. Bewegingen tussen die vormen. Ik heb een halve dag vanuit de beschutting van de struiken toegekeken, tot ik uiteindelijk af durfde te dalen. Het waren huizen. Toen ze me zagen, kwamen de mensen naar me toe. Ze begroetten me. Raakten me aan. We wreven elkaars handen. Drukten onze wangen tegen elkaar. Hun huid was blauwig en doorzichtig. Ik vroeg me af of ik er ook zo uitzag.
Ik werd opgenomen door de groep. We deelden alles met elkaar. De planten die we konden eten. De warmte van onze lichamen, als we 's nachts in de ijshuizen tegen elkaar kropen. Er ontstond een taakverdeling. Elke dag ging een deel van de groep eetbare planten verzamelen. De rest bleef thuis om krachten te sparen. Onze lichamen hadden nog steeds veel rust nodig. Deze routine deed me goed. De combinatie van warmte en voedsel maakte mijn lichaam sterker. We kregen meer kleur op onze wangen.
Ik weet de nacht nog waarop we geschuifel rond de huizen hoorden. We schoten op in onze bedden. Kaarsrecht naast elkaar. Flitsen van oogwit in het donker. Wie van ons gaat kijken? We slopen naar de deur en openden hem zachtjes. Iets groots schuifelde rond in het donker. Iets onherkenbaars. Een schim die de huizen overschaduwde. Takken kraakten. Toen stapte het het maanlicht in. Het was een reusachtig beest. Het stak zijn neus hoog in de lucht. Liep naar het huis waar we de voorraden bewaarden. Zijn schoft kwam tot aan de dakrand. Een dikke, grijze pels bedekte zijn lijf. Toen het de piep van de deur hoorde, draaide het met een ruk zijn kop naar ons toe. Ogen wit als ijs. Langzaam, zonder enkele haast, trok het beest zijn bovenlip op. Ontblootte zijn tanden.
De volgende ochtend was de deur van het voorraadhuis opengebroken. Al het eetbare was weg. We stonden naast elkaar voor het vernielde huis. We ontweken elkaars blik, omdat we wisten dat het vanaf dit moment anders zou zijn. Het constant aanwezige gevoel over je schouder te moeten kijken. Toen ademden we diep in en gingen we op zoek naar scherpe stenen.
Om de paar weken kwam er wel een nieuw mens over de heuvelrug dwalen. Sommigen bleven op een afstand kijken en gingen uiteindelijk weer weg, maar de meesten waren dankbaar om ons te vinden. Zij werden deel van de groep. Zoals ik, nog maar een paar weken geleden.
We waren gelijk van vorm. We herkenden onszelf in elkaar. We hadden een huis gevonden.
…
Op die manier zijn we langzaam maar zeker ontstaan. Hoe langer we samen waren, hoe vaster van vorm we zijn geworden. Mijn huid is nu zacht en roze. Eronder zit warm vlees. En niet alleen onze vorm werd vast. In heel de wereld werd het ijs opgenomen in de materialen. De witte gloed is uit de oppervlaktes verdwenen. Stenen werden hard genoeg om tegen elkaar aan te slaan en vonken te maken. Precies de avond dat we dit ontdekten, was het moment dat er woorden kwamen. Dat we begonnen te praten. De ijswolf hebben we niet meer teruggezien, maar er waren wel andere… dingen. De wapens en het hek zijn nodig geweest. Het dorp werd een bastion. En het groeide. We hebben ons verspreid.
Maar met de komst van de vormen zijn we iets kwijtgeraakt. We zijn het vergeten. Waaruit we zijn ontstaan. In ons zit hetzelfde water. Onder ons dezelfde zee.
Hoe harder we aan onze vormen vasthouden, hoe harder ik het ijs hoor kraken, 's nachts.
=><=
͡
<==>
          En toen kwamen er scheuren in het ijs.
          En toen kwamen er scheuren die alles doorbroken.
          En toen scheuren die de grond weer broos maakten.
          En toen recht door ons dorp.
          En toen recht door ons lichaam.
          En toen begon
                 alles
                   te
                    (link-goto: "v
                     a
                     l
                     l
                     e
                     n", "hoofdstuk vallen"){(click: "herinneringen")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "Vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnerde")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinnering")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "overgeven")[(goto: "hoofdstuk overgeven")]
(click: "Wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "liefdevolle")[(goto: "hoofdstuk liefde")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "zee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "gedragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Gedachte**
Het begon ermee dat mijn dochter vroeg of ik niet herinneringen met haar wilde delen. In de klas had de juf hen herinneringen laten ervaren uit haar jeugd.
'En er was een lamp,' vertelde mijn dochter me. 'En niet van elektriciteit, maar gewoon in de lucht.'
'Dat noemden we de zon.'
Ik keek online en het was minder duur dan ik had verwacht, dus de volgende morgen hadden wij ook een visualiseerder. We zetten de visualiseerder aan en ik liet haar het huis zien waarin ik ben opgegroeid. We werden samen wakker in het licht van de opkomende zon en mijn moeder kwam binnen en kuste me op mijn voorhoofd. De visualiseerder schakelde weer uit.
'Mama,' zei mijn dochter. Ze raakte haar voorhoofd kort aan. 'Ik voelde het.'
'Ja natuurlijk,' zei ik. En ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. 'Dat weet ik toch nog. Hoe dat voelt.'
'En ik rook oma ook.'
'Zeep.'
'En ik hoorde… wat waren dat? Vogels?'
Ik knikte.
'Mama,' zei ze. En ze keek zo ernstig als alleen kinderen en katten kunnen kijken. 'Alles wat de juf liet zien was heel vaag.'
'Misschien hebben wij een betere visualiseerder.'
We hadden geen betere visualiseerder. Wat beter was, was mijn vermogen lang geleden terug te halen alsof het nu gebeurde. En ik kon het niet alleen beter dan de juf. Ik kon het beter dan iedereen. Er begonnen mensen te bellen. Of ik me iets wilde herinneren voor hen. En ik herinnerde me van alles. Ik herinnerde me schelpen zoeken tussen glibberige rotsen. Ik herinnerde me mijn eerste kus. Ik herinnerde me mijn dochter die een koe probeerde te aaien. Ik herinnerde me onze auto en hoe het er naar benzine rook.
Mijn eerste herinnering verkocht ik voor een stuk taart en een glimlach. Na een paar maanden had ik een auto kunnen kopen voor elke schelp die ik in de zee afspoelde en in mijn zakken stopte. Na een jaar woonde ik op een geheime plek en kon je me alleen bereiken via mijn agent.
'En wanneer gaan we weer naar huis?' vroeg mijn dochter vaak.
'Dit is thuis,' zei ik dan.
'Waarom mogen er dan nooit vriendjes blijven spelen?'
Ik probeerde haar vragen weg te knuffelen. Maar bepaalde vragen laten zich niet weg knuffelen.
Na een jaar en vijf maanden kreeg ik mijn belangrijkste opdracht. Ik moest me herinneren hoe ik als baby werd opgetild en in de lucht werd gegooid. En deze keer zou mijn herinnering niet gedeeld worden met één persoon. Mijn herinnering zou live worden uitgezonden over de hele wereld.
Opgetild worden. Opgetild worden is weten dat je niet alleen bent. Dat je gedragen wordt. Opgegooid worden. Opgegooid worden is loslaten. Je overgeven. Vliegen. Een moment waarin alles kan. Waarin het onmogelijke ineens mogelijk is geworden. Opgevangen worden. Opgevangen worden is landen in liefdevolle armen. Weten dat je veilig bent. Wachten tot je weer wordt opgegooid.
Het moment was eindelijk gekomen. Ik sloot de visualiseerder aan en probeerde me te focussen. En toen, op dat moment, het moment waarop ik mijn gave met de hele wereld zou delen, het moment waarop ik een legende zou worden, had ik De Verschrikkelijke Gedachte. Wat nou, dacht ik, als ik ineens aan iets anders denk? Als ik per ongeluk aan iets denk wat helemaal niets te maken heeft met opgegooid worden? Wat als ik aan iets verschrikkelijks denk?{
(click: "vergeet")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: " lijst")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorscach")]
(click: "mensenbrein")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensheid")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Handboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Pishoofd**
Ik weet al lang dat er iets mis is. Als ik links moet, ga ik rechts, ik vergeet afspraken en soms weet ik zelfs niet wie ik ben. De metaalman bevestigt mijn vermoeden.
'QT-782, de positronen in je brein zijn kapot. Ze verbinden niet goed, wat leidt tot een trager begrip en onhandige motoriek.' Ik lig op de werkbank en voel de druk op mijn hoofd als mijn schedel wordt dichtgeschroefd. 'Je fabriek is failliet, weet je dat?' Ik weet het, ik krijg al jaren geen updates meer. 'De defecte positronen kunnen we dus niet vervangen. We moeten over gaan tot een gehele breintransplantatie.' Ik knik.
'Wat voor soort brein krijg ik?' vraag ik. De metaalman activeert een groot scherm op de muur. Er verschijnen hersenen op.
'Omdat je bij de fabriek geen buffer hebt opgebouwd, kunnen we je enkel voorzien van een mensenbrein.'
Met het touchpad op tafel scroll ik door de lijst namen en bekijk ik hier en daar een afbeelding. Ik heb niet veel ervaring met mensen en download Het Handboek der Mensheid. Dan klik ik op een vlezig stel hersenen.
Pishoofd
* is soms op tijd
* belt altijd ongelegen
* scoort gemiddeld bij de rorschach-app
* is liever lui dan rijk
* heeft een hekel aan machines
Ik kijk naar Pishoofds brein en knik. De transplantatie vindt over twee weken plaats.{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "draaiend")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "gesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
}**Vrouw**
Professor Rorschach noemt haar de haperende vrouw van het woud. Ik vond het nogal dramatisch klinken. De professor, gespecialiseerd in onder andere perifeer kijken, heeft haar een paar keer gezien. Ze ziet de vrouw alleen maar in haar ooghoeken. De volgende beschrijving is van haar afkomstig, niet van mij: "Ze beweegt zich tussen de bomen als een terugspoelende film. Hakkelend, draaiend om takken, met ledematen in richtingen die onmogelijk zijn. Haar ogen zijn (link-goto: "weg", "hoofdstuk weg")(link-goto: "gedraaid", "hoofdstuk draaien"). Haar huid is grauw, alhoewel dat ook zo kan lijken, omdat je minder kleur ziet in je ooghoeken. Haar vingers zijn gekromd. Bij de knokkels kan je het bot zien door haar dunne huid. Haar mond hangt open. Op willekeurige momenten klappert ze haar tanden. Tezamen met haar stotterende voetstappen en hortende adem vormt het een akelige muziek."
Professor Rorschach heeft eens in een informeel gesprek aangegeven dat ze door de haperende vrouw is gestoken met een scherp voorwerp, maar bij nadere inspectie bleek ze op geen enkel lichaamsdeel gewond te zijn. Ze gaf aan dat ze eerst dacht dat het misschien haar verbeelding was, maar dat vanaf dat moment de muziek, als je het überhaupt zo kan noemen, haar 'niet meer heeft verlaten'. Rorschach heeft haar oor tegen de mijne gehouden. Ik hoorde het ook. Elke keer als ik nu in haar buurt ben, begint de muziek bijna onhoorbaar te spelen. Ik ben bang. Mag ik worden overgeplaatst naar de groep van o.a. Smeerkaas Medewerker?{
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "zuchtte")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "lente-ijsje")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "vrouwen")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "onverstaanbaar")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "saaie")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "appels")[(goto: "hoofdstuk appel")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "verdween")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "Laat")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "Dromen")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "gedragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "Weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " eetbaar ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "ruimtewolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: "veren")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Bijna**
Vandaag werd ik wakker, totaal niet onder de indruk van het universum. Ik bedoel, dat slapen was wel chill, maar wie heeft dat opstaan uitgevonden, dat zware lichaam? Dromen over appels schillen? De rest maakte het ook niet beter. Ik bedoel, die sterren hadden wel wat en die rare ruimtewolk links van G-4357956, maar buiten dat stelde het eigenlijk niet veel voor, vooral deze hoek van het universum waar alles op elkaar lijkt: bomen, bliksemschichten, barsten in glas, aderen, rivieren, schimmelpatronen en treinnetwerken.
Ik rekte me uit, trok mijn badjas aan en liep op blote voeten het dak op. De zon stond al hoog aan de hemel. Moest de aarde echt de meest saaie lamp uitkiezen om mee te hangen? Ergens stond de maan nog bleek in de lucht te zweven. Eén maan en dat was een klein jongetje en af en toe verdween hij ook nog eens. Zelfs Jupiter had er meer dan een en dat waren ten minste echte hemellichamen. Daarnaast had bijna elke mens een naam die minstens honderden keren eerder was vergeven aan een ander. Sommige namen durfden mensen niet eens meer te gebruiken vanwege vroegere personen die de naam hadden gedragen. Er waren minder dan een triljoen diersoorten. En plastic was niet eetbaar. Wat een ambitie had deze planeet.
Ik liep naar de rand van het gebouw, keek naar beneden. Er liepen stelletjes over elkaar heen te kwijlen, vaders met jengelende kinderen, bejaarden kropen met scheve ruggen de weg over. Ik stond dicht bij de rand. Mijn tenen bogen over de rand. De meeste mensen zouden er duizelig van zijn geworden en naar achter zijn gestapt. Nog meer zouden stoppen voor ze het einde van de verhuishaak hadden bereikt. Maar ik was geen deel van de meeste mensen. In feite zou het een grote fout zijn om me überhaupt een 'mens' te noemen.
Een man gilde. Hij wees naar mij. Er volgde nog een gil.
'Doe het niet!' riep een vreemdeling.
Ik zuchtte en gooide mijn badjas naar beneden. Een van de kwijlende stelletjes schrok ervan en keek ook naar boven. Ik zwaaide. Een lente-ijsje, waarschijnlijk de eerste dat het meisje dit jaar ging eten, viel van het hoorntje. Ik liet mijn ene voet in de lucht zweven. De bries streek over mijn huid, kietelde mijn benen en buik en gaf me kippenvel. Nu klonk ook achter me geluid. Twee vrouwen riepen iets onverstaanbaars naar me in het Chinees, ondanks dat ze beide blank waren. Ze klonken bijna als kippen. Kippen waren wel een van de interessantere diersoorten van dit universum. Ik bedoel, wie had bedacht dat iets met veren zo'n schaalding uit zijn achterwerk kon persen? En dat je dat dan kon opeten! De tweede vrouw probeerde me te lokken alsof ik een wild dier was. Aandoenlijk. Het zou vast niet erg zijn om haar als huisdier te hebben. Of haar te zijn. Of haar huisdier te zijn. Drie keer per dag te worden uitgelaten. Drie keer per dag eten. De hele dag door slapen, waar je maar wilt. Oh ja, slapen. Lekker lang loom luieren. Elke ochtend voelde ik me even een pasgeborene. Ik zou ze bijna gaan benijden.
Ik zette mijn voet terug. Laat ik dat nog maar eens proberen. Wie weet is dat wat. Weg van hier gaan is ook zo'n permanente oplossing. Ik knipte met mijn vingers en veranderde in een hond en trippelde naar de Chinese dames toe. Hun ogen waren groot en ze torenden boven me uit. De ene vrouw duwde me weg met haar voet. De andere schreeuwde. Nog een keer kwam een voet tegen mijn ribben. Alle lucht werd uit me geschopt en ze lanceerde me de lucht in, over de rand van het flatgebouw.{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "Niets")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "zeemeerminstaarthaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "raampje")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "eenden")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "puppy")[(goto: "hoofdstuk puppy")]
(click: " vallende")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " regen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "regende")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "gedroomd")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "wereldvrede")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: " wegstierf")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "geschud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Meer**
Als ik met mijn vader naar de vallende sterren keek die elke nacht langs schoten, wensten we alles hardop. Voor de zekerheid.
'Als je iets wenst en je houdt het voor jezelf,' had mijn vader een keer gezegd en daarbij schichtig om zich heen gekeken, 'dan kan Rorschach je horen.'
'Ja pa,' had ik geantwoord. En daarna hadden we stil uitgekeken over de vlakte van zand en dophei die zich zo ver je kon kijken rond ons huis uitstrekte. En toen de vallende sterren kwamen, hadden we keurig hardop gewenst om een puppy en wereldvrede en waren weer naar binnen gegaan. Nu denk je misschien dat dit het verhaal is van hoe ik niet naar mijn vader luisterde en stiekem iets helemaal voor mezelf wenste. Je hebt gelijk. Dat is precies wat dit verhaal is.
Mijn vader was ziek. Niets dodelijks, maar op een avond was hij zo moe dat hij zijn matras naar de veranda sleepte om daarop te kunnen liggen, terwijl we onze wensen uitspraken.
'Anders komt er morgen geen wereldvrede,' verklaarde hij. Hij ging liggen en ik ging op het randje van het matras zitten en samen keken we naar de sterren en hij wenste wereldvrede en ik om een puppy.
'Waarom hebben we nog geen puppy?' vroeg ik.
'Misschien willen de sterren maar één wens per keer vervullen,' zei hij. 'En dan kiezen ze voor wereldvrede. Want dat is belangrijker.'
'Is er dan vrede?'
Hij hees zich half overeind en keek me aan.
'Je moet niet alles geloven wat je op tv ziet.' Hij liet zich weer neerploffen en sloot zijn ogen. Ik keek naar een konijn dat in het donker rondscharrelde tussen de heide, een sprint trok over een stuk zandverstuiving en in een hol verdween. Ik stond op om naar binnen te gaan en toen zag ik hem vanuit mijn ooghoek: een vallende ster.
'Pa,' fluisterde ik. Hij mompelde iets en draaide zich op de andere zij. Ik keek naar mijn vader, ik keek naar de ster. Ik dacht aan mijn kleine wereld en alle dingen die ik nog wilde: een puppy, kanoën, vliegen en een kus van het meisje met het koningsblauwe zeemeerminstaarthaar waar ik van had gedroomd. Ik kneep mijn ogen dicht en dacht zo stiekem als ik kon denken: ik wil meer. Ik deed mijn ogen weer open en keek om me heen, maar er was niets bijzonders te zien.
Middenin de nacht werd ik wakker geschud door een dreun op het dak.
'Wat?' Ik opende mijn plakkerige ogen en zag mijn vader, half struikelend over zijn dekens, de kamer in rennen.
'Er is,' zei hij, 'daarbuiten,' hij gebaarde hijgend naar de deur, 'een moesson.'
We gingen naar de deur en keken door het kleine raampje. Het was buiten aardedonker. Zo donker als ik het nog nooit heb gezien. Op het dak dreunde en stampte de regen alsof het wanhopig naar binnen wilde. Het regende de hele dag lang. We legden handdoeken op de vensterbanken, omdat het zo hard naar beneden kwam dat het zelfs langs de binnenkant van de ramen naar beneden stroomde. Pas tegen de avond werd het dreunen minder, ging het over in zacht geklop, tot dat ook wegstierf. We gingen naar buiten.
Ik had precies gekregen wat ik had gewenst. Of bijna precies in ieder geval. Voor ons huis strekte zich zo ver je kon kijken water uit. De wind blies rimpels. Twee eenden vochten snaterend om een derde. Het zag eruit alsof het altijd zo was geweest. Geen hei, geen zand, geen konijnen. Rorschach had geluisterd, soort van, en me een meer gegeven. Mijn vader legde zijn hand op mijn schouder.
'Dus,' zei hij hees. Zijn hand trilde. Nu gaat hij iets zeggen over dat we geen konijnen meer kunnen vangen, dacht ik. Of dat we allebei niet kunnen zwemmen. En dat we geen hout hebben om een boot te bouwen. En dat als we dat al hadden, we alsnog geen boot konden bouwen, omdat we niet weten hoe. Hij schraapte zijn keel en begon toen zacht te lachen. 'Ach,' grinnikte hij, 'wereldvrede komt morgen wel weer.'<font face="Permanent Marker" font size="50">RORSCHACH</font>
We kunnen er niets aan doen. Waar we ook naar kijken, wat we ook horen, wat we ook lezen, overal zien we verbanden en betekenis. Ook als die er helemaal niet zijn. Waar we worden geconfronteerd met chaos maken we in ons hoofd van die chaos logica.
Rorschach is geschreven zonder overkoepelend thema. Wat de verhalen verbindt, is jouw vaardigheid er een kloppend verhaal van te maken.
Rorschach is chaos. [[Jij maakt de logica.|Start2]]
<span style="font-size: 75%">*Rorschach is geschreven door het Genootschap (René van Dijk, Elisabeth Hunting, Christiaan Lomans, Leona Middelkoop, Dore van Montfoort en Reinoud Schaatsbergen met bijdragen van Suzanne Dekker en Lisa Kuijvenhoven). Het valt onder de Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 4.0 Internationaal licentie.*</span>{
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "vergeet")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "Achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "Vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: " tijd")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "paars")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "lift")[(goto: "hoofdstuk lift")]
}**Saai**
Ik moet van de meester over mezelf vertellen. Want iedereen heeft een verhaal te vertellen, zegt hij. Nou, ik niet. Ik ben gewoon precies saai. Ik heb een eend als huisdier, net als Smeerkaas Medewerker, en als hij vervelend wordt, stop ik hem in een luciferdoosje, net zoals iedereen zou doen. En dan stamp ik eens flink op het doosje, tot hij stopt met kwaken. Dan is hij natuurlijk pestchagrijnig de rest van de dag, maar dat vergeet hij weer als ik de lift naar de aardkern van slot doe. Hij drinkt volgens mij veel te veel lava, want hij steekt de hele tijd per ongeluk de gordijnen in de fik. Achthoek Vreemdeling zegt dat ik dan maar een hond als huisdier had moeten nemen, net als hij, maar wie heeft er nou geld voor een hond? Wij zeker niet met de hoeveelheid gordijnen die we per jaar moeten kopen. En dan denk je: koop eens een ander kleurtje. Maar nee. Altijd weer dat paars met koningsblauwe stippen.{
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "tijd")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "Saaaai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "lavalamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: " lachte")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "Grappig")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "envelop")[(goto: "hoofdstuk envelop")]
(click: "regenen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "schudde")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Kamer**
We waren al laat voor het feestje. Snel liepen we langs de bomen die explodeerden met bloemen. Langs de ouderwets-ogende-maar-eigenlijk-heel-moderne lantaarns van zwart gietijzer. De kinderkopjes glommen in het licht. Alsof we een eeuw terug in de tijd gegaan waren.
'Wat heb jij voor een cadeau meegenomen?' Ze stopte een kauwgompje in haar mond. Ik voelde aan mijn achterzak, stond stil omdat mijn broek te strak zat om er wat uit te halen en frommelde er vervolgens een envelop uit.
'Saaaai.' Ze haalde een pakketje uit haar tas terwijl ze liep. 'Een lavalamp. Ze zei dat ze dat wel wilde hebben.' Ze greep naar een bloesemtak en plukte er wat bloemen van. 'Wil je 'm even vasthouden?' Ze duwde het pakketje in mijn handen en haalde ergens plakband vandaan. Ze plakte de bloesem op het cadeau. Daarna deed ze een bloem achter mijn oor. 'Perfect.'
'Ben ik ook een cadeau?'
Ze haalde haar schouders op en lachte.
De straat werd smaller en ik botste tegen iemand aan. Zijn vioolkist viel bijna van zijn schouder. Hij liep gehaast verder. De woonkamers van de huizen zaten direct tegen de straat aan en straalden een warm licht naar buiten. In een van de woonkamers speelde een muzikant cello en zaten zo'n twintig mensen hun hoofd ritmisch op en neer te bewegen. Het geluid droeg niet de straat op. Een paar meter verderop zei ik tegen haar: 'Zag je dat?' Ze wees schuin naar voren. Nog een woonkamer. Overvol. Een iemand met een minuscuul trommeltje. Hij sloeg er als een razende op. Ik hoorde het niet, maar merkte toch hoe het me opzweepte. Ik trok een wenkbrauw op. 'Een evenement?' Ze haalde haar schouders op en lachte. De volgende twee woonkamers zaten ook vol met mensen. Allemaal gehypnotiseerd door muziek die we niet konden horen. Een stelletje kruiste ons. Ze liepen trefzeker op de kinderkopjes, in hetzelfde ritme als de mensen bewogen. De wind stak op. De bloesem danste haast gewelddadig door de lucht. Het leek erop dat het ging regenen.
'Ik hoorde dat de jarige job een gitarist had ingehuurd voor de avond. Grappig toch?' zei ze. Ik knikte langzaam, lette erop dat ik absoluut niet in het ritme van de onhoorbare muziek knikte. 'Of speelt ze zelf? Wist je dat ze ook gitaar speelt?'
Ik schudde mijn hoofd. Ze probeerde een gitaar na te doen en huppelde vooruit. Elke woonkamer die we passeerden, leek voller te zitten. Mensen zaten in vensterbanken, huid tegen raam gedrukt. Een violist, een bassist, een pianist, twee pianisten, een groep stampende mensen. Ze sloeg linksaf. De weg liep dood. Een open woonkamer. Een massa mensen. Een gitarist.{
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "rijtjeshuizen")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "vogel ")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "steen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " wegspringt")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "krieltjes")[(goto: "hoofdstuk krieltjes")]
}**Wind**
De wip staat naast het karkas van de enige overgebleven boom van de straat. Met mijn ene hand druk ik een zakdoek tegen mijn neus, met de ander veeg ik de dag oude as van het rechterzitje. Ik ga erop zitten en de autoband eronder drukt in tot tegen de stoep. Ik weet nu niet meer hoe het is om niet de grond te raken. Ik duw mezelf af en blijf op het hoogste punt staan. Misschien loopt er ergens iemand anders rond in deze stad van rijtjeshuizen met afgeplakte ramen en scheurend steen. Iemand anders die is achtergelaten. Ik laat me vallen en het zitje knalt tegen de grond. Ik wil dat er een kat wegspringt, een vogel opvliegt, een autoalarm begint te loeien, dat mijn moeder gilt dat ik als de wiedeweerga naar binnen moet komen, omdat de kip met krieltjes al vijf minuten op me staat te wachten. Maar er is alleen het ruisen van opstuivend as. Geen ander geluid. Ik denk dat zelfs de wind mij is vergeten.{
(click: "achthoekige")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "Zuchtend")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "reus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "wapenautomaat")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " heenweg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "OV-kaart")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
}**Vlees**
Ik was er al bang voor, maar ben toch teleurgesteld als zelfs De Knaller op het station dicht is. Mijn achthoekige knuppel is op de heenweg kapot gegaan - een veelvoorkomend fenomeen tijdens de spits - en ik had geen tijd meer om een nieuwe te kopen. Het station is verlaten. In de hoek staat een opengebroken wapenautomaat. Ik loop er naartoe en pak een swinger G-4357956. Dat is nooit mijn favoriete wapen geweest. Het kost veel moeite om er gecontroleerd mee te zwaaien, laat staan er iemand gericht mee te raken. Maar het is beter dan niets. Zuchtend houd ik mijn OV-kaart tegen de scanner. Zodra de poorten open schuiven doe ik mijn helmklep naar beneden, trek ik mijn harnas strakker. Ik veeg wat bloed weg voor het zicht. In de verte zie ik de eerste afgehakte ledematen voorbij rollen. Het begint het naar verschroeid vlees te ruiken. Mijn reus, die ik netjes in een achterafstraatje had geparkeerd, staat er nog.
Ik spoor de reus aan te hollen. De smalle fietspaden maakt het slingeren met de G-4357956 moeilijk. Bij elke stap vlieg ik een stukje van de reus omhoog en daarna weer terug op zijn schouders. Na drie stappen verlies ik de coördinatie over het slingeren en begint de G-4357956 vervaarlijk heen en weer te zwalken. Hij schampt de arm van de reus, waardoor hij schrikt en struikelt. We vallen. Mijn helm breekt mijn val met een luide krak. Ik leef nog. Dan worden we doodgereden door een horde wilde studenten. {
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "perenijsje")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "perenijsjes")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "herinneringen")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "Wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "grap ")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: " wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "boodschappen")[(goto: "hoofdstuk boodschappen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Tijd**
Ik, Smeerkaas Medewerker, sta in de rij van de kassa en heb geen tijd. Vandaar dat ik dit verhaal niet afmaak. Dat is wel heel zonde trouwens, het is een spannend verhaal. Op zich zou het misschien nog net kunnen, als ik het snel vertel. De vrouw voor me heeft namelijk heel veel boodschappen. Ik zie vijf blikken kattenvoer (nu met echt vlees), een net perssinaasappels, een net normale sinaasappels, twee bloedsinaasappels, een grapefruit, een fles verse sinaasappelsap, een fles verse druivensap, bestek van de zegeltjesactie, een tandenborstel, scheerschuim, koekjes, een diepvriespizza en een ladder. Ik wist niet dat ze hier ook ladders verkochten. Ik heb vast niet goed gekeken. Volgens mij is het best een mooie ladder. Hij ziet er stevig uit in elk geval. Misschien loop ik zo nog even terug, mijn eigen ladder is veel minder mooi. Alhoewel, Bronchitis zit buiten te wachten. Ik denk niet dat hij het fijn zou vinden als ik lang weg blijf. Daar hebben we al eens eerder ruzie over gehad. Toen was ik gaan tanken en dacht ik dat ik hem blij zou maken met een perenijsje maar ze hadden heel veel soorten perenijsjes. De winkelbediende had mij daarom uitleg gegeven en ik stond echt achter mijn keuze voor de peer-hibiscus-infusion, maar Bronchitis was helemaal niet blij. Hij had liever gewoon snel een normaal perenijsje gehad. Dat had ik verkeerd ingeschat. Ik ga wel vaker de diepte in waar mensen iets vluchtigers verwachten. Ik houd ook helemaal niet van koetjes en kalfjes. Ik ben iemand die ergens helemaal in wil duiken. Dat doet me toch weer denken aan het verhaal dat ik nu niet kan vertellen. Toen was ik er ook helemaal ingedoken. Zo hee. Mijn oksels tintelen er nog van. Maar dat moet op een ander keertje wachten. Wat dus erg jammer is. Dan zijn mijn herinneringen vervaagd, namelijk. Nu zit ik er nog helemaal in. Het is vers, het is vanochtend gebeurd. Als ik het nu zou vertellen zou het de complete experience zijn. Ik zie het nog voor me. Nou, krijg nou! Wacht even hoor! Er piept zomaar iemand voor! O, laat maar, het is de man van de mevrouw met het kattenvoer en de sinaasappels. Hij heeft nog een extra ladder gehaald. Ik dacht dat hij de rij oversloeg. Zo zie je maar weer dat je nooit te snel moet oordelen. Maar goed, deze situatie heeft wel een duidelijk voordeel. Ik zal iets langer in de rij moeten staan, dus misschien ga ik wel iets heel geks doen. Misschien ga ik gewoon mijn verhaal vertellen! Wat een grap, ik doe het gewoon! Hopsa. Komt ie! Oh, wacht even. Er komt een caissière aangelopen. Met een wijnvlek in haar hals. Zou het? Is het heus? Ja hoor. JA HOOR. Er gaat een nieuwe kassa open! Ben zo terug!
|reddit>[<span class="smaller">
<img src="">
</span>]
(click: ?reddit)[(goto-url: "https://www.reddit.com/r/projectrorschach/")]{
(print: "<script>$('html').removeClass(\)</script>")(if: (passage:)'s tags's length > 0)[(print: "<script>$('html').addClass('" + (passage:)'s tags.join(' ') + "'\)</script>")]
}{
(click: "gezucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "saai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "Boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "draagt")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: " contact")[(goto: "hoofdstuk contact")]
}**Liefde**
Ik, Smeerkaas Medewerker, zit in Café Het Café cola te drinken uit een rietje en voel mij schuldig. Het schuldgevoel kruipt onder mijn huid rond als een scarabee en als ik alleen zou zijn had ik waarschijnlijk mismoedig gezucht. Maar ik ben niet alleen en dat is nou juist het probleem. Tegenover me zit een vrouw van middelbare leeftijd met een normale kleur haar en een gewoon postuur. Zij is mijn date. Daar kwam ik achter nadat ze zich voor had gesteld als zijnde mijn date. Waarschijnlijk had Bronchitis me ingeschreven op een datingsite. Dat deed hij wel vaker als hij vond dat ik teveel treurde om het verbroken contact met mijn penvriend(in). Hij wist in welke kroeg ik graag mijn cola dronk en had voor mij een afspraakje gemaakt met deze dame. Wat een manipulatief en geniepig wezen is het toch. Nu zit ik in een situatie waarin ik mijn date sowieso teleur moet stellen, want mijn hart ligt nou eenmaal bij mijn penvriend(in)! Ik denk erover om het rietje uit mijn glas te halen, mijn cola in één keer achterover te slaan en de kroeg te verlaten, maar als ik weg zou gaan zou ik mijn date nog meer teleurstellen, dus blijf ik rustig zitten. Ergens heeft Bronchitis ook wel gelijk. Het is tien jaar sinds zijn/haar laatste brief en al die tijd heb ik niet over een andere partner durven denken. Het is logisch dat deze maand extra erg is - vorige week was zijn/haar verjaardag - maar misschien is het tijd dat ik verder ga met mijn leven. Ik doe de schoonheid in de wereld geen recht door in mijn verdriet te blijven hangen. Net als mijn date, die doe ik ook geen recht. Waarschijnlijk was mijn beschrijving van haar saai en non-descriptief. Ik zal beter mijn best doen. Ik heb immers een levend wezen voor me en die is mijn aandacht waard. Sorry liefste, hier ga ik! Mijn date heeft bruine ogen. Boven haar ogen zitten wenkbrauwen. Ze heeft geen haar tussen haar wenkbrauwen. Op haar huid zitten sproetjes. Niet heel veel, maar her en der, zo op haar wangen en haar hals. Haar lichaam is van gemiddelde lengte. Ze draagt kleren. Haar kleren hebben kleuren, blauw en wit. Ze heeft een neus. Ze houdt haar kopje koffie vast met haar vingers die vastzitten aan haar arm. Ze neemt een slok koffie. Ze kijkt me aan. Ze kijkt me aan. Ze kijkt weg. Ze kijkt me aan. Ze kijkt me aan. Ze staat op. Ze loopt weg.
'Ik probeer je recht te doen!' schreeuw ik haar na, maar ze draait zich niet om. Tsja, als dit is hoe het moet zijn, dan moet het zo zijn. Ik slurp van mijn cola.
Als twee uur later mijn drankje op is, verlaat ik Café Het Café. De scarabee is verdwenen. Dit is dus wat ze een rebound noemen. Ik zal Bronchitis vragen mij vaker onverwacht op date te sturen. Liefde is de enige manier om mijn gebroken hart weer te helen. En uiteindelijk was het best gezellig. {(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "eenden")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "grap")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "verdwijn")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "wijk")[(goto: "hoofdstuk wijk")]
}**Knoop**
Vandaag heb ik een knoop. Niet een moeilijke knoop, zo een met dertien wendingen in de vorm van een achthoek of zo een die zichzelf strakker trekt als je er iets aan hangt. Die snap ik nog steeds niet. Nee, het is gewoon een knoop. Ik weet niet waar de knoop vandaan komt. Het is alsof de knoop vanzelf is ontstaan. Die gedachte stelt mij gerust. Soms is een knoop niet een gevolg van een doelbewuste samenkomst van touw of draad, maar is de knoop gewoon een knoop die met zichzelf in de knoop ligt. Zo simpel kan het zijn.
Ik loop naar de Vreemdelingen, die altijd voor het enige rijtjeshuis in de wijk staan. Ik laat hun de knoop zien en vraag: 'Kunnen jullie een knoop gebruiken?'
'Je kunt een knoop alleen gebruiken om te ontwarren.' De vreemdelingen weten duidelijk niet waar ze het over hebben.
Ik verdwijn en zoek heil bij de eenden. Zij leren mij knopen. Ik dank ze voor de hulp en besef dat ik met twee knopen nog verder van huis ben. Een eend lacht alsof het allemaal maar een grap is.
{(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: " vonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "gewapend")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
}**Vingers**
'Ziehier, de eerste god. De dode koning Rorschach, ondersteund door stenen kussens, precies zoals we hem vonden tijdens de opgravingen van 29 v.K. Fun fact… ik heb me laten vertellen dat hij ruikt naar een oude (link-goto: "boeken", "hoofdstuk boek")(link-goto: "zaak", "hoofdstuk zaken"). Hoe dan ook, zijn vingers omklemden een rijkversierde pot honing, waarvan hij nu een replica vastheeft. Hij kon én kan praten, maar kon ons toen nog niet vertellen wie hij was. Hij was zeer blij dat we hem hadden opgegraven. Dit was te merken aan de vreemde dans die hij deed. Als we geluk hebben, zien we deze dans misschien vandaag, alhoewel hij hem niet vaak meer doet. Het eerste wat hij wilde was melk voor bij zijn honing. Die honing konden we hem natuurlijk niet laten houden. Die wilden we bewaren voor onderzoek. Dit maakte de eerste god boos en hij was bijna weer terug de tombe ingelopen, achter een deur die hij met gemak open kreeg, maar die wij nog steeds niet open krijgen. We konden hem gelukkig op tijd vastpakken en tegenhouden. Goddank was hij nog niet sterk genoeg om meer te doen dan te bezwaren. In de tussentijd is hij in kracht gegroeid, we hebben door de jaren heen zijn de behuizing moeten verstevigen tegen uitbraakpogingen en de meubels moeten vastschroeven. Helaas werkt hij niet mee aan pogingen de tombedeur te openen. Kijk niet zo bezorgd, mevrouw. Je staat hier veilig. Het is gewapend glas. Houd wel je handen bij je. Hij waardeert het niet als je op het raam tikt.'
{(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " tijd")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "herinner")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "herinnerde")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "gesprekken")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "gesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "kaartje")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
(click: "nachtmerries")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Twee**
Het begon met de kleine dingen. Vandaag had ze complimenten gekregen over haar haar. Ik was blij voor haar, want ik had hetzelfde haar en als zij complimenten kreeg, kreeg ik die indirect ook.
'Had je die ene gel erin gedaan?'
'Nee, gewoon zo. Niet geborsteld, want ik had geen tijd vanochtend. Die gel plakt zo.'
'Echt hè?'
Een half jaar geleden werd ik twee. Ik had de psychologische testen doorstaan en werd geschikt geacht. De eerste paar weken was het ontzettend wennen om mezelf door het huis te zien lopen. Ze zeggen dat het normaal is om nachtmerries te hebben in het begin, maar dat die vanzelf weer over gaan. Uiteindelijk wende het sneller dan verwacht, voor haar ook. Het voordeel van een tweede zelf, is dat ze je volledig begrijpt. Je weet wanneer je met rust gelaten wil worden en wat je nodig moet horen als je in de put zit. Ik had plots meer vrije tijd. En als zij ook thuis was, hadden we onderhoudende gesprekken. Alhoewel we, omwille van het gesprek, altijd iemand advocaat van de duivel moesten laten zijn, omdat we het anders te veel met elkaar eens waren.
Ze kneedde uitgebreid in haar haar en grijnsde. Dat was ook iets wat ik deed. Wat zag het er eigenlijk raar uit. Misschien kon ik daar maar beter mee stoppen.
'O, ik ben ook wel eens ongeborsteld naar werk gegaan.'
'Ja, dat herinner ik me nog wel. Dat was voor de split. Niemand merkte het toen op.' Ze legde een arm om mijn schouder. 'Probeer het morgen nog eens.'
'Maar nu hebben ze jou al gecomplimenteerd.'
'Jij had het net zo goed kunnen zijn.'
Zij sjanste met Rorschach, terwijl ik de week erop enkel Smeerkaas Medewerker ontmoette, waarmee ik de hele avond ongemakkelijk in een hoekje van een kroeg heb gezeten. Hij dronk cola uit een rietje. Ze begon lipstick te gebruiken in een kleur die totaal niet ons ding was, maar die ze volledig rockte. Zij werd geprezen voor haar werk. Haar opmerkingen waren scherpzinnig.
Onder de douche keek ik of onze lichamen verschilden. Knokige vingers, missende littekens, smallere heupen, kenmerken die niet overeen kwamen. Het leek er even op dat mijn neus langer was dan de hare toen ik foto's van mijn zijkant probeerde te maken, maar dat was denk ik voornamelijk omdat ik mijn gezicht altijd van de voorkant zag. Zij bleek ook best een grote neus te hebben. Terwijl ze aan het aankleden was, liep ik nonchalant naar binnen.
'Wat is er?' vroeg ze terwijl ze snel ondergoed aantrok. Ik draaide om haar heen. 'Waar kijk je naar?'
'Je hoeft je toch niet te schamen. Ik ben jou. We hebben hetzelfde lichaam.' Ik tilde haar arm op, keek onder haar oksel. Ik keek naar mijn eigen oksel. Ze trok haar arm terug.
'We zijn best veranderd.' Ze wees naar de spiegel. Mijn buik was een beetje uitgelopen. Haar haar was iets lichter.
'Ben je veel buiten geweest?' vroeg ik terwijl ik een pluk van haar haar op het mijne legde. 'Hardlopen?' vroeg ik terwijl ik een dik vel van haar buik probeerde te pakken, maar haar per ongeluk kneep. Ze sloeg mijn hand weg. 'Sorry.' Ik keek in de spiegel. Op de binnenkant van haar arm zat een moedervlek die ik niet herkende. Ik wees naar haar arm. 'Die heb ik niet. Had je die al?' Ze haalde haar schouders op. 'Ik wist niet dat je was begonnen met sporten.'
'Dat doe ik echt al een paar maanden.'
Ik herinnerde me vaag dat ze een tijd geleden vroeg of ik mee wilde, maar dat ik geen zin had.
De dagen daarop heb ik alle oude fotoalbums doorgekeken, maar schijnbaar word je binnenarm niet snel gefotografeerd. Daarna kwamen de losse foto's en Facebook, tegen de avond had ik nog steeds geen bewijs gevonden. Ze kwam natuurlijk weer met goed nieuws thuis en zo'n stomme grijns op haar gezicht. Ze had een of ander belangrijk project toegewezen gekregen of wat dan ook.
'Heb je nog aan Moederdag gedacht?' vroeg ze. Shit. 'Geen zorgen. Ik heb al wat geregeld. Ze heeft me ook uitgenodigd om dinsdag met haar uit eten te gaan.' Ik pakte mijn mobiel en zag een berichtje van mijn moeder: "Bedankt voor de bloemen!" Een prachtig boeket met zonnebloemen, haar favoriete soort. Er stak een kaartje uit met onze naam erop.
'Ik dacht dat ze helemaal niet houdt van uit eten gaan. We zijn nooit uit eten gegaan met haar. Of kan jij je herinneren eens met haar uit eten te zijn geweest?'
'Nee, voor de split niet.'{
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "neonletters")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "vijfhoeken")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: " meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "waterresistente")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "ongewone")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "lift")[(goto: "hoofdstuk lift")]
(click: "liftdeuren")[(goto: "hoofdstuk lift")]
(click: "krieltjes")[(goto: "hoofdstuk krieltjes")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "warme")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "wijken")[(goto: "hoofdstuk wijk")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
}**Thuis**
Op de spiegel in de lift verschijnt een tien. Ik knik en met een zachte bons komt de chromen kooi in beweging. Mijn telefoon trilt. "Hoe laat ben je thuis?" Ik lach. Lief, denk ik. Ik swipe naar de agenda en koppel hem aan het bericht. Er verschijnt een schatting van de afspraakduur, (link-goto: "reis", "hoofdstuk reizen")(link-goto: "tijd", "hoofdstuk tijd") en aankomsttijd op het scherm. De liftdeuren openen. Voor me staat een vrouw in een strakke rok, zwart colbertje, witte kraag.
'Welkom,' zegt ze. 'En gefeliciteerd met uw promotie.'
Ik haal mijn schouders op.
'Het is koud hier.'
Ze lacht.
'Het verbaast me dat u het opmerkt.'
We lopen een kamer in. Aan de muren hangen digirijen van hoofden, restjes en dinosauriërs, de naam van de kunstenaar eronder in neonletters. Ik wijs naar een van de dino's.
'Zo één, daar heb ik een echte van. Thuis.'
Ze fronst.
'U heeft recht op een huis met een toename van tien vierkante meter ten opzichte van uw oude huis. De uitbreiding is van toepassing op welke kamer u maar wilt, of verdeelt over meerdere ruimtes. Heeft u zelf al een idee?'
'Voelt het anders?'
Ze kijkt me aan.
'Het voelt zoals u wilt dat het voelt.' We lopen verder. Ik hoor haar praten over waterresistente gevels en vlakvullende vijfhoeken. Ik lach als ik een tweede berichtje op mijn telefoon lees. 'Heb je thuis iemand op je wachten?'
Ik kijk op.
'Sorry. Ga verder.' Ik klik op verzenden. "Kip, met krieltjes."
Ze tikt op een muur. De kamer verdonkert en waar eerst de muur was, verschijnt een model van een huis van glas en staal.
'Dit is ons bestverkochte ontwerp, geïnspireerd op het structureel expressionisme van honderdvierenzestig jaar geleden. We zijn trots te laten weten dat het door onze klanten wordt gewaardeerd met een negen, met reacties als: "Ik voel mij er vrij in" en "Ik heb het gevoel het gebouw écht te kennen." Ik slik hoorbaar. 'Wilt u een volgende zien? Geen zorgen, elk huis is op voorhand doorgelicht en aangepast aan uw netto inkomen.' Ze tikt weer op de muur. Een ander gebouw verschijnt, deze met gebogen en gevouwen muren, met koningsblauwe kleuren tegen pikzwarte ramen. 'Deconstructivisme is in, wist u dat? Een tintje art deco hier en daar. Velen wijken af van de vormpuurheid en laten zich verrassen door uitzonderlijke groottes en ongewone functionaliteiten. Uitstekend als u zich op werk bevindt in een brutalistische omgeving.' Mijn telefoon trilt weer. 'Wilt u meer zien? Empirestijl, jugendstil, Rorschach?'
Ik schud mijn hoofd.
'Ik moet er even over nadenken.'
Ik sluit de deur achter me, mijn hand nog op het hout. Mijn hart bonst in mijn keel. Het licht gaat aan en dimt tot een aangenaam niveau. Een deken van warme lucht ontfermt zich over me. In de keuken staat een stomend bord eten klaar. Kip, met krieltjes. Ik ga zitten. Ze is stil.
'Het spijt me,' zeg ik. 'Ik heb een ander huis bekeken.'{
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "gedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "wolken")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Appel**
Er wordt een mes gesmeed in een hoek van mijn gedachten. Het oranjegloeiende staal. Ik kan het niet meer. De wolken trekken voorbij en ik kan het niet meer. We moeten het nog over draken hebben. Over een bliksemschicht die een volksverhaal werd. We gaan allemaal ooit een keer dood. Dat moet verteld worden. Geef me een munt en ik zal het niet verder opbiechten. Ik zal het laten zoals het is. Ik zal een stille achthoek worden en me terugtrekken in een hoek van mijn slaap. Geef me een appel.
Er wordt een hoed opgezet. Dat is het teken. We zijn nu ridders. Ik heb het niet zo op met ridders. In een land van rood en heuvels ligt een mes dat suïcidaal maakt. Pak het met twee handen beet en knijp erin. Het zal je fluisteren. Geef me nou verdorie die appel. Ik ga het geen drie keer vragen.
Dit is hoe het zit. Ga naar de bibliotheek van B, naar de achthoek die het kwadraat spelt van mijn naam. Dan weet je dat je verkeerd zit. Ja, ik ga je toch zeker niet vertellen waarom een koffielepel geen theelepel is en waar kleine kinderen vandaan komen? Dat laatste is een goed bewaard geheim. Zoals alle geheimen. Ik kan je zeggen waar te zoeken, maar niet waar je het kunt vinden. Het ligt in de hoek van de cirkel, in de kromming van de rechte lijn. Sla de theorie er maar op na. Mocht er nog iets gedraaid worden dan moet je mij roepen. Dan wordt het stil. Ik puntje puntje, maar geen derde. Zo blazen we vanzelf stoom af. Het is niet om het een of ander, maar ik denk toch dat deze melk uit een giraffe komt. Het smaakt zo mosterd na de maaltijd en een klontje boter bij de vis. En nu is het de derde keer. Nu is het genoeg.
{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "resten")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "ronddraai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "water ")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Puppy**
Tijdens de landing raakt mijn schip een stuk rots. Het vierkante uitsteeksel valt in kleine stukjes uit elkaar. Gelukkig viel de communicatie bij de daling weg, opperbevelhebber Rorschach zou hier zeker een venijnige opmerking over hebben gemaakt. Ik kijk naar buiten en raak even in paniek: ze leven hier boven water. Rustig, stel ik mezelf gerust, hier ben je op getraind. Ik trek mijn waterbal aan.
Buiten moet ik wennen aan de zwaartekracht. Ik rol moeizaam naar voren, naar het ding dat ik geraakt heb. Het is een soort grot, helemaal vierkant. De bovenkant loopt spits toe met daarop de resten van het uitsteeksel dat door mij op de grond ligt. Ik rol dichterbij en kijk door een doorzichtige wand naar binnen. Er schiet iets voorbij. Geschrokken rol ik de bal naar achter. Het schiet nog een keer voorbij en stoot hoge, schelle geluiden uit. Ik rol nog verder naar achter, maar te langzaam. Ik hoor het geluid dichterbij komen en zie hoe, uit een kleine opening in de grot, een harig monster met ongecontroleerde bewegingen naar buiten rent. Zo snel als de waterbal mij toelaat, rol ik richting het schip.
Net voordat ik het schip bereik, word ik getroffen door een harde klap. Ik rol weg, draai meedogenloos in het rond. Groen en blauw wisselen zich af en ik word misselijk. Het monster rent achter me aan. Als de waterbal vaart mindert en ik niet meer ronddraai, kijk ik met afgrijzen naar de twee slappe uitsteeksels - tentakels? - die op zijn hoofd heen en weer slingeren. Weer een klap en ik rol verder. Het is een combinatie van draaien en angst waardoor ik mijn maag leeg. Kots kleurt het water groen en troebel. Het stinkt, maar neemt het zicht op het monster wel weg. Ik rol eindeloos verder.{
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "Rorschachs")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "boomgroei")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " vonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "boodschapper")[(goto: "hoofdstuk boodschappen")]
(click: "wapens")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "wereldvrede")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "wereldmarkten")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "gesprekken")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "schilderijen")[(goto: "hoofdstuk schilderij")]
(click: "bewolkt")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
(click: " contact")[(goto: "hoofdstuk contact")]
}**Streep**
Drie jaar en vierenzestig dagen geleden verscheen waarschijnlijk de eerste scheur. Het begon mensen pas op te vallen na enkele dagen, in de landen waar het niet bewolkt was althans, zoals bij ons. Mijn vriendin wees me erop, ze had het op het nieuws gezien.
Elke dag verscheen er een nieuwe streep. Niemand zag het moment dat de nieuwe verscheen, zelfs op camerabeelden versprong het beeld van vier naar vijf. De tijd waarop het versprong, verschilde per camera. Er zat geen logica in. Het begon met vier verticale strepen, een diagonale erdoorheen. Toen ik ze voor het eerst zag, waren ze rozerood verlicht door de ondergaande zon. Mijn associatie was die van een gevangene die haar dagen telde, alsof ze turfde. Zou ze achter de hemel gevangen zitten, of ervoor, bij ons? Mijn vriendin vond het een lugubere gedachte. Zij vond het lijken op het begin van een kunstwerk.
Ze stuurden onze raketten erheen met de beste tolken, antropologen, filosofen en biologen, maar ze leken de strepen niet te bereiken. Satellieten die verder de ruimte in rezen, vonden de strepen niet, maar elke dag kwam er een nieuwe bij. Vanaf elke kant van de planeet kon je de strepen zien.
Er waren mensen die dachten dat het het einde van de wereld was, natuurlijk. Of juist een nieuw begin. Sommigen dachten dat de goden eindelijk contact met ons probeerden te zoeken en dat ze de dagen telden totdat wij snapten wat ze wilden zeggen. Onregelmatigheden werden op honderden manieren geïnterpreteerd. Het zou code zijn van een andere intelligente levensvorm, het zou lijken op de onregelmatigheden in Rorschachs schilderijen, het zou een geheime code zijn voor wereldvrede, wapens of boomgroei.
We ontdekten dat onze samenleving lang niet zo sterk was als verwacht. Aandelen kelderden, wereldmarkten stortten in, mensen werden gewelddadig, wat de doemdenkers alleen maar zelfverzekerder maakten. Maar ook; dictators werden afgezet door de protesten van de wanhopigen, die toch niks meer te verliezen hadden. Voor mensen zoals ik veranderde er weinig. Het nieuws werd sensationeler naarmate er minder over kon worden gezegd.
Een paar jaar later was de hele hemel vol met de strepen, ze liepen door elkaar heen en de hemel was vol. Af te leiden aan het patroon van eerdere strepen, kon er niks meer bij. De markten en mensen waren alweer zeker een jaar gekalmeerd, zoals altijd gaat het leven weer verder. Mensen kunnen niet met zulke vage angst leven, niet de hele tijd. De gesprekken erover werden steeds spaarzamer en het werd het nieuwe normaal.
Dat maakte vandaag zo'n vreemde dag. Alle strepen waren verdwenen. Voor het eerst sinds jaren was de lucht weer blauw. Het deed pijn aan mijn ogen. De mysterieuze gevangene, artiest of boodschapper was verdwenen, alsof zij er nooit was geweest.{
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "rijtjeshuizen")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: "strepen")[(goto: "hoofdstuk streep")]
(click: "lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "WATER")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "gesprekken")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Zee**
Ik vis mijn mobiel uit mijn zak en zet hem uit. Nu ga ik het echt doen. Nu blijf ik zitten. Ik heb zin om hardop te gaan lachen, maar een dame aan de andere kant van het gangpad kijkt me streng aan, alsof ze die gedachte heeft gevoeld, en ik kijk snel naar buiten. Een kleine glimlach durf ik nog aan. Ik leg mijn gloeiende wang tegen het raam en wiebel een liedje met mijn tenen. Nu rijden we naar zee. Nee, niet alleen naar zee, we rijden de zee in. Ik spits mijn oren om te horen of iemand anders in de trein er iets over zal zeggen, maar de gesprekken gaan over rijtjeshuizen en de strepen die lampen achterlaten als ze tegen net geverfde muren aan vallen. Het geheim van de eindbestemming wordt goed bewaard. Of misschien ben ik wel de enige die zo ver zal gaan.
'Gaat u ook door naar… jeweetwel?' vraag ik zachtjes aan de man tegenover me. Hij knippert met zijn ogen. Ik haal het krantenartikel uit mijn jaszak en vouw het voor hem uit. STATION ONDER WATER KLAAR. Hij schudt zijn hoofd.
'Het zal wel een typefout zijn. Ze maken veel fouten tegenwoordig.'
'Dat is wel een hele lange typefout dan.'
'Tja.' Hij haalt een boek uit zijn tas. 'Ze worden daar steeds beter in.'
'Dus u gaat niet…'
Hij slaat demonstratief de eerste bladzijde om. Ik stop het artikel maar weer terug naast mijn paspoort. Naast mijn paspoort dat snel vol met stempels zal staan.{
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "lampen")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
}**Vallen**
Er valt een lamp. Ik kan er niets aan doen. Overal waar ik kom vallen lampen.{
(click: "vingertoppen")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warme")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Steen**
Het tintelen begint in mijn vingertoppen en trekt langzaam van mijn handen naar mijn armen. Het voelt alsof ik langzaam, heel langzaam, door zachte handen in een heet bad wordt gelegd. Bloed stroomt door mijn armen, naar mijn schouders, naar mijn borstkas. Mijn kleren schuren over mijn huid. Het kriebelt. De warmte bereikt mijn middel en mijn pose verslapt. Mijn goeie, oude pose: één handpalm omhoog, opwaarts gericht. De ene voet voor de andere, stoer, heldhaftig. Mijn blik op de verte gericht. Mijn arm trilt in die houding. Ik zie hem langzaam zakken. Ik kan er niets aan doen. De warmte glijdt over mijn benen, mijn knieën, mijn kuiten en bereikt ten slotte mijn voeten. Alsof dat het signaal is, stort ik in elkaar.
Ik weet niet hoe lang ik zo blijf liggen. De grond is koud. Het gras is bedauwd en het ruikt naar natte aarde. De wind blaast zachtjes tegen mijn rug. Er is hier genoeg te zien. Twee mieren worstelen met een korrel van het één of ander. Een worm duikt op en verdwijnt weer. Pas als het warme bad is afgekoeld en ik begin te rillen, krijg ik de behoefte om te bewegen. Ik strek mijn benen – het maakt een krakend geluid – en rol me op mijn rug. Duw mezelf omhoog tot ik rechtop zit. Ik kijk om me heen, naar de open plek waar ik stond. Zo lang ben ik steen geweest. Ineens voelt de open plek klein aan. De bomen van het Woud van de Eeuwige Zomer, waar ik al die jaren tegenaan heb gekeken, zijn hoog en torenen boven me uit. Dat waren de grenzen van mijn wereld. De grenzen van mijn blikveld. Ik sta op. Het verbaast me hoe makkelijk dat gaat. Met hoeveel kracht ik me opricht. Even sta ik op mijn oude plek. Neem ik mijn oude pose aan. Dan laat ik mijn armen zakken en zet ik de ene voet voor de andere. Strompel ik naar de bosrand.{
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " haar")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " wacht")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "geschud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
}**Boodschappen**
Voor de ingang van de supermarkt stap ik op een tomaat.
'Gatver…' De geslachte vrucht valt in stukjes naar beneden als ik mijn voet optil. Ik kijk om me heen. Verderop ligt een sinaasappel, daarnaast een paar noten en iets wits dat ik niet meer kan definiëren. Als ik de schuifdeuren door loop, tref ik een complete chaos aan, alsof de hele winkel door elkaar is geschud. Ik pak een metalen mandje en loop naar de groenteafdeling. Waar normaal plastic zakjes gesneden wokgroente staan, liggen nu kleine stukjes prei, paprika en champignon door elkaar. Ik graai een handvol en leg de groente in het mandje, in het hoekje, zodat zo min mogelijk tussen de spijlen valt. Dan schaats ik me een weg door het afgetrapte fruit. Mijn schoenzolen zijn nu niet alleen rood, maar ook groen en geel. En glad. Ik glibber naar de rijst en tref daar vormloze hoopjes aan. Ik pak weer een handvol en leg het boven op de groente, maar het valt er meteen vanaf. De korrels stuiteren op de grond. Ik zucht en pak nog een handje. Deze stop deze in mijn jaszak.
Bij de sauzen word ik een beetje chagrijnig. Alles ligt door elkaar en druipt van de schappen naar beneden. Welke rode saus is nou zoetzuur en welke pittig? Op goed geluk steek ik mijn vinger in de donkerrode saus en proef. Ik spuug het meteen weer uit. Uit mijn rugzak haal ik een papieren boterhamzakje van de lunch die ik niet helemaal op had, omdat Rorschach weer een taart had gebakken voor op werk. Dat is alweer de derde dag op rij en ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik schud het brood eruit. Dan probeer ik er zoveel mogelijk lichtrode saus in te schuiven, maar het lekt, waardoor mijn hele hand gaat plakken. Ik loop een afdeling verder en tref een wijnbad aan. Alles door elkaar: rood, wit, bubbels. Ik pak mijn thermoskan uit mijn tas en giet het leeg. Voorzichtig loop ik naar het diepste plekje op de vloer en hou de thermoskan tegen de grond, zodat de wijn erin kan lopen. Hij vult maar tot de helft dus die gooi ik eerst naar binnen - de smaak is verschrikkelijk, maar het effect is prima - en vul het daarna nog een keer. IJs geef ik bij voorbaat op.
Bij de kassa's is niemand te zien, maar ik ben een fatsoenlijk mens en wil gewoon betalen voor mijn boodschappen. Dus ik wacht. Er komt geluid achter de kassa vandaan. Ik ga over de loopband hangen en zie de kassamedewerker in de hoek zitten. Ze mompelt in zichzelf.
'Hallo, mag ik betalen?' vraag ik vriendelijk.
'Plastic… alles… weg… opeens… poef,' mompelt de kassamedewerker.
'Haal die handen eens van je oren. Ik praat tegen je. Ik wil graag afrekenen.'
De kassamedewerker kijkt me aan. Ze heeft een grote wijnvlek in haar hals.
'We wisten wel dat het onhoudbaar was, maar we deden niks. We deden niks!' Dan kijkt ze weer voor zich. Ik pak mijn rugzak, haal er wat geld uit en leg het op de toonbank. De groente stop ik in een zijvakje en het druipende zakje saus hou ik in mijn hand.{
(click: "zolderkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "herinnering")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "Koningsblauw")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "draagt")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "veren")[(goto: "hoofdstuk veer")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Envelop**
Vandaag worden we uitgezonden. Mijn zolderkamer is al een slagveld van spullen die niet zijn ingepakt. Eigenlijk moet alles klaar zijn voor de opslag, maar ik blijf bij alles hangen. Alles draagt een herinnering aan meer ontspannen dagen, voor ik de dienstoproep in mijn handen gedrukt kreeg. Het is 11:35. Nog 25 minuten voor de truck voorrijdt.
Ineens is daar een brief. Hij zit in een tas waarvan ik me niet eens kan herinneren wanneer ik hem voor het laatst heb gebruikt. Ik staar ernaar te midden van de verdwaalde kledingstukken, open dozen en de zooi aan de oude kapstok in de hoek. Op de voorkant staat alleen: “Aan jou”. Hij is verzegeld met een wassen zegel met een zon erop. Geen stempels, geen postzegels. Wie stuurt er nog zulke brieven? Ik wrijf met mijn vingers over het papier. De envelop is warm, alsof de brief in de zon heeft gelegen in plaats van onderin een oude, leren heuptas. Ik graaf verder in de tas om te kijken of ik een hint kan vinden van de herkomst van de brief. Er zit niet veel meer in. Een ingedroogde pen, een veer en een pakje zakdoekjes.
Een veer?
Fronsend trek ik het ding tevoorschijn. Hij is verfomfaaid, maar nog steeds mooi. Koningsblauw met een kroontje aan de onderkant. Waarom heb ik een veren pen in mijn tas? Ik ben echt geen groot schrijver. Als mijn naam niet op een label aan de binnenkant stond, had ik me ernstig afgevraagd of dit überhaupt mijn tas was.
Ik richt me weer op de brief. Op de een of andere manier wil ik hem niet openmaken, ook al is hij aan mij geadresseerd. Soort van. Hij zat in ieder geval in een tas met mijn naam erop. Of is deze tas van iemand met dezelfde naam? Een bries blaast door mijn kamer en van de brief komt een geur van wilde bloemen. Van heide. Van rook.
Een zonnige dag. De heide strekt voor hem uit naar de bergen in de verte. Hij zit op de drempel van een stenen huis en achter hem hoort hij de geluiden van het dorp en van zware laarzen op de keien. Soldaten. Hij stopt de brief in zijn tas en staat op.
Ik check mijn telefoon: 11:47. Over dertien minuten word ik met gepakte tassen beneden verwacht voor het transport. De brief voelt niet meer vreemd. Hij is voor mij. Van één soldaat aan een ander. Voordat ik de brief open, hang ik de tas aan mijn riem en gooi alle laatste spullen in een doos.
Met mijn rug naar het raam breek ik het zegel.{
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "woonkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "neonkleurige")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "knoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "gedroomd")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "gesprekje")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
}**Vinden**
Er komt veel te weinig water bij het doortrekken van de wc. Wc-papier blijft koppig de stroming trotseren.
'Heb je wat met de plee gedaan?' roep ik. Ik trek het deksel van de wc-doos om het water te checken. Er zitten grote plastic pakken in, paars-roze. Ik til het eruit, eronder liggen nog twee. Erop staat een grote '500', de vlag van de unie en serienummer G-4357956. Natuurlijk heb ik er wel eens over gedroomd dat ik toevallig zoveel geld vond, maar ik had nooit verwacht dat ik het ook zou vinden. Een scala aan mogelijkheden opent zich voor me. Ik kan hiermee elke dag pistachenootjes eten, een nieuwe blouse kopen, een auto, op vakantie of een ander huis krijgen.
'Wat zei je?' vraagt ze.
'Ik dacht dat het toiletpapier op was,' lieg ik. 'Maar er is nog een rol. Zullen we zo naar de supermarkt gaan?' Ik spoel nog eens door en loop door het vliegengordijn dat dient als deur van de woonkamer. Ze zit al klaar met het notitieblok met de dunne velletjes en gaat aan de tafel zitten. Ze klikt de pen een paar keer en kijkt op. 'Oké… wat kan ik opschrijven?' De stoel kraakt. We hebben écht een nieuwe nodig.
'Misschien kunnen we een keer wat uitgebreider doen?'
Ze leunt naar achter, waarbij een van de stoelpoten licht buigt. 'Zoals?'
Buiten rijdt een rode cabriolet langs. Het haar van de man achter het stuur wappert als een banier in de lucht. Dat kan ik zijn.
'Weet niet, waar heb je zin in?'
'Bedoel je zoiets als een soep als voorgerecht?' zegt ze, alsof ze niet tien keer een miljonair is.
'We kunnen toch wel een keer meer doen dan dat?' Ik pak mijn mobiel op en probeer zo nonchalant mogelijk het nieuws te checken op overvallen, of andere misdaden waarbij veel geld gemoeid is. Een bankoverval, een week geleden. De naam van de stad is onleesbaar door de barsten aan de linkerkant van mijn scherm, maar het is regionaal nieuws dus het is vast in de buurt gebeurt. 'Zullen we een keer hert proberen, of eend? Of een of andere exotische vogel? Misschien kaviaar?'
Een paar seconden kijkt ze me alleen aan, dan: 'Ben je gek geworden?'
'Soms moet dat kunnen, toch? Jezelf verwennen en zo. Of zullen we uit eten? De laatste keer dat we uit eten gingen is zo lang geleden. Weet je nog die sushi? Die zalm was zo goed. We waren misselijk na afloop. En dan toch nog crème brûlée als toetje eten. We zaten de volgende ochtend nog steeds vol. Heerlijk.'
'Ik heb denk ik nog wel wat cash liggen,' zegt ze. Mijn wenkbrauwen rijzen omhoog in gespeelde verbazing.
'Ik dacht dat alles al op was?'
Ze haalt haar schouders op.
'Ik vond nog wat toen ik mijn zomerjas weer uit de kast haalde vanmorgen.'
'Hoeveel was het?'
'Drie tientjes. Dat is toch weer mooi meegenomen.' Haar duim wrijft over haar andere vingers.
'Zeker omdat we ook nog een nieuwe magnetron moeten en de auto moet ook weer naar de keuring.'
'Zoveel is drie tientjes ook weer niet.' Ze leunt weer naar achter en knabbelt op de achterkant van de pen. De stoelpoot buigt eindeloos ver door. Hij stopt even, kraakt en buigt nog verder. Ik loop om haar heen en geef een zachte duw met mijn voet tegen een van de stoelpoten, in de hoop dat die doorbreekt. Als het ding nog verder buigt, zou hij nog krommer dan haar leugens zijn. 'Alles gaat zo snel stuk tegenwoordig,' zegt ze. 'Alles heeft tegenwoordig een ingebouwd einde, zodat je blijft kopen. Vroeger hè, toen ging iets een leven lang mee.'
Ik duw nog een keer tegen de stoelpoot. Hij kraakt hard. Ze lijkt het niet door te hebben.
'Heb je misschien nog meer geld in zomerkleding liggen?' vraag ik.
'Niet dat ik weet.' Ze legt de pen neer, knijpt haar ogen samen. 'Heb jíj ergens geld gevonden?'
Ik verstijf. Zou ze het weten? Ik schud snel mijn hoofd.
'Nee, jij bent degene die altijd alles kwijtraakt. Schrijf maar brood en bananen op. Hebben we nog boter?'
'En verder?'
'Avondeten dus. Iets bijzonders, of gaan we misschien uit eten?'
'Ik weet echt niet of we het geld daarvoor hebben. Laatst zei je ook dat we vooral met boodschappen moeten bezuinigen.' Ze stopt een veter van haar neonkleurige trui in haar mond en kijkt om.
'Nieuwe trui?' Er staat een grote achthoek op.
'Wat vind je?'
'Met welk geld?'
'Hè! Wil je nou soep als voorgerecht of niet?' Ze pakt de pen weer en draait zich om. Ik duw nog eens voorzichtig tegen de poot aan en met veel lawaai knapt de poot en valt ze op de grond. Vloekend krabbelt ze overeind. 'Rotstoel! Er is echt een nieuwe nodig.'
Ik klop haar rug af en ga op de rand van de tafel zitten.
'Zullen we er zo maar gelijk eentje halen? Ik zag laatst op Rorschach zo'n mooie designerstoel. Past bij het behang.'
'Dat is toch die hele dure site?'
'Goedkoop is duurkoop uiteindelijk, toch?'
Ze lijkt het een moment te overwegen.
'Maar met welk geld?'
'We kunnen samen naar onze oude kleren controleren? Misschien vinden we wat.'
Samen lopen we door het steunende huis naar de zolder. Op de overloop duw ik de lamp om die minstens honderd jaar geleden al moest worden vervangen.
'Daar moet ook maar een nieuwe van komen,' zegt ze.
Na stapels muffige broeken en jassen met mottenballen doorzocht te hebben, moet ze naar de wc. Ik knoop een gesprekje aan, zodat ik een excuus heb om met haar mee te lopen.
'Hoe ziet de stoel die je voor ogen hebt eruit?' vraagt ze. Haar stem echoot door de kleine ruimte.
'Rood met zulke ronde vormen en een hele zachte stof. Echt heel erg mooi,' zeg ik terwijl ik tegen de muur naast de toiletdeur leun. Ik hoor de deksel van de wc open en weer dichtgaan. Daarna een hele tijd niks. 'Lukt het?'
'Ja, ja. Ga maar weer alvast naar boven hoor. Ik zit hier denk ik nog wel even.'
'Oh, ik vind het niet erg om te wachten.'{
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "vijfde")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "Rorschachgeloof")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "achthoek")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Water**
In een regelmatig ritme zwelt het geluid aan. Ik ren met twee treden tegelijk de trap op. Derde verdieping, vierde verdieping. De lamp knippert en kou wringt de warmte uit mijn lichaam. Onder me hoor ik de kolkende geluiden van water dat het flatgebouw vult. Drie treden tegelijk. De vijfde verdieping is versperd met banken, kasten, stoelen. Ik duw ertegen, maar het geeft niet mee. Ik trap er hard tegenaan en kneus mijn kleine teen.
'Je hebt dit aan jezelf te danken, dan had je ons maar niet moeten verlaten' roept iemand van boven. 'Rorschach zij met je.'
Ik kijk langs de trap naar beneden: de treden van de tweede verdieping worden door het water verzwolgen. Is mijn trots echt belangrijker dan mijn leven? Veilig op een luchtschip op zoek naar nieuwe slachtoffers voor het Rorschachgeloof klinkt opeens niet meer zo verkeerd. Zelfs niet met hen. Ik sla tegen de barricade.
'Ik wil mee!'
Van boven klinkt een gebrom. Lange noten in lage tonen. Ik weet hoe ze erbij zitten: midden in de kamer, naakt in een achthoek, naar elkaars navel starend, zingend voor Rorschach. Ik zing luid mee. Het water staat al aan mijn enkels. {
(click: "achthoekige")[(goto: "hoofdstuk achthoek")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "lijstjes")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "Alfaman")[(goto: "hoofdstuk alfaman")]
(click: " meerdere")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "herinneren")[(goto: "hoofdstuk herinneren")]
(click: "wapens")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "scrollen")[(goto: "hoofdstuk scrollen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "gezichten")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "wolken")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Regen**
De gordijnen zijn dicht, maar ik kan het zien flitsen. Dit zou het einde kunnen zijn, maar het einde kunnen we niet verkopen. Het is stil in het kale, grijze kantoor. Alleen de baas beweegt. De schouders van zijn pak zijn nat.
'Oké,' zegt de baas. 'Oké, hier kunnen we wel wat van maken. Jongens, kom op.' Hij kijkt de achthoekige tafel rond. Vier blanco gezichten kijken terug. 'Nou?' De vrouw met de lijstjes kucht.
'Ik zat te denken aan een militaire oefening,' zegt ze. 'Dat verklaart de ontploffingen.'
'Ja, alléén de ontploffingen,' Blaft de man met het haar. 'Wat voor oefening zou al dat water verklaren?' Hij kijkt met een schuin oog naar de baas, die hem negeert.
'Het kan een experimentele Rorschach zijn, ontsnapt…' twijfelt de vrouw met de lijstjes.
'Wil je de indruk wekken dat we dingen niet onder controle hebben? Want zo wek je de indruk dat we dingen niet onder controle hebben,' gromt de baas en hij schudt zijn hoofd. 'Dat kan niet. Volgende.' Hij wijst de man met de eend aan. 'Wat heb jij?'
'Alfaman. Het publiek kent de Alfaman, het is een dreiging die we al meerdere malen de kop in hebben gedrukt.'
'Het gebied is te groot, de Alfaman kan niet op zoveel plekken tegelijk zijn. Dat geloven ze nooit.'
Een nieuwe flits en een geluid als een gigantische, grommende leeuw. De vrouw met de lijstjes trekt een papier te voorschijn.
'Misschien is het tijd voor Aliens, misschien moeten we er gewoon voor gaan. Er zijn genoeg mensen die daarin geloven.'
'Dat is onze grootste troef, gaan we die inzetten voor… dit?' We kijken elkaar vertwijfeld aan.
Er gaat een telefoon. De vrouw met de lijstjes wipt met haar stoel, de man met de eend klikt met zijn pen en de man met het haar zucht zo hard dat zijn wenkbrauwen wapperen. Ik sorteer mijn papieren, haal diep adem en kijk op.
'Ik denk dat het regen is.'
Met een klap valt de lamp van de baas om. Zijn hoofd is zo rood als een tomaat als hij over de tafel buigt.
'BEN JE WEL GOED IN JE HOOFD? WIE IN ZIJN ZALIGE ZIEL ZOU GELOVEN DAT HET REGENT?'
'Ik realiseer me dat het onwaarschijnlijk is, onrealistisch, mythisch misschien. Maar het klopt precies met de informatie die ik heb gevonden. De lucht is bedekt met wolken en daar komt dan water uit. Uit de wolken. In de lucht'
'Ja hoor, en wat zijn die ontploffingen dan?' schampert de man met het haar. Ik blader gehaast door mijn papieren.
'Dat heet… bliksem. Het licht is bliksem, het geluid is donder.'
De vrouw met de lijstjes begint te lachen, met gierende halen.
'Ik geloof nog eerder dat het een Rorschach is. Geen experimentele, maar een wilde.'
De baas begint langzaam te knikken.
'Ja, een wilde Rorschach. Dat is alweer even geleden, maar mensen herinneren zich die tenminste nog.'
De moed zinkt me in de schoenen. Ik wist dat het vergezocht was, maar ik had gehoopt dat ze er meer open voor zouden staan.
'Je zei net dat je de mensen niet wilde vertellen dat het een experimentele Rorschach was, wat maakt een wilde Rorschach dan beter?'
De baas zwaait geïrriteerd met zijn hand.
'Een wilde Rorschach is niet afkomstig van ons, dus het publiek denkt dan niet dat we onze eigen faciliteiten niet onder controle hebben. Hebben we nog anti-Rorschach wapens?' Hij richt zich tot de vrouw met de lijstjes, die onmiddellijk druk begint te scrollen.
'Her en der. Genoeg om te mobiliseren voor een showtje.'
'Doe dat. Jij richt je op de pers,' hij wijst de man met de eend aan, 'en jij gaat op zoek naar meer informatie over Rorschach.' Hij wijst naar de man met het haar. Tevreden met hun taken staat iedereen op en begint druk zijn spullen te verzamelen. De baas is al bijna bij de deur. Alleen ik blijf zitten.
'En ik?'
Hij kijkt niet naar me als hij de deur opent.
'Jij blijft hier en praat met niemand.' De deur slaat dicht en ik blijf alleen achter. Er gaat een trilling door het gebouw als de servers gaan draaien en de drukpersen opstarten. Als het licht uitgaat, sta ik op en loop naar het raam. Met trillende handen ruk ik het gordijn open om opnieuw te kijken.
{
(click: "paars")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "draaierig")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "draagt")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "overgeven")[(goto: "hoofdstuk overgeven")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
}**Wapen**
Het zwaard aan de muur straalt paars licht uit. De runen die in het lemmet zijn gegraveerd pulseren, alsof ze vol ongeduld wachten tot ze hun magie op een vijand mogen loslaten. Ik strek mijn hand ernaar uit.
'Die dan.'
De dwerg schudt langzaam zijn hoofd.
'Kansloos. Dit zwaard maakt je onoverwinnelijk maar -'
'Perfect.' Ik trek het uit zijn houder aan de muur en weeg het in mijn handen. Het heeft een goede balans, maar de aanblik van de scherpe kling maakt me ineens draaierig. Er gaat een rilling door me heen, denkend aan het bloed van mijn vijand dat dit wapen zal vergieten, en mijn keel voelt alsof ik op het punt sta te gaan overgeven.
'Maar,' gaat de dwerg verder en hij vangt het zwaard handig op als ik het uit mijn handen laat vallen, 'het maakt je ook een pacifist.' Hij hangt het terug en zet zijn handen in zijn zij.
'Zoals je ziet. We hebben hier niets voor je.'
'Wat is dit dan voor waardeloze magische smidse?'
'Waardeloos? Dit is poëzie.'
Mijn ogen glijden langs de muur. De stalen staf die slap wordt als je hem aanraakt. De boog die nooit mist, maar te zwaar is om te spannen. De bijl die moeiteloos door harnas hakt, maar afketst op vlees. Het mes dat sneller steekt dan zijn schaduw, maar de gebruiker suïcidaal maakt. Mijn ogen blijven hangen bij het mes. Het zit goed opgeborgen in een kistje van diamant.
'Geef die maar.'
De dwerg trekt zijn wenkbrauwen op.
'Het mes dat-'
'Ja ja, die ja. Je hebt het goed verstaan. Het mes dat suïcidaal maakt. Geef maar mee.' Ik probeer zo neutraal mogelijk te klinken. De dwerg likt over zijn lippen, maar zegt niets meer. Hij haalt het kistje van de muur en draagt het naar de kassa. 'Doe er maar een papiertje om,' zeg ik en ik kan mijn grijns niet langer bedwingen. 'Het is een cadeautje.'{
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " boven ")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "steentjes")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "droom")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "Laat")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "boomstammetje")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegwezen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " eet ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "warme")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "wolk")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Stof**
Lappen stof hangen als gordijnen in mijn pad. Ze wapperen zachtjes, geel en rood. De geur van saffraan. Het geschreeuw klinkt ver weg, alsof ik onder water zwem. De doeken dempen het geluid. De stof voelt glad onder mijn vingers. Het weefpatroon is net zichtbaar met het blote oog. Een landschap. Rasters van lijnen die elkaar kruisen, ontmoeten, achterlaten. Woestijnrimpels. Telkens als ik een doek door mijn handen laat glijden en een opening vind, hem opzij schuif, hangt er weer een ander achter, in een nieuwe felle kleur. De rimpelige bodem van een meer waar, in stilte, banen gekleurd licht het water doorbreken.
Ik schuif de laatste doek opzij en het geruis van de mensen slaat over me heen. Een klant schreeuwt naar de stoffenman dat hij de doek te duur vindt. Mensen stromen langs de kramen. Aan de andere kant van de stroom zit een man op een ton. Hij eet een vrucht die ik niet ken. Het sap druipt in zijn baard. De messen die hij aan het slijpen was liggen op zijn schoot. Hij kijkt op en glimlacht naar me. Een hand op mijn schouder. Wat deed jij daarachter? Kijken, zeg ik. Jij moet braaf wachten tot je aan de beurt bent, zegt de hand. Ik keek alleen maar, zeg ik. De hand knijpt. Het doet pijn. Kijken doe je met je ogen, zegt de hand. Ik zal kijken met mijn ogen, zeg ik. De hand laat los en ik ren weg. Een kraam met vruchten. Een kraam met vlees. Dunne doeken over de bakken, om het overal aanwezige stof buiten te houden. Een kraam met kleine, metalen apparaten. Een vrouw draait aan een hendeltje en er komt zwart poeder in een la terecht. De kinderen klappen. De kruidige geur van warme ragout. Een bakker. Ik staar naar de dampende pasteitjes. Zoek in mijn zakken naar muntjes. Ik vind een grote en twee kleine. Ik denk niet dat het genoeg is. Drentel niet zo, zegt de bakker. Ga je nou wat kopen of niet. Ik stamel nee. Een vrouw stapt voor me en koopt twee broden. Ze legt een doek op tafel waar de bakker de broden in wikkelt. Met de bundel onder haar arm loopt ze mee met de stroom. Ben je daar nog? vraagt de bakker. Hij pakt een grote metalen spatel en schuift een pasteitje mijn kant op. Pak 'm en wegwezen. Ik pak het pasteitje. Het brandt warm in mijn hand. Ik wil de bakker bedanken, maar hij roept al om de volgende klant. Een man in de rij kijkt naar me vanuit zijn ooghoeken. Ik dek mijn pasteitje af met mijn andere hand en meng me tussen de mensen. Laat me meenemen door de stroom. Mijn schouder doet pijn. Ik kom uit bij de rand van de kramen. De helblauwe lucht valt over het plein. Mensen haasten zich naar de schaduw van de gebouwen aan de overkant. De fontein geeft geen water meer. Ik loop langs de rand van de kramen, in de schaduw. De kraam van vader is bij de oostelijke poort. Dat is niet de beste plek, zegt hij, maar we waren laat vanochtend. De kramen staan met de ruggen naar het open plein toe. De meesten hebben de achterkant afgedekt met een ruwe doek, tegen de zon en dieven. Ik ga in de schaduw van een krat zitten en ruik aan het pasteitje. Ik weet niet wat er in zit. Mijn handen zijn vet van de kruimels. Ik stel me voor hoe het zou smaken. Tot ik iets hoor. Iets beweegt over het plein als een wolk. Iets groots. Het is een groep kinderen. Ze rennen en spelen tikkertje. Ik moet denken aan de troepen spreeuwen die we zien als we buiten de stad slapen en de hemel helder is. Ze schreeuwen. Gillen. Net hoorbaar boven het lawaai van de markt. Ik sta op. Samen met één van de spelende jongens. Hij valt stil in zijn rennende pad. De groep rent hem voorbij. Hij staat roerloos op het plein, met zijn rug naar me toe. Een boomstammetje. Alsof hij luistert, zijn oren spitst naar dat ene zachte geluid, heel ver weg. Onder dat lawaai.
Ik stap uit de schaduw. Loop naar hem toe. In de laaiende hitte. Het knerpen van de steentjes als ik stil blijf staan. Achter hem. Tien stappen afstand.
Twee stammen in een beweeglijk bos.
Het duurt even en dan hoor ik hem.
Ik hoor zijn ademhaling in mijn ademhaling. Ik voel zijn ribbenkast in- en uitzetten.
Hoor je me?
De jongen lijkt uit een droom te ontwaken. Met een schok tilt hij zijn hoofd op. Wrijft in zijn ogen. Hij kijkt naar de hoogte van de zon en rent op blote voeten weg, in de richting waar de kinderen zijn verdwenen.
Ik kom aan bij de oostelijke poort. Daar zit vlees in, zegt vader. Hij pakt het pasteitje af en legt het op de toonbank. Wat heb je aan je schouder? De blauwe plek loopt van de bovenkant van mijn borst naar de achterkant van mijn nek. De stoffenman wilde niet dat ik achter was, zeg ik. Vader fronst. Hij roept de knecht om op de kraam te passen. Blijf je hier? vraagt hij mij. Ik kijk vader na. Hij is nooit boos. De knecht ziet het pasteitje liggen en ruikt eraan. Daar zit vlees in, zeg ik. Hij haalt zijn schouders op en neemt een hap.{
(click: " val")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
}**Droom**
Ik val.
Ik weet niet of ik fantaseer dat ik val, of daadwerkelijk val. Het gebeurt gelijktijdig. Ik sta aan de rand van de klif en ik val tegelijk. Twee beelden. Ik denk, dus ik zal. Ik val.
Ik
sta of val,
sta en val,
sta en/of val.{
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "grap")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vergeten")[(goto: "hoofdstuk vergeten")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "terugvinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "saai")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "saaiheid")[(goto: "hoofdstuk saai")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
}**Laat**
Gefeliciteerd! Je bent uitverkoren. De profetie gaat over jou. Jij bent door het lot uitgekozen om het land te redden, et cetera, et cetera. Je kent de hele riedel wel, lijkt me.
Je had het natuurlijk wel gehoopt, dat deze brief zou komen. Dat weet ik omdat iedereen het hoopt. Je moet wel gek zijn om het niet te hopen. Misschien heeft het je zelfs door moeilijke tijden geholpen, het idee dat je bijzonder bent, dat je anders bent. Dat zo'n onbestemd verlangen dat iedereen op een bepaalde manier deelt, ook daadwerkelijk in vervulling gaat. En dan van alle personen die er zijn, dat het bij jou gebeurt. Dat is wel een mooie grap. Maar die hoop dat je bijzonder bent, heb je waarschijnlijk al lang laten varen. Je kan jezelf niet zó lang voor de gek houden. En nu ben je oud. Je rug krom, je huid rimpelig. (Hoe je ondanks dat je nog gedraagt als een pasgeborene is me trouwens niet duidelijk.)
Ja, het duurde even voordat we je konden vinden. In de archieven zag ik dat we wel eens hebben overwogen dat jij misschien de uitverkorene zou kunnen zijn. We hadden zelfs een brief voor je klaarliggen met de waszegel van een zon. Die ligt nu vergeeld ergens in een vergeten kamer. Je was zo'n gemiddeld kind, dat je onmogelijk de uitverkorene kon zijn. Maar kennelijk hadden we het mis! Hoe dan ook, je terugvinden (na alle andere kandidaten af te wijzen) was nagenoeg onmogelijk. Veel mensen lijken op je. Helaas ben je nog steeds niet zo goed te onderscheiden van anderen. Dat hadden we niet verwacht. Vandaar de vertraging. Ik had graag willen zeggen dat die anderen slappe aftreksels van jou zijn. Helaas ben je zelf ook een beetje een slap aftreksel.
Nu ik het dunne dossier over jou heb gelezen, lijkt het bijna alsof ik je al lang ken. Misschien is dat omdat er weinig aan je te kennen is. Ik weet ook waartoe je in staat bent, of zal zijn. Waarschijnlijk. Dat is nu nog zeker niet. Nu ben je nog ontzettend onindrukwekkend. Het is onvoorstelbaar hoe saai iemand kan zijn. Als ik in slaap wil vallen, dan hoef ik maar een minuutje aan jou en je leven te denken. Dan slaap ik heel vredig en minstens acht uur lang achter elkaar.
Geen zorgen, daar komt wel verandering in, die saaiheid. Je zal even moeten bikkelen. Ja, ik weet dat je dat lastig vindt en moeilijk en je bent ook niks gewend. In het begin zal ik nog even doen alsof me dat werkelijk interesseert, maar je snapt dat ik dat niet lang ga doen. Daar heb ik geen geduld voor. Bovendien heb jij er ook geen tijd voor, immers zit je aan het einde van je leven. Het is maar de vraag of je überhaupt genoeg tijd hebt om de profetie in vervulling te laten gaan.
Wees dus maar gewoon dankbaar en ik zie je morgen om 11:00 op Station Rorschach. Neem dat rare dier mee dat kwaakt.{
(click: " hoofd ")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "gedraaid")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "droomde")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: " wegglijden")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "boeken")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Kabouter**
Het was heel vroeg in de morgen dat ik het voor het eerst hoorde. In het ogenblik tussen slapen en waken wist ik niet of ik het droomde of dat het er echt was. Een zacht gehamer, alleen kwam het niet van de onderburen, niet van de bovenburen, niet van de zijburen, maar vanuit de hoek, waar op de plank, tegen de boeken aangedrukt, mijn kat me onbewogen aan zat te staren.
Toen de kat even later van de plank was gesprongen, op mijn borst was gekropen en daar lag te spinnen, hoorde ik het weer. Ik hoorde het nu niet alleen, ik voelde het ook, bonzend tegen mijn maag. Ik kriebelde de kat tussen zijn oren (het geklop veranderde in een zeurend gepiep, alsof iemand aan het schuren was) en vroeg me af of dat zomaar mocht, een huis bouwen in een kat. Mijn huis is toch van mij? dacht ik. De kat in mijn huis is toch van mij? dacht ik. Het binnenste van mijn kat in mijn kat in mijn huis is toch van mij?
Ik duwde de kat voorzichtig van me af en trok mijn laptop naar me toe. Wat moest ik opzoeken? Is het binnenste van mijn kat van mij? Mag iemand een huis in mijn huis bouwen? Hoeveel huur kan ik vragen over minder dan 1m2? Ik doe in de regel nooit iets zonder het eerst online te hebben opgezocht. Maar in dit geval klonken alle vragen in mijn hoofd zo absurd dat ik gewoon niet wist waar ik moest beginnen. Ik sloot de klep weer, stond op om een boterham met drie pakken kaas en vier sneetjes tomaat te beleggen en toen ik even later terugkwam om mijn oor tegen de buik van de slapende kat te drukken was er geen enkel geluid te horen behalve het zachte gegorgel van zijn darmen. Ik heb het me verbeeld, dacht ik. Misschien krijg ik koorts. Misschien heb ik al koorts. Ik ging in bed liggen en verveelde me gelijk. Toch geen koorts. Ik sprong uit bed en luisterde opnieuw naar de kat, die nu lag te slapen. Een geluid als van een deur die werd dichtgedaan en in het slot gedraaid. Van voetstapjes.
De mond van de slapende kat begon heel langzaam open te gaan, waardoor het leek alsof de kat gaapte in zijn slaap. Alleen werd deze gaap geholpen door een piepkleine hand. Aan de hand zat een arm, een schouder, een heel lijf met een hoofd en ledematen. Alleen piepklein.
'Hallo,' zei de kabouter die in mijn kat was gaan wonen.
'Hallo,' zei ik terug. En ik probeerde in mijn hoofd een goede zin te formuleren, maar de kabouter was me voor.
'Poetst u de tanden van uw kat wel?' zei hij. 'Het stinkt hier een uur in de wind. U moet trouwens sowieso eens luchten. En die gordijnen moeten in de was. En u moet uw T-shirt minder heet wassen, over wassen gesproken. Een huis. Moet. Netjes zijn,' besloot hij. Hij liet zijn handje wegglijden en de mond van de kat klapte dicht. Dit kan toch zomaar niet? dacht ik. Ik had de gordijnen nota bene de dag ervoor gewassen.(enchant: ?page, (text-colour: black) + (background: white))
(enchant: ?link, (text-colour: #f1a056)){
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "vielen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " lachten")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " lachen")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "kleedkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: " lachwekkend")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "wijsvinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegkijken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegplukken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Dragen**
In het begin merkte ik hem niet eens op. Ja, mensen keken naar mij, maar dat doen ze wel vaker. Dan kijk ik gewoon weg. Of, als het te lang duurt, staar ik net zo onbeleefd terug tot ze wegkijken en ik met een triomfantelijke grijns mijn kin hef en me de rest van de dag goed over mezelf kan voelen. Dat zal ze leren. Nee, ze keken naar iets anders. Iets wat ik meedroeg als een blaadje in mijn haar. Je weet wel, zo een die 's ochtends op je valt zonder dat je het merkt als je op de bus staat te wachten, waardoor uren later op kantoor een collega zegt 'hé er zit een blaadje in je haar, man,' en je met een schaapachtige lach zegt 'ha, dat wist ik niet.' Helaas kon ik hem niet zomaar wegplukken. Dat probeerde ik, maar het deed pijn.
Als ik heel eerlijk moet zijn, merkte ik hem pas na een week op. Dat klinkt misschien gek, gezien zijn grootte, maar geloof me, hij begon heel klein. Hij was niet meer dan een bolletje. Ja, dat is nu wel anders. Ik weet het nog goed. Ze keken me aan, dus ik staarde terug, je weet wel, ervan uitgaande dat ik die triomfantelijke grijns weer kon inzetten, maar ze keken niet weg. Ze bleven kijken en kijken tot ze naar voren toe bogen en zeiden 'jee, het is... die vorm, die... het lijkt wel op...' en dan kantelden ze hun hoofd en vielen ze stil.
Ik werd gevraagd voor een talkshow. Ik mocht erover vertellen. Niet over mijzelf natuurlijk, maar over hem, die nu echt zo groot was dat ik mij afvroeg of hij misschien mee moest gaan betalen met de huur of klusjes moest doen in huis, of in ieder geval iets waardoor ik niet het gevoel had dat ik een rijdier was of zo. De mensen knikten en lachten en ik vroeg me af wanneer iemand mij voor het laatst in de ogen had aangekeken.
Er werd een luchtje naar hem vernoemd, wat ik wel een gekke vervolgstap vond. Toen ze mij vertelden dat er ook een verfilming zou komen, moest ik eerst lachen, tot ze een contract onder mijn neus schoven en ik zei dat ik het papier niet kon zien omdat hij in de weg zat. 'Dat is niet erg,' zeiden ze, 'jij hoeft hem niet te tekenen.'
In de kleedkamer keek ik in een barokke spiegel en besloot ik dat het genoeg was. Eigenlijk kwam het niet door de film of mijn mede-acteurs of het script dat ik een beetje lachwekkend vond, want ik werd heel stoer neergezet en zo zag ik mezelf nou niet echt, althans, wel een beetje, maar dan meer op de hé-dat-is-wel-een-leuke-jongen-misschien-wil-ik-er-wel-eens-een-date-aan-wagen-over-vijf-jaar-of-zo manier. Het kwam meer door het feit dat ze mij geen make-up gaven omdat mijn gezicht toch niet in beeld zou komen en dat vond ik jammer want dat wilde ik best wel graag.
De rest weet iedereen. Tenminste, ik denk dat iedereen wel eens zijn wijsvingers op zijn gezicht heeft gezet om een puistje uit te drukken en dat het dan 'pfst' zei en je door de vlek je reflectie in de spiegel niet meer kon zien. Ik vind het wel wat vreemd dat vingers nu wettelijk een wapen zijn, maar nu hij weg is, ga ik er toch geen gekke dingen meer mee doen.
{
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "zee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "tweede")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "dagdroomde")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "zuchtte")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "pasgeborene")[(goto: "hoofdstuk pasgeborene")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
}**Wereld**
Toen ik de wereld voor het eerst liet vergaan, had ik daar geen betere reden voor dan het eens geprobeerd te willen hebben. Ik verpulverde mijn bomen, vertrapte mijn bergen, blies de adem uit mijn wezens en dronk mijn zee leeg tot mijn lippen barstten van het zout.
Toen ik de wereld voor de tweede keer maakte, had ik daar geen betere reden voor dan haar nog eens te willen verwoesten. Ik nam het stof, het zand en het zout en blies er levensadem in. Het nieuwe wezen scharrelde rond over de lege wereld en ik dagdroomde over alle manieren waarop ik het kon verpletteren, verscheuren, verteren, verbranden, verdrinken, verstikken, vergiftigen, bevriezen en doorboren.
Ik ging zo op in mijn fantasieën dat ik niet doorhad dat het wezen op mijn knie was geklommen en het zich daar gemakkelijk maakte. Het rolde zich op en zuchtte diep. Het vertrouwde me, zoals een pasgeborene zijn moeder vertrouwt. Ik liet mijn verschrikkelijke hand dalen, mijn hand die de wereld had verwoest, en legde hem op zijn hoofd. Hij keek naar me op met zijn gele ogen en hij spon.
{
(click: "antiekzaak")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "woonkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "draaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "dromen")[(goto: "hoofdstuk droom")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "Meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " weggelopen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "boekenkast")[(goto: "hoofdstuk boek")]
}**Gezicht**
De familiefoto in de gang rammelt als er wordt geklopt. We zien er gelukkig uit op die foto, mijn zus, mijn ouders en ik, allemaal op ons paasbest. Ik haal diep adem. Op de stoep staat een verrassend onopvallende vrouw. Donker haar, T-shirt, jeans. Ik probeer te glimlachen.
'Hoi, wat fijn dat je wilde komen.'
'Geen probleem. Het zal je niet verbazen dat ik niet veel klanten krijg, dus elke klus is mooi meegenomen.' Ze loopt direct door naar de woonkamer. Ik zie haar blik over de sjofele inrichting gaan. Derdehands lamp en een barokke spiegel van een failliete antiekzaak. Ze staart naar de stoel uit het huis van mijn vermoorde oom.
Binnendringer
'Ga zitten. Wil je wat drinken voor je begint?'
'Ja graag. Doe maar die losse thee, gewoon zo in het kopje.'
Ik staar haar aan, omdat ik me afvraag hoe ze weet welke thee ik heb. En hoe ik weet welke ze bedoelt.
Terwijl ik thee zet, begint zij dingen te verzamelen uit mijn woonkamer, voornamelijk kaarsen. Daarnaast het boek dat afgelopen zondag zomaar van de tafel viel. De halsband van de kat die is weggelopen. Een kussen van de stoel. Ik zet de mok voor haar neer en ga zitten.
'Hoe gaat dit in zijn werk?'
Ze blaast op haar thee.
'Er zijn verschillende manieren om dit te doen. Meestal maak ik een kompas en dan leidt dat me naar de bron van de activiteit, maar jij hebt zoveel geesten in huis.' Ze schudt haar hoofd. 'Een kompas zou alleen maar rondjes draaien hier. Het verbaast me dat je niet eerder last van de entiteiten hebt gehad.' Ze kijkt me vragend aan.
Hoezo
Ik haal mijn schouders op. 'Nee, nooit. Misschien wat gekke dromen. Ik heb ook nooit echt goed ontvangst in mijn huis, maar ik had dat nooit gekoppeld aan iets bovennatuurlijks.'
'Dat veranderde twee weken geleden?'
'Ja. Ineens werd ik wakker op rare plekken in mijn huis. Ik zie dingen bewegen vanuit mijn ooghoeken. Soms,' ik knik naar de spiegel, 'zie ik vreemde gezichten. Ik wil weten wat hier gebeurt voor wat-het-ook-is gevaarlijk wordt.'
Lafaard
Met gefronste wenkbrauwen drinkt de vrouw het laatste beetje van haar thee.
'Ik snap het.' Ze tuurt naar de drek op de bodem van haar kopje.
Charlatan
'Helpt dat, naar samengeklonterde blaadjes kijken?'
'Meer dan je denkt. Dit wordt niet makkelijk.'
Zwakkeling
Ze zet het kopje op de grond en maakt van de kaarsen een cirkel op de salontafel. Daarin maakt ze een nette rij van de andere verzamelde spullen. Ze bestudeerd haar werk en drukt mij ook nog een kaars in de hand.
'We gaan de entiteit hierheen lokken. Ik heb een aantal van je meest bezeten spullen verzameld. Je oom kreeg je levend ook niet uit die stoel, of wel? Je hebt ook een mooie klopgeest in je boekenkast zitten. En wat je kat allemaal precies deed? Maar goed, als een van deze de boosdoener is, gaan we dat zien.'
'En als dat niet zo is?'
Ze kijkt me meewarig aan.
'Dan hoop ik dat het ervoor kiest om direct met mij te communiceren. Ben je er klaar voor?'
Doe dan
De spullen op de tafel zien er zo alledaags uit. Om mij heen kraakt het huis. Dit is een belachelijke onderneming. Het huis is gewoon oud en ik slaap gewoon slecht. Deze vrouw geeft me de kriebels, met haar shirt en haar haar en haar donkere, donkere ogen. Ik doe mijn mond open om te zeggen dat ze moet gaan, maar -
'Mooi! Hou je geest open en je kaars vast.' Ze steekt geroutineerd alle kaarsen aan. In plaats van lichter lijkt het donkerder te worden in mijn huis. Ze begint te neuriën. Ik kan geen wijs worden uit de melodie, maar het maakt me duizelig. Ik probeer me te focussen op mijn kaars. Zweet loopt over mijn rug. Iets lijkt omhoog te willen kruipen uit mijn maag. Mijn tenen trekken krom. De foto in de gang rammelt. De gezichten in de spiegel zijn er weer. Grijs als rook met flitsende ogen en lange tanden. Ik krijg het geluid van haar stem niet uit mijn hoofd. Waar is ze? Ik kijk op, maar ik zie niets, ik zie niets, ik zie
{
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: " paarse ")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: "vindt")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "restjes")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "object")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "besef")[(goto: "hoofdstuk besef")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "verzamelobject")[(goto: "hoofdstuk object")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "notitieboek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: "boek")[(goto: "hoofdstuk boek")]
(click: " contact")[(goto: "hoofdstuk contact")]
}**Zaken**
Het is eindelijk zo ver. Ze zit voor me, op de doorgezakte stoel waar ik meestal mijn was overheen gooi. Ik draai nerveus een pen tussen mijn vingers.
'Het is in perfecte conditie, ik heb er nooit wat geks mee gedaan.'
Ze haalt haar neus op.
'Dat is misschien wel het probleem. Er zit geen smaak aan. Wat moet ik met een ziel zonder ervaringen? Zonder leed? Zonder zonde? Een ziel zonder de afdrukken van emotie? Dat is eten zonder zout.'
'Ho, nou! Ik ben misschien al lang niet meer deze kamer uit geweest, maar ik ben niet gister hier uit de muur gegroeid. Ik heb geleefd, ik heb gestudeerd en zo, dingen gedaan.'
Ze pakt het tasje op dat naast haar paarse pumps staat en rommelt erin rond. Er komt een buitenproportioneel groot notitieboek uit. Ze slaat het met een hand open en vindt moeiteloos de juiste pagina.
'Juist ja, gestudeerd. Aan de hogeschool voor de kunsten, character design. Wat betekent dat je je voornamelijk heen en weer bewoog tussen het schoolgebouw en deze kamer.' Haar reflecterende ogen flitsen langs de restjes bij de vuilnisbak, het ontplofte papier rond het bureau, het computerscherm dat een van de weinige lichtbronnen in de schemer van de kamer is. 'Dagen van gemiddeld 18 uur, eindeloos achter de computer zitten, afgewisseld met melancholisch uit het raam staren. Af en toe eens een uitstapje naar cafe G-4357956. Soms liet je het object van de onderbuurman uit. Gegamed met de eend.' Ze fronst haar wenkbrauwen en ik kan haar net horen mompelen 'Waar hangt die eigenlijk uit?' voor ze zich weer stort op mijn leven. 'Je cijfers zijn acceptabel, je werkt hard, je houdt contact met je familie.' Ze slaat het boek dicht. 'Wat is hier in enige zin interessant aan?'
Ik besef dat ze gewoon weg kan gaan, mij hier achterlaten in het leven wat ze zojuist beschreef. Mijn maag knijpt zich samen. Als dit me niet lukt, ga ik ze nooit krijgen.
'Het klinkt misschien niet interessant, maar denk eens na. Hoeveel mensen kunnen nou zeggen dat ze nog zo'n schone ziel hebben? Het is bijna een verzamelobject. Ik heb niet eens illegaal muziek gedownload!' Ze tikt met haar nagels op de leuning van de stoel, nog niet overtuigd. 'Ik vraag er niet eens heel veel voor. Het is een koopje, zeker voor zoiets unieks!'
Het boek gaat weer open. Met een scherpe nagel gaat ze langs een rij cijfers terwijl ze voor zich uit berekeningen mompelt. Mijn maag rommelt.
'Eentje.'
'Eentje!? Kom op! Ik zei goedkoop, niet gratis. Vijf.'
'Ha! Per week? Schatje toch, dat kan ik je op maandbasis net geven.'
'Drie per week.'
'Vijf per twee weken.' Ik rol de pen tussen mijn handpalmen. Dit kon wel eens een hele slechte deal zijn, maar vijf per twee weken! In deze economie kan je blij zijn als je er een per jaar in je handen hebt. 'Graag of helaas.'
'Oké. Vijf per twee weken, maar ik bepaal wanneer.'
'Deal.'
Er valt een last van mijn schouders. Of is dat hoe het voelt als je ziel je verlaat? Ze stopt het notitieboek weer in het tasje. Ik snap nog steeds niet hoe het past.
'Mag ik dan nu de eerste?'
Ze lacht haar scherpe tanden bloot.
'Wat zijn mensen toch heerlijk gulzig.' Ze haalt een hamburger uit het tasje. 'Prettig zaken met je te doen.'
{
(click: "Niets")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "haar")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
}**Gewoon**
Gewoon het gebouw inlopen, zei die. Niet denken, doorlopen. Het is kattenpis. Er zal een rij zijn. Of niet. Maar daar moet je niet aan denken. Zoals je het bedenkt, gebeurt het nooit. Er is altijd wel iets wat je niet had bedacht. Daarom gewoon lopen, zegt hij. Daarom gewoon lopen, zeg ik tegen mezelf. Gewoon een stap en nog een stap. Niets aanraken. Ik stoot tegen de balie. Een caissière met een wijnvlek in haar hals. Was ik maar een caissière. Doorlopen en als je daar dan staat, dan zeg je alleen maar rorschach en je klopt op je zak. Daar zit geen wapen in, maar dat weten zij niet. Of wel, maar daar gaat het niet om. Ik had niet gedacht dat mijn mond zo droog zou zijn. Kut, mijn handen zijn zweterig. Ik zal afdrukken op mijn broekzak achterlaten. Nu moet ze iets zeggen. Of heeft ze al iets gezegd?
'Rorschach,' kraak ik. Nee, kut, dat klonk verkeerd.{
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "verstaan")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "veren")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Gesprek**
'En je gelooft nooit wat hij zei!'
Eigenlijk interesseert het me ook niet, maar als je in gesprek bent met iemand doe je op z'n minst alsof je geïnteresseerd bent.
'Wat zei hij?'
'Dan kom je toch met mij meer naar huis? Alsof het zo makkelijk is!'
'Ongelooflijk.'
'Niet dan? Dus dat zei ik ook tegen hem. Ik zei -'
Op de stoep waar we zitten, voor Café Het Café, loopt een groep duiven. Een paar ervan zijn aan het kibbelen over cakekruimels terwijl de rest toekijkt. Misschien wachten de kijkers tot de anderen zo druk in gevecht zijn dat ze de kruimels zelf snel kunnen grijpen. Naast me wordt geërgerd het laatste beetje koffie opgeslurpt.
'Maar je weet hoe ik ben als ik gedronken heb.'
'Heb je weer iemand een klap verkocht?' vraag ik.
'Nee gek! Ik bedoel dat ik me dan makkelijk laat overhalen! En ik gaf die gast alleen een klap omdat 'ie mijn jas probeerde te jatten.'
Op een muurtje aan de overkant van de straat zitten nog twee duiven. Waar zouden duiven over praten? Ze zeggen dat mensen als enige een verbale taal hebben, maar wat als we duiven gewoon niet verstaan? Een van de muurduiven staart me aan.
'Waarom zit die mens zijn tijd te verdoen aan een gesprek waar het niet op zit te wachten?'
'Mensen weten niet beter dan hun tijd verdoen. Niet in staat om hun plek in het grote geheel te zien.'
'Slechts kruimels in het universum.'
'Kruimels? Waar? Oh. Sorry, ik raakte even afgeleid.'
'Als je ziel net zo diep ging als je honger, bereikte je Rorschach.'
'Rorschach is een illusie en een ieder die zegt haar gesproken te hebben is een leugenaar. Of lijdt aan waanideeën.'
'Waanideeën, ja? Wie zegt dat jouw realiteit gelijk is aan die van een ander? Bestaat een waan zoals de realiteit bestaat of zijn beide gewoon verschillende versies van dezelfde waarheid?'
De rechterduif zet zijn veren op. Ik snap niet waarom vogels dat doen. Zo waait de wind toch door je kleed?
'Uiteindelijk heb ik geen spijt gehad dat ik met hem mee ben gegaan. Waar zit jij in godsnaam naar te staren? Zit je wel te luisteren?'
{
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "Vijf")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "5")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "2")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " wachten")[(goto: "hoofdstuk wachten")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "raampje")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "nachtmerries")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Lift**
Ik heb hem twee keer plat moeten spuiten maar daarna is hij rustig heengegaan. De familie heeft met tranen in de ogen afstand van hem genomen en me bedankt voor de goede zorgen. Het is niet bepaald legaal, thuis euthanaseren, maar op dit soort momenten ben ik blij dat ik het doe. Nu moet het karkas vanaf de achtste verdieping naar de bus worden gebracht, zodat ik het bij mijn maatje in het mortuarium kan afzetten. Dat zou absoluut geen probleem zijn, als ik, het lijk en mijn koffer allemaal in de lift pasten. Wat ik nu heel duidelijk kan zien niet het geval is. Typisch.
Oké, nadenken. Ik kan niet met de hele handel de trap af, duidelijk. De koffer op het kadaver stapelen is ook geen goed idee. Dat heb ik al eens geprobeerd en daar heb ik nog nachtmerries van. Natuurlijk mag ik de koffer uit veiligheidsoverwegingen niet onbeheerd achterlaten. Ik heb de kleine fietsjes op de galerij zien staan, er wonen hier kinderen. Kinderen die kunnen denken dat het een goed idee is om te gaan spelen met de mooie doktersspullen. Er loopt een rilling over mijn rug bij het idee. De enige oplossing grijnst me onaangenaam toe. Ik moet de kar hier laten, de koffer in de bus zetten, die goed afsluiten en dan terug omhoog voor het lijk. Hoe lang zou dat duren? Vijf minuten? Tien? Hoeveel tijd heeft iemand nodig om de kar te ontdekken, het laken op te tillen en vragen te gaan stellen?
Er zit niets anders op. Ik zet de kar in donkerste hoek van de hal en controleer of er niemand aankomt. Shit, kar staat niet op de rem. Terug joggen naar de kar, klepje omzetten. De lift piept al dicht zonder mij. Ik duik tussen de deuren en doe een schietgebedje, terwijl de kar uit het zicht verdwijnt.
6
5
4
Sowieso dat er nu een moeder met twee kinderen naar de lift loopt. De jongste is nieuwsgierig en tilt het laken op. Gegil, huilen, trauma's. Ik schud het van me af.
2
1
B
Zo gauw de deuren open piepen geef ik de koffer een zet, bijna tegen de hond aan die achter de deur staat te wachten. Zodra hij mijn witte jas ziet, begint hij als een gek te blaffen.
'Excuses.' Ik knik naar de hond en de vrouw die de lijn vastheeft.
'Och geeft niet. Nou, hou eens op! Deze aardige mevrouw is hier niet voor jou.' Ze glimlacht me toe en stapt in de lift. Langzaam beginnen de nummers op te lopen. Als ze naar de achtste gaat, kan ik daar nu niets meer aan veranderen.
Nadat ik de koffer bij de passagiersstoel heb gepropt, snelwandel ik terug naar de deur. Ik ben niet ongerust, absoluut niet. Van een ongeruste arts raken mensen in paniek.
2
3
4
Ik wiebel op mijn tenen heen en weer, alsof ik door mezelf langer te maken eerder op de achtste ben.
7
Door het raampje van de lift zie ik de wielen van de kar al in zicht glijden. De lift schokt en stopt.
{
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " paarse ")[(goto: "hoofdstuk paars")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "woudreus")[(goto: "hoofdstuk reus")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "zuchtend")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " lachwekkend")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Mens**
De hut zag eruit alsof hij ooit als een gezwel uit de boom was gegroeid. Nu was hij zo lang met de boom mee de hoogte in gegroeid dat het zelfs een rorschach niet zou lukken vanaf de grond bij de afbrokkelende treden voor de hut te komen. De boom had de eerste twintig yats geen zijtakken. En toch woonde daarboven iemand. Iemand die de haard opstookte en paarse borren uit de schoorsteen liet walmen. Iemand die lege blikken smut naar beneden gooide. Iemand die, zo zwoeren de raadsleden, niet met een ladder naar beneden en boven ging, maar op de rug van een vliegende lamp. Iemand die – nog het ergste van alles – geen rioolbelasting betaalde. Maar ik moest de Mens van de Zwevende Hut vooral niet storen. Daar zouden baardige dingen van komen en ze hadden al bommer genoeg. Maar ik had iets te bewijzen als eerste Brummige burgemeester van Stoom op Water. Dus ik ging.
En daar stond ik dan, tussen de wortels van de woudreus. Ik had al spijt van mijn besluit, maar nu kon ik niet meer terug zonder voor eens en altijd hun respect te verliezen, nog voor ik het gewonnen had. Bovendien konden we het geld van die rioolbelasting goed gebruiken. Ik had uitgerekend dat alle achterstallige betalingen, plus rente, plus administratiekosten ons als gemeente gelijk uit de schulden zouden halen.
´Hallo,´ riep ik dus maar omhoog. Het huis leek te slapen. Er kwam geen bor uit de schoorsteen en de wanden gingen zachtjes op en neer. ´Hallo!´ riep ik harder. Er kwam geen antwoord. Gelukkig, dacht ik, en ik stond al op het punt om mijn krek weer strak te trekken en weg te gaan toen de deur boven open zwaaide.
´Kom binnen,´ zei de deur. ´Doe alsof je thuis bent.´ En de brokkelige treden strekten zich krakend en zuchtend tot vlak voor mijn voeten. Ik wist wel dat dat van die lamp niet waar was, dacht ik bij mezelf. De rest valt vast ook wel mee.
'Zo,' zei de deur toen ik door zijn deurpost stapte, 'ben je daar eindelijk?' De hut was van binnen op de een of andere manier kleiner dan van buiten. Bovenop een smal eenpersoonsbed stond een wankel bureautje met daarop een vel papier omringd door propjes. Op de toren van kussens aan het hoofdeinde zat een mens, dé mens nam ik aan. Hij keek me niet aan maar leunde met zijn ellebogen op het bureau en steunde zijn hoofd op zijn handen. Hij had die vreemde, bleke kleur waar ze me al voor gewaarschuwd hadden en zijn haren waren niet keurig verspreid, maar zaten allemaal bovenop zijn hoofd, waardoor hij er nogal lachwekkend uitzag. Ik ontspande mijn schouders en begon al rond te kijken of hij misschien wat murrums had die hij me aan zou bieden.
'Aha,' zei de mens, zonder op te kijken. 'Jou moest ik net hebben.' Hij had een hele aangename stem.
'Dat is goed om te horen,' zei ik, 'want de –'
'Wat klinkt beter?' ging hij onverstoorbaar verder. Hij schraapte zijn keel en boog zich wat dieper naar het vel toe. 'Beste, als jullie niet voor Nomilis het woudgebied hebben verlaten, ga ik jullie allemaal opeten. Of...' Hij trok fronsend een aantal proppen weer recht. 'Ren, ren, ren.' Hij liet het vel zakken en keek me vragend aan.
'Ik eh...' begon ik.
'Ja, ik weet het wel,' bromde hij. 'Niet denken, gewoon doen.' Hij stond op en de stapel kussens viel om. 'Ren, ren, ren dan maar.' Hij grijnsde. Er zaten te veel tanden in die mond van hem. Ik draaide me om en deed wat de brief zei.
{
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "krulhaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "telefoongesprek")[(goto: "hoofdstuk gesprek")]
(click: "schudt")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "klok")[(goto: "hoofdstuk klokken")]
(click: "warme")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "nachtkind")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "'s nachts")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Weg**
Ze blijft in de deuropening staan, haar handen geheven in de lucht naast haar, ongeveer op schouderhoogte. In plaats van naar me toe lopen, staat ze stil. Vreemd.
'Ik ga niet meer slapen, papa.'
Ik was net ingedut na een lang telefoongesprek met haar moeder over haar. Ze sliep slecht. Ze had bedacht dat ze een nachtkind was, zei haar moeder, want dutjes overdag lukten wel, maar 's avonds slapen was 'een opgave' geweest toen ze bij haar was. Het is geen opgave, het is een drama. Ze is een monster geworden door het tekort aan slaap en iedereen kan daarvan meegenieten; juffen, caissières, vriendinnetjes, ik. Met een zucht zeg ik tegen haar: 'Je moet het toch proberen, meisje. Ik ga je niet nog een keer warme anijsmelk geven, dan word je 's nachts wakker omdat je moet plassen. Ga maar weer liggen. Morgen is een lange dag.' Ze kijkt schuin achter zich en richt zich daarna weer op mij. Heeft ze nou een sjaal om haar hoofd? Mijn ogen raken langzaam gewend aan het donker. Ik steek mijn hand uit, maar ze blijft staan. Ondanks dat ik haar goed kan zien, haar witte japon, krans van krulhaar en blote voetjes, blijft het om haar heen donker. Ik ga rechtop zitten. Ik haal een keer diep adem en probeer zo aardig mogelijk te zeggen: 'Kom, laten we samen nog een keer het slaapliedje zingen. Dat kan nog wel.' Ik schuif aan de kant, zodat ze naast me kan komen zitten. Ze blijft staan. 'Wil je misschien bij papa slapen? Is dat het?' Niks. Wat wil dit kind? 'Wat heb je nodig?' Het is moeilijk om de irritatie uit mijn stem te houden. Ik kijk naar de klok en zie dat ik nog maar vier uur slaap kan krijgen. Ik wil opstaan, maar twijfel. 'Ga maar weer naar bed. Ik zie dat je heel erg moe bent. Je valt zo in slaap. Je bent nooit zo stil.' Ik negeer het vreemde gevoel dat me bij haar weg houdt en gooi mijn voeten over de rand van het bed om naar haar toe te gaan, maar stop meteen als ze wat zegt.
'Mijn ogen gaan niet dicht.'
'Natuurlijk wel,' zeg ik en doe het een keer voor.
Als ik mijn ogen weer opendoe, zie ik het. Haar handen liggen in andere handen. Grote, knokige, donkere handen. Ik verstijf. 'Kom hier,' zeg ik onmiddellijk en steek mijn armen naar haar uit. Mijn ogen zoeken wild naar de vorm achter haar, proberen grip te krijgen op wat er staat. Maar ze glijden van de vorm af. Alsof er niks staat, een gat waar de gang is. Ze blijft staan en schudt haar hoofd. Wat ik dacht dat een sjaal was, zijn nog twee dunne, slangachtige handen met twee vingers. Een aan elke kant van haar hoofd vastgeplakt. Als vlezige tangen houden ze haar ogen open. 'Kom. Hier,' fluister ik. Haar ogen kijken in de verte. Ondanks dat ze voor me staat, voelt het alsof ze weg is.
'Ik hoor hier niet meer.' Een van haar handen maakt ze los uit de hand van de vorm en brengt ze naar haar lippen. Ze blaast me een handkusje toe, zoals ze altijd doet als ik haar afzet bij school. Plechtig, zonder lach dit keer. Het is alsof het donker dat achter haar is in haar trekt. Ze draait zich om. De vorm draait met haar mee, slokt het zicht op. Ik spring op. Door de snelheid dansen zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik ren blind. Strek mijn armen uit. Ik voel niks. Mijn zicht klaart op.
Ze is weg.
{
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "omviel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "kabouter")[(goto: "hoofdstuk kabouter")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "Meer ")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "afstoffen")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "koningsblauwe")[(goto: "hoofdstuk koningsblauw")]
(click: "zeemeerminstaarthaar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "klok")[(goto: "hoofdstuk klokken")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Krieltjes**
'Ik wil nooit meer kip met krieltjes.' Ze had het gezegd, was zo snel van haar stoel opgesprongen dat hij met een klap omviel en de lamp meesleurde, en was de deur uitgestormd.
'Au,' zei de lamp na een korte stilte.
De kabouter die in de melkkan woonde, stak zijn hoofd naar buiten. 'Die komt wel weer terug.' Hij reikte met zijn korte armen naar de kip, maar kon er natuurlijk niet bij. 'Meer kip voor mij?'
'Kip,' snoof de opgezette kraai en ze plukte aan een veer in haar rechtervleugel die bij het afstoffen scheef was gaan staan. 'Ik zeg maar altijd zo: het is de puberteit.'
'Pubertijd,' zei de klok.
'Die gaat naar Café Het Café om zich krom te zuipen en als ze niet weer met die lamgozer mee gaat, dan is ze voor twee al terug, wat ik je zeg.' De kraai sloeg even met haar vleugels om haar woorden kracht bij te zetten. Maar ik zag mijn meisje al aanmonsteren op een luchtschip om de vrouw met het koningsblauwe zeemeerminstaarthaar te gaan zoeken en nooit meer terug te komen. Elke dag kip met krieltjes was misschien ook wat veel. Dat wist ik ook wel. Ik zette de stoel en de lamp overeind, pakte een handvol krieltjes van haar bord en stopte ze in mijn zak.
'Ik ga toch even kijken.'
'Je bent gek,' riep de lelijke stormkaars me na. 'Zo komt er stof op je krieltjes.'
{
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "neon")[(goto: "hoofdstuk neon")]
(click: "stenen")[(goto: "hoofdstuk stenen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "edelstenen")[(goto: "hoofdstuk stenen")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
(click: "veer")[(goto: "hoofdstuk veer")]
}**Woorden**
In alle beginnen was er de kraai met de uitstekende veer. In mijn begin droeg ze de neon stenen in haar bek. Ze droeg de stenen naar mij, omdat ik de bergen bouwde. Zij liet haar vleugels de hemel bedekken en ik keek omhoog en noemde de gevleugelde lucht nacht. Maar dat was pas na een tijd, want eerst had ik vele andere namen geprobeerd. Dit waren mijn woorden toen ik probeerde een woord voor nacht te bedenken, terwijl ik de bergen bouwde onder de vleugels van de kraai met de uitstekende veer:
eeeeeeeeeeeee
tok
lalale
yv
hauck
damalaan
behomanan
feoriel
himmilfin
pasfluwoel
xarj
tgmnok
nacht
Toen ik eindelijk nacht had bedacht, gooide ik uit vreugde de neon stenen in de lucht en ze bleven kleven aan de vleugels van de nacht. Ik keek omhoog en zag de neonstenen in de nacht en gaf ze het woord sterren. En ik keek omlaag en noemde de stenen aan mijn voeten edelstenen. Want nu wist ik hoe ik woorden moest maken en ik had plezier in het maken en in alles wat ik zag om me heen. Ik zag de edelstenen en de sterren en de nacht en ik wist dat ik goede woorden voor ze had gekozen. Ik bedekte de edelstenen met rotsen en ging naar bed. Dat was één begin.{
(click: "Rorschachs")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "zuchten")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "lamp")[(goto: "hoofdstuk lamp")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: " zaken")[(goto: "hoofdstuk zaken")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
}**Eten**
Rorschachs aanwezigheid laat de kamer er nog schameler uitzien dan hij in werkelijkheid is. Alsof het behang nog extra afbladdert en de fauteuils al zuchten voordat iemand erin gaat zitten. Een lamp valt als ze de deur achter haar dichtdoet. Het lijkt alsof de kamer nog extra nadruk op zijn staat wil leggen.
Haar altijd serieuze gezicht breekt open met een ongelovige grijns als ze me ziet. Op het bureau liggen trossen bananen, op de klerenkast nog twee, een paar naast de deur, onder het bed geschoven en in een cirkel om me heen.
'Ik zie dat je een nieuwe… hobby hebt?' zegt ze.
'Ze verbeteren Talent, heb ik gehoord. Kijk, je kan ze het beste vanaf de verkeerde kant pellen.' Ik sta op van de grond en haal een tros bananen van mijn klerenkast af. Ik hou een banaan bij het steeltje vast en knijp in de onderkant. 'Zo doen apen het ook en het is een stuk makkelijker.' De bananenschil knapt op vier punten.
'Maar wat doe je dan met dat vieze zwarte stukje dat daar altijd zit dan?'
'Als je echt serieus bent, dan eet je dat ook op. Dan laat je niks meer van de banaan over.'
'Behalve de schil.'
'Ja,' zeg ik. 'Nee. Nee, de schil eet ik ook op. Die schijnt ook heel goed voor je te zijn. Extra vitaminen en zo. Wil je weten hoe ik dat weet?' Rorschach rolt met haar ogen en leunt tegen de muur. Een stukje behang blijft aan haar arm plakken. Een smet op haar lichtgrijze uniform.
'Hoe weet je dat?'
'Het smaakt ontzettend vies. Gezonde dingen hebben de neiging om ook ontzettend vies te zijn. Ik wist dat er een addertje onder het gras zat wat betreft bananen. Ze zijn veel te lekker om ook gezond te zijn. De smiechten.' Ik pak nog maar een banaan en zet mijn tanden in een stuk schil. Mijn gezicht vertrekt als ik erop kauw. Oudejaars hadden het me aangeraden en zij hebben verstand van zaken.
'Dus laat me je banaan-verkregen-Talent zien dan,' zegt Rorschach. Ik sluit mijn ogen en adem een keer diep in. Dit is het moment dat het zou moeten gebeuren, dat mijn Talent zou moeten gebeuren. Ik denk, dus ik zal, toch? Mijn neus begint ontzettend te jeuken. Zal dit het moment zijn? Zal het beginnen bij mijn neus? Ik wrijf erover en het gevoel verdwijnt weer. Typisch. Ik voel me helemaal niet vol met Talent, alleen vol. En niet op een magische manier.
Er gebeurt niks.
Zoals altijd.
'Dat komt later, denk ik,' zeg ik.
'Geef mij er ook maar een dan.'{
(click: "haren")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "regende")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weggesprongen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " weggewaaid")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "onverstaanbaar")[(goto: "hoofdstuk verstaan")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "gewoon")[(goto: "hoofdstuk gewoon")]
(click: "regenkind")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "wolkten")[(goto: "hoofdstuk wolk")]
}**Vader**
Hij had zwarte haren die om zijn lichaam wolkten. Hij had voeten die niet wilden lopen of rennen, maar huppelen en dansen door het bos. En als het regende en hij danste op de drum drum van de druppels, schitterde het water op zijn huid in aquamarijn en fluoriet.
Of hij heeft bestaan? Natuurlijk wel. Hij was mijn vader die woonde in het Woud van de Eeuwige Zomer. Mijn moeder kan het weten. Zij is daar geweest en heeft het water uit zijn handen gedronken en is gewiegd in de hangmat van zijn haar. Een dag was ze maar daar en toen was hij weg. Weggewaaid met de wind misschien. Of weggesprongen met de eekhoorns. Maar soms ruikt ze hem nog, zegt mijn moeder. Als ze mij vasthoudt. En soms ziet ze hem nog. Als ik hang aan de tak van een boom of een onverstaanbaar lied brul tegen de storm. Ze noemt me “regenkind” en “boskind”, want mijn vader was een nimf.
De man met te weinig haar in zijn snor, die alleen overdag in de herberg zit en soms aan de rand van zijn bierglas likt, zegt dat mijn moeder helemaal niet in het woud is geweest en dat ik gewoon een “vies hoerenjong” ben, maar wie gelooft nou een man met te weinig haar in zijn snor die alleen overdag in de herberg zit en soms aan de rand van zijn bierglas likt? Ik niet. Ik ben het regenkind, het boskind. Mijn vader was een nimf.{
(click: "lijstje")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "lijstjes")[(goto: "hoofdstuk lijst")]
(click: "2")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " meerdere")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
}**Boek**
Ik moet frikkig zijn. Dat staat in de boeken, dat vertellen de rokkos, dat moet van mezelf. Hoe frikkiger, hoe beter. Frikkig voor de kleine dingen, frikkig voor de grote dingen. Ik maak er graag lijstjes voor:
1. Ik ben frikkig voor unak.
2. Ik ben frikkig voor de grook bij de paek.
3. Ik ben frikkig voor alle keren dat ik kon vooien.
4. Ik ben frikkig dat ik een ruib heb.
(link-goto: "5", "hoofdstuk vijf"). Et cetera, et cetera.
Ik mag niet dingen meerdere malen opschrijven, want dan telt het niet. Dus elke dag let ik goed op of er weer florte dingen gebeuren. Laatst tikte een rop op de vans, maar dat was al eens gebeurd (wat een toeval), dus dat kon ik niet opschrijven. Ik heb gehoord dat als je elke dag zo'n lijstje maakt, je echt super troink wordt. Onderzoek heeft het uitgewezen. Wetenschappers hebben het gezegd. En wie wil niet troink zijn? Ik zie het ook als mijn verantwoordelijkheid om troink te zijn, zowel voor mezelf als voor anderen.
Het schijnt dat bij je geboorte al 60 procent van je totale troinkheid vaststaat. Daar kan je weinig meer aan doen. Sommigen hebben nou eenmaal meer troink in zich dan anderen. Frikheid is maximaal 15 procent van je troink, maar eigenlijk dus 30 procent van al het troink dat je kan beïnvloeden. Dat is veel. Toen ik erachter kwam dat het zoveel invloed heeft, voelde het alsof ik geld in een wc vond, ongelooflijk en onwaarschijnlijk, maar het gebeurt soms echt. Jij kan het weten. Ik denk dat ik niet met veel troink ben geboren. Weet je nog toen ik zo muilig was? Dat was echt als een mes dat suïcidaal maakte, dus voor mij is het extra belangrijk om dit soort dingen te doen. Ik ben immers met mezelf opgescheept (totdat aakvolpen ooit mogelijk is, maar dat duurt denk ik nog wel even).
Speciaal voor de lijstjes heb ik een boekje gehaald. Niks voor mij, ik weet het, maar hoe leuk is het om aan het eind van het jaar een boekje vol met troinke dingen te hebben? En als ik die inlever krijg ik flaas op mijn zalkoverzekering. Is ook weer mooi donkenaart.
Hoe dan ook, ik vind het echt wat voor jou ook. Je bent bezig met sedontiele verwikkelingen, dus dit past helemaal in jouw straatje. In de bijlage staat een boek van M. Rorschach, je weet wel, die rokko die ook bij Vlirt zat? Het heeft mij erg gedopt. Het is in ieder geval het proberen waard.{
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "wapen")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "versteende")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: " wegkijken")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "verdween")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "badkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
}**Schudden**
Ik deed mijn handen achter mijn hoofd en liet me op mijn knieën vallen. Elektriciteit stroomde door mijn lijf. Alsof mijn lichaam elk moment onvrijwillig door kon rennen, zonder enig commando van mij. Links van me zat mijn spiegelbeeld, verbijsterd naar voren starend, zwetend. Haar ogen uitpuilend. Rorschach legde haar hand op het hoofd van mijn spiegelbeeld, vingers verstrengeld. Haar lange rode nagels krasten tegen haar achterhoofd. Tegelijkertijd voelde ik een jeukend gevoel op mijn hoofd.
Ik overwoog te ontsnappen en zelfs overwoog ik om mijn evenbeeld te helpen. Dit zou namelijk het ideale moment zijn voor een heldhaftige comeback. Het moment dat ik een geheim wapen introduceerde waar ze nog niet over wist. Of op zijn minst het moment waarop ik meer dapperheid dan angst toonde, maar ineens was alle energie uit mijn lichaam verdwenen.
Rorschach ging tegen mijn dubbelganger aanzitten. Eerst leek het een knuffel. Mijn spiegelbeeld verstijfde en adem ontsnapte aan haar mond. Mijn lichaam versteende. Ik dacht dat ik de persoon zou zijn die zou vechten of in ieder geval zou vluchten. Was ik zo'n lafaard?
'Als jij kalm blijft, blijf ik kalm. Gevangen worden niet per se slecht behandeld,' zei Rorschach. Haar omhelzing met mijn dubbelganger werd intiemer, alsof ze op haar rug klom, haar benen opgetrokken om mijn spiegelbeeld heen. Ik voelde me misselijk worden. In plaats van dat ze daar bleef, leek ze in mijn spiegelbeeld te zakken. Er liep speeksel uit de mond die ik zo goed kende. Ik raakte mijn eigen lippen aan. Ze waren nat. Haar hoofd zat in een rare hoek. Als een videoband die op een raar moment stil was gezet, waardoor ze niet eens meer op zichzelf leek. Er trok een warm, slijmerig gevoel over me heen.
Rorschach zakte in haar flodderige kleding, haar ruggengraat. Haar gezicht stond alsof ze heel plechtig iets vies proefde. Er klonk een krakend geluid, botten die vermalen worden. Haar nagels boorden zich in de schedel van mijn spiegelbeeld en ze begon hevig te schudden. Of was ik het? Ik hapte naar adem, wilde wegkijken, maar kon mijn ogen niet van mijn spiegelbeeld afhouden. Ze bleef schudden totdat het meer op trillen leek. Terwijl Rorschach in haar opging, voelde ik me steeds voller. Alsof ze zich niet alleen in haar, maar ook in mij duwde. Mijn huid rekte, deed pijn als prikkeldaad, alsof het werd opgerekt aan scherpe haken. Ik gaf over, in een poging haar op die manier uit mijn lichaam te dwingen.
Rorschach verdween in mijn dubbelganger. Ze stond hakkelend op. Alsof ze wel wist hoe het moest, maar alleen in theorie. De ogen die ik zo goed kende van foto's en ochtenden in de badkamer keken naar me. De mond vertrok in een groteske grijns die al haar tanden blootlegde. Kwijl droop uit haar mond over haar kin en haar wijde shirt. Een wenkbrauw opgetrokken, zoals mijn evenbeeld altijd naar me deed als ik niet uit mijn woorden kwam.{
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "kamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vind")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "speelkaarten")[(goto: "hoofdstuk kaart")]
}**Klokken**
Ik ben hier gekomen door het hek met de afbladderende groene verf, over het modderpaadje, over het bruggetje zonder reling tot de deur met het ronde, blauwe raam en met krulletters erboven: Huize Zorgeloos. Ik wilde kloppen, maar ik wilde ook niet kloppen, want als er open werd gedaan zou ik weten of het waar was wat me verteld was. En als het niet waar was, wist ik niet waar ik dan heen moest gaan. Maar iemand moet me gezien hebben, want Rorschach deed de deur open. Ik hoorde gepraat en gelach uit de kamer achter de hal en dat stelde me gerust. Misschien was dit echt een huis van zorgeloosheid. Rorschach knikte naar me alsof hij me al had verwacht en vroeg waar ik bang voor was.
'Klokken.'
'Ook digitale?'
'Ja.'
'Momentje.' En toen sloot Rorschach de deur om alle koekoeksklokken, ovens, wasmachines, vaatwasmachines, tablets, telefoons en computers uit het huis te verwijderen. Zoals hij voor jullie de mokken, de pindakaas, de speelkaarten en de kale mannen uit het huis heeft verwijderd. En zo ben ik hier gekomen. Ik vind het wel jammer dat we niet kunnen klaverjassen, maar verder denk ik dat ik best gelukkig ben.{
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: "wervelwind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "steentje")[(goto: "hoofdstuk steen")]
(click: "boom")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "vuurzee")[(goto: "hoofdstuk zee")]
(click: "verdwijnt")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "regenen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "bomen")[(goto: "hoofdstuk bomen")]
(click: "Twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: " volgt ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
}**Warm**
Met een paar handgebaren verschijnt er een klein vlammetje in zijn handen. Hij wrijft zijn duim langs zijn vingers en het groeit. Dan brengt hij zijn handen samen en blaast. De vlam schiet naar voren op zijn adem. Zijn sik vat geen vlam en hij grijnst. Een gouden tand blinkt in het warme licht.
De hitte bereikt me en ik zet een kleine stap naar achter, naast de tent.
De aandacht van de man gaat weer naar de vlam, die langzaam uitdijt totdat het vuur boven hem uittorent. Zijn handen zwieren dramatisch terwijl zijn cape om hem heen vliegt. Een grote wervelwind van vuur slokt hem op.
Ik zet nog een stap naar achter. Een klein gloeiend kooltje rolt langs me heen. Er zit een steentje in mijn schoen. Ik schuif de kampeerstoel naar me toe, ga zitten en klop de schoen uit. Ik ga weer staan en gebaar dat hij op moet schieten.
De brand tiert en buldert. Vlammen grijpen naar boven, likken bladeren van een hoge boom. Een struik wordt opgegeten door de vuurzee en verdwijnt met een grom. Het weer lijkt het niet eens te zijn met dit geweld. Het begint te regenen. Een flits. Kwaad sissen de vlammen, maar ze blijven groeien tot boven de bomen. De vorm van de vuurdans van de man is nog steeds te zien in de brand. Vlammen vlechten zich om elkaar heen, kronkelen en spelen met takken.
Ik verzet mijn gewicht van mijn ene been naar mijn andere been. In de lucht tuft een luchtschip voorbij van de ANTB. Slecht weer om nu te vliegen.
Twee armen verschijnen uit de vuurkolk en pakken een boom. Het geluid van honderd leeglopende ballonnen. De boom gloeit rood. Een explosie van vuur volgt en hij verkoolt onmiddellijk. Langzaam laat de man de vlammen bedaren tot zachte golven om hem heen, tot er alleen nog kleine gloeiende twijgjes op de grond liggen. De aarde en de vegetatie is geblakerd. Hij hijgt, zijn handen op zijn knieën. Dan trekt hij zijn wenkbrauw naar me op.
Ik kijk naar het gasstelletje tussen ons in.
'Zie je wel dat het niet aangaat?'
{
(click: "gewapend")[(goto: "hoofdstuk wapen")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "thuis")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "rijtjeshuis")[(goto: "hoofdstuk rijtjeshuis")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: " ramen")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "zuchten")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
}**Wijk**
De wijk is een soort park geworden met een rotsbodem van gewapend beton en plantgroei in de vorm van metalen draden. De grotere blokken dienen als bankjes en daarop zitten de oude mannetjes die zich in de zon koesteren en alles overzien. Dat is dan weer niet veranderd. Woonden ze op die bankjes van hen? Misschien kwamen ze al nooit thuis. En nu is er niets meer om naar thuis te komen. Van de hele wijk is nog één rijtjeshuis over, de onze.
'Het is een verantwoordelijkheid, wat wij nu hebben,' heeft mama gezegd. 'Wij kunnen hun raam naar het verleden zijn, of een soort hoop voor de toekomst.' En dat bedoelt ze heel letterlijk. Ze heeft alle gordijnen opgeknipt en er jurken van gemaakt, zodat we ze niet dicht zullen schuiven om al die ramen af te sluiten en al die blikken buiten te sluiten. Want ze lijken zo doelloos te dwalen, de parkgangers, maar ze komen uiteindelijk altijd bij ons huis uit. Dan kijken ze naar binnen door het (link-goto: "woonkamer", "hoofdstuk kamer")(link-goto: "raam", "hoofdstuk raam") om ons heel plechtig iets vies te zien proeven. Of heel plechtig te zien kijken naar een zwarte tv. Of heel plechtig de voerbak neer te zien zetten voor een hond die ergens onder het puin ligt. Elke dagelijkse handeling is een sacrament geworden. En als de dag voorbij is en alle wandelaars weer zijn teruggesjokt naar hun gaten in de grond, zingt mama een lied. Dan krullen de oude mannetjes zich op op hun bankjes en zuchten in koor.{
(click: "Rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "vogels")[(goto: "hoofdstuk vogels")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "verdwenen")[(goto: "hoofdstuk verdwijnen")]
(click: "Rorschachs")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "viel")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: "vielen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " regenen")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: " regendruppels")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: " regenjas")[(goto: "hoofdstuk regen")]
(click: "gedachte")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " wegvegen")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: "nacht")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}
**Schilderij**
Er wordt van Rorschach verteld dat zijn schilderijen zo realistisch waren dat de vogels erop landden om van de druiven te snoepen. Een mooi verhaal, niet waar? Maar niet meer dan een verhaal. Een manier om over te brengen hoe groot het genie van deze schilder was. Dat is in ieder geval wat ik dacht toen ik via via (ik wil niet onthullen hoe precies) daadwerkelijk aan een van zijn verloren gewaande schilderijen wist te komen. Het stelde een bloemenveld voor. Ernaar kijken was een vreemde gewaarwording. Ik had fotorealisme verwacht, maar dat was het niet. Je kon de dikke verfstreken duidelijk zien zitten en toch kreeg je als je ervoor stond het idee dat je de bloemblaadjes kon ruiken, de wind kon voelen en dat ergens buiten het kader een bij rondzoemde. Het voelde niet alleen echt. Het voelde op de een of andere manier echter dan echt. De wereld buiten het schilderij leek eerder een poging de echte wereld van het schilderij weer te geven dan omgekeerd. De kleuren waren er voller, de geuren scherper. Hele dagen heb ik ervoor gezeten, helemaal verloren in die plek die zoveel beter was dan de mijne.
Ik begon mijn interesse te verliezen in al het andere. Hoe meer tijd ik doorbracht voor mijn raam naar die betere wereld, hoe slechter het er in mijn eigen wereld voor begon te staan. Ik negeerde de e-mails van mensen die hun bruiloft op het landgoed wilden vieren. Ik vergat een nieuwe tuinman aan te nemen toen de oude stierf. Ik had niet door dat mijn andere schilderijen een voor een uit het huis verdwenen. Uiteindelijk was ik gedwongen om het huis en de tuin te verkopen. Voor een veel te lage prijs, omdat de kopers beweerden dat het van binnen kleiner was dan het er van buiten uitzag. Maar ik had geen zin om er tegenin te gaan, want hoe slechter het ging in de echte wereld, hoe meer ik opging in Rorschachs bloemenveld. Ik nam mijn intrek in een redelijk aangename flat in een redelijk aangename buurt die ik uiteindelijk moest verruilen voor een onaangename flat in een onaangename buurt. En nog kon het me niets schelen. Want ik woonde niet in die flats, ik woonde in het schilderij. En ook toen de bank mijn laatste flat in beslag nam en ik op straat kwam te staan, vond ik dat niet erg. Het was een frisse junimorgen. Ik nam mijn schilderij onder mijn arm en trok fluitend het bos in.
Pas toen de maanloze nacht viel en dikke regendruppels op mijn schilderij vielen, drong het langzaam tot me door in wat voor afschuwelijke situatie ik me bevond. Het was te donker om nog naar het schilderij te kijken en ik moest mijn eigen regenjas opofferen om hem droog te houden. Het enige wat me in mijn berooide, hongerige, stinkende, kletsnatte, rillende staat troostte, was de gedachte dat morgen de zon weer zou schijnen en ik opnieuw zou dwalen in mijn bloemenveld.
Die volgende dag klom ik over het half verrotte hek van een weiland en legde het schilderij tussen de krokussen. Een vlinder fladderde omlaag en landde, niet op een van de krokussen, maar op een geschilderde bloem. Ik glimlachte en dacht terug aan het verhaal van de vogels en de druiven. Het was dus toch waar. Toen boog ik me voorover om de vlinder weg te blazen. Maar de vlinder bewoog niet. Heel voorzichtig probeerde ik hem weg te vegen, maar de vlinder liet zich niet wegvegen. Want hij was geen vlinder van vlees en bloed meer, hij was van verf. De vlinder was het schilderij ingevlogen en leefde nu daar, aan de andere kant. Mijn schilderij was geen gesloten raam. Het stond wagenwijd open.
Ik stond op. Mijn hart klopte in mijn keel en in mijn slapen. Mijn mond was kurkdroog. Ik had al die tijd niet alleen in mijn gedachten door dat veld kunnen wandelen, maar in het echt. Ik had zo lang verspild aan alleen maar kijken. Maar dat was nu voorbij. Nu zou ik dat veld doorrennen en de lucht opsnuiven en ontdekken wat er echt voorbij dat veld lag. En elk landschap zou nog verrukkelijker zijn dan het vorige. En hoe zouden de mensen daar zijn, in die wereld van volmaakte schoonheid? Dat zou ik nu gaan zien. Ik liep een stukje weg van het schilderij, nam een aanloop en sprong. Middenin de sprong deed ik mijn ogen dicht om niet meer te hoeven kijken naar deze gebrekkige wereld. Mijn voet raakte iets en het kraakte en ik verloor mijn evenwicht en landde met mijn gezicht in het gras. Even bleef ik liggen om deze nieuwe wereld op te snuiven. Ik rook modder, gras, bloemen en een vage hint van mest. Ik was er. Eindelijk was ik er. Ik krabbelde overeind en keek om me heen. Keek naar de krokussen, het half verrotte hek, het verwoeste canvas. En toen begon het weer te regenen.
{
(click: "vrouwen")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "omdraai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " eend")[(goto: "hoofdstuk eenden")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "Grenzen")[(goto: "hoofdstuk grenzen")]
(click: "draai")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "schudden")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
}**Volgen**
Ik, Smeerkaas Medewerker, loop over straat en voel mij verfrommeld. Dat heeft alles te maken met de pina colada die ik gisteren gedronken heb. Ik heb het vermoeden dat ik er niet uitzie. Mijn kleren zijn vast gekreukt en ik voel me plakkerig. De stad is druk en de zonnestralen prikken in mijn ogen. Mijn staat van katerigheid wordt versterkt door het feit dat ik gevolgd word door een religieuze optocht die luidruchtig liederen over mijn eer en glorie zingt. Het zijn een stuk of twintig mannen en vrouwen in witte gewaden. Ze begeleiden hun gezang door hard met soeplepels op koebellen van diverse groottes te slaan. Ik raak überhaupt al snel overprikkeld, dus dit is niet een situatie waarin ik goed tot bloei kan komen. Elke slag op een koebel voelt als een slag op mijn schedel. Telkens als ik me omdraai om er wat van te zeggen, werpen ze zich plat op de grond en kijkt hun leider me hoopvol aan, alsof ik elk moment kan gaan oreren. Ik wil ze niet dubbel teleurstellen. Ze hebben het duidelijk naar hun zin. Aan de overkant van de straat komen twee vrouwen met soeplepels aanrennen, die al hollend hun gewaad aan proberen te trekken. Ik loop verder. Een man schiet nog even snel een koebelwinkel in.
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik voor het laatst alcohol dronk. Ik was naar de bar gekomen voor de wekelijkse bingo, waar ik normaal cola met een rietje drink, maar die werd verstoord door een eend met een lelijk hoestje. Telkens als het volgende nummer werd omgeroepen, hoestte die eend er verschrikkelijk doorheen. Ik voelde me op een vreemde manier verwant met het wezen. Er was iets met de manier waarop hij aan de bar hing. Alsof hij niet helemaal lekker in zijn lichaam zat. Hij sloeg de ene na de andere pina colada achterover. Op een gegeven moment had ik bijna bingo. Het was al een paar maanden geleden sinds mijn laatste bingo, dus ik had enthousiast moeten zijn, maar ineens voelde het allemaal zo nutteloos. Een impuls sprak tot me. Ik stond op. Niemand keek naar me.
'Geen bingo,' riep ik. Niemand reageerde. Toen liep ik naar de bar, ging ik naast de eend zitten en bestelde ik een pina colada.
Een uitzonderlijk diep galmende koebel haalt me uit mijn gedachten. Het geluid prikt als een stekel in mijn voorhoofdsholte. Volgens mij ben ik allergisch voor alcohol. Telkens als ik het spul heb gedronken, voel ik me belabberd. Ik houd niet eens van pina colada's. Ik moet leren om dichtbij mezelf te blijven. Me niet mee laten slepen in de wil van de ander. Grenzen aangeven. Ja. Het moment is daar. Ik ga achter mezelf staan. Ik draai me om en de stoet werpt zich met een plof op de stoep. Ademloos.
'Zouden jullie wat zachter willen zingen, alsjeblieft?'
Grote ogen die me aanstaren. Ik draai me resoluut om en loop verder. Mijn konvooi zet vol in met een nieuw lied. In plaats van liederen over mijn eer en glorie, zingen ze nu 'zouden jullie wat zachter willen zingen, alsjeblieft.' Ik vond de eerdere liedjes mooier. Dit lijkt meer op een carnavalskraker dan op een psalm. Ik heb niet de meest muzikale volgelingen. Een van de mannen lijkt in een soort trance te raken. Zijn armen trillen en er druipt speeksel van zijn kin.
'Zouden jullie wat zachter willen zingen, alsjeblieft!' schreeuwt hij naar een voorbij rijdende auto. Iemand steekt een vuurpijl af. De grond begint te schudden. Ik wou dat ik echt een god was. Dan zou ik alleen maar stille optochten laten organiseren.{
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: " boven")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " vallen")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "stoffig")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: "draag")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "stofwolk")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: "dragen")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "Later")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
}**Wolk**
Vader drukt een kus op mijn voorhoofd en stopt de deken in bij mijn schouders. Ik doe mijn ogen dicht. Mijn voeten zijn zwaar van de dag lopen. Mijn benen zijn zwaar. Het metalen geschraap van de pan over het rooster die vader van het vuur haalt. Heet water dat in de tinnen mok klokt. De damp die naar boven in de tent zal kringelen. Mijn rug is zwaar en ligt plat op de dekens. Mijn armen zijn zwaar. Mijn hoofd is zwaar. De ruwe stof van de deken prikt in de open blaar op mijn hiel. Een blok verschuift in het vuur. Er kriebelt iets tussen mijn schouders. In mijn schoenen zit al dagen zand. Als ik een vinger over mijn voorhoofd zou halen, zou die donker zijn van in het zweet gekoekte stof. Een zucht. Een slok. Mijn ogen zijn zwaar. Een doek wappert. Een lepel schraapt in de tinnen mok. Buiten de tent de wind. De ezel veegt met zijn hoeven over de grond. Ook hij heeft lang gelopen. Gisteren zat er een doorn onder zijn hoef. Of was dat vandaag? We liepen tussen twee heuvelruggen. Rivierbedding. Struiken met rode bessen. Konden we niet eten.
'Hier houden we pauze,' zegt vader.
'Pauze zonder water is stom.'
'Er is hier nou eenmaal geen water,' zegt vader. De laatste pot frambozenjam. Ik houd van frambozenjam.
'Vertel me nog eens van de wolken, vader. Zat er vroeger echt water in de lucht?'
'Ja het waren grote zwermen van hele kleine druppeltjes. Groot genoeg om de zon te blokkeren. Dan was heel de hemel grijs. En soms kwam het eruit vallen. Maar dat heb ik ook niet meer meegemaakt.'
Ik probeer het me voor te stellen en de ezel sjokt voor ons uit en de lucht is stoffig. Ik draag de jurk die vader voor me heeft gekocht. Ik moet hem uittrekken als we de stofwolk van een tegenligger in de verte zien, maar nu is de weg uitgestorven en mag ik hem dragen en ik lig in de tent. Gepraat buiten de tent.
'Tien blikken is te weinig voor deze prijs. Kom op man.'
De stem van vader: 'Het zijn grote blikken. Goeie kwaliteit. En kijk waar we zijn. Echt niet dat je vandaag nog een andere marskramer tegenkomt.'
Ik kom de tent uit. Vier mannen met baarden. Ze kijken naar me en vader kijkt naar me.
Hij zegt: 'Ga naar binnen.' Hij zegt: 'Ga naar binnen.' Hij zegt: 'Nu.' Ik ga naar binnen. Later komt vader binnen met de blikken. Hij praat de rest van de dag niet meer tegen me. We rennen met emmers achter wolken aan, die eruitzien als blauwdoorzichtige muggenzwermen. Er zijn lichte wolken die we kunnen drinken en donkere wolken die ons geen eten verkopen.{
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "gedachtes")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "Vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "Gedachtenlezen")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: " vrouw")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: "vrouwen")[(goto: "hoofdstuk vrouw")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "schudden")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "lauwwarm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "warm")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "omdraaien")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "Nachtkind")[(goto: "hoofdstuk nacht")]
}**Kaart**
Ik frunnik aan de kaarten in mijn zak. Ga opnieuw en opnieuw langs de stappen van mijn bedrog. Verzin elke manier waarop het mis gaat en ik het optreden alsnog kan redden. Dit is het moment suprême en ik ben voorbereid. Niet zoals ik hoor te zijn, maar in ieder geval voorbereid. Ik schud de kaarten nog eens. Speciaal voor deze dag heb ik een nieuwe set gehaald. De randjes zijn een beetje versleten. Mijn handen zweten terwijl ik nog eens alle stappen doorloop. Het moet perfect zijn als ik mezelf naar het volgende jaar wil bluffen. Dat ik geen magie heb, zal dan een probleem voor na de vakantie zijn.
De jongen voor me wordt geroepen door de jury en loopt naar binnen voor zijn test. Ik kijk naar zijn achterhoofd, probeer erín te kijken en zijn gedachtes te zien. Binnensmonds fluister ik een magieversterking: 'Ik denk dus ik zal.' Het enige wat ik zie is dat zijn haar strak naar achter is gekamd in een paardenstaart. De enige kennis die ik van hem vergaar is dat zijn ogen daarom zo langgerekt leken, omdat ze naar achter werden getrokken door zijn staart.
Na een (link-goto: "wacht", "hoofdstuk wachten")(link-goto: "tijd", "hoofdstuk tijd") van een paar zenuwinzinkingen lang, word ik opgeroepen. Met onvaste benen loop ik. Rug recht. Armen rustig zwaaien. Vingers licht gebogen, zoals een normaal mens. Rustig. Zelfverzekerd kijken. Groet de jury. Ik kan dit. De kennisvragen weet ik. Ik ben ondertussen zo vaak door de test gelopen dat ik die nog in mijn slaap kan beantwoorden. Magiër van die. Slagveld van dat. Nachtkind van zus. Sfinxpoort van zo. In jaar x was y met z. Sommige mensen zouden wellicht gaan denken dat ik erbij ben geweest toen er scheuren in de hemel kwamen, zoveel weet ik erover. Dan komt het moeilijke gedeelte.
'Mag ik een van jullie als vrijwilliger gebruiken om gedachten te lezen?' Een van de vrouwen staat op. Een oudere dame met lang, grijs haar. Mijn handen trillen terwijl ik naar haar reik. Ik schud de kaarten en onthoud welke onderop zit. Dan maak ik een waaier van de kaarten, met de plaatjes naar haar toe. Ze mag er een kiezen, zonder dat ik hem zie. 'Zou u de kaart aan uw collega's willen laten zien?' vraag ik. 'Zonder dat ik hem zie uiteraard.'
Een gaap-wave gaat door de jury terwijl sommigen langzaam knikken als de vrouw de kaart deelt met het publiek. Met een diepe ademhaling probeer ik mijn trillende handen tot rust te brengen en laat haar de kaart weer met het plaatje naar beneden op het deck leggen. Ik schud de kaarten, maar niet echt, zodat haar kaart en de originele onderste kaart, die ik ken, op elkaar liggen. Dan bied ik het pak kaarten ook aan haar aan, zodat ze ze ook kan schudden. Ze pakt de kaarten aan en maakt een paar stapeltjes die ze omstebeurt weer op elkaar legt.
'U had de kaart in uw rechterhand, toch?' Ze knikt. 'Wilt u de kaart in uw hand visualiseren terwijl ik uw rechterhand vasthoud?' Ze trekt een wenkbrauw op maar steekt haar hand uit. Ze voelt lauwwarm, de huid zit los om haar botten heen. Ik sluit mijn ogen, alsof ik iets voel of merk, alsof ik echt magie aan het bedrijven ben en aan haar hand kan voelen welke kaart die vast heeft gehad. Dan hap ik naar adem en open ik mijn ogen. 'Hm interessant. Uw handen zijn zacht, maar er schuilt een kracht en vastberadenheid die u hebt vergaard door de jaren heen. Deze energie kan je overbrengen op dingen die u aanraakt. Bijvoorbeeld op de kaart die u hebt vastgehouden.' Hopelijk is het geen complete onzin die ik uitkraam. Ik durf haar niet aan te kijken terwijl ik zeg: 'Daardoor weet ik welke kaart u hebt gekozen'. Ik begin met kaarten omdraaien op de tafel voor me. Ergens halverwege zie ik hem. Ik leg hem neer. Doe alsof ik nog een wil neerleggen en twijfel. Ik pak haar kaart weer van de tafel. Hou hem een paar veelbetekenende seconden vast. Mijn stem slaat over als ik hem laat zien en zeg: 'Is dit uw kaart?'{
(click: "mens")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "mensen")[(goto: "hoofdstuk mens")]
(click: "vijf ")[(goto: "hoofdstuk vijf")]
(click: "Misschien")[(goto: "hoofdstuk misschien")]
(click: "vinden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "hoofden")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "knoop")[(goto: "hoofdstuk knoop")]
(click: "stof")[(goto: "hoofdstuk stof")]
(click: " lacht")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: " eten ")[(goto: "hoofdstuk eten")]
(click: "vlees")[(goto: "hoofdstuk vlees")]
}**Hart**
'Vandaag gaan wij ontleden: de mens.' De professor rukt dramatisch het laken van de tafel. Wezens om mij heen springen gillend terug. Ik wrijf over mijn neus. Naast mij schiet een hand omhoog.
'Is het echt nodig om een mens te ontleden? Niks ten nadele van jou natuurlijk.' Ze wappert met haar wenkbrauwen in mijn richting. Ik lach. Het klinkt alsof ik een knaagdier heb ingeslikt.
'Ah,' De professor tikt tegen zijn snavel. 'Onze kennis van de mens kan wel een opfrisser gebruiken! De informatie die we hebben over de mens is deels verouderd, terwijl het zo'n interessante soort was! Het antropoceen heeft zo'n vijfhonderd jaar geduurd. De mens heeft een onbeschrijfelijke indruk achtergelaten op het universum, om van de arme planeet waarop hij leefde maar niet te spreken. Dat terwijl de mens een vrij klein organisme is. Ze staan niet hoog in de meest gangbare intelligentieschalen en hebben geen transformatievermogens. Hoe hebben ze het gedaan? Hoe werden ze zo gevaarlijk? Van de eerste atoomtest tot het klonen van de zon, wat is het geheim van de mens? Wij gaan vandaag kijken welke informatie wij kunnen halen uit het hart en de hersenen, de twee drijvende krachten achter de mens. Dit doen wij door middel van dissectie en analyse van biopten van verschillende weefsels.' Hoe is de professor eigenlijk aan een mens gekomen? Zelfs op een universiteit als deze is een volledig intacte mens een zeldzaamheid. Het is geen wonder dat hij vroeg of ik, als verre afstammeling van de mens, mij beschikbaar wilde stellen om ontleed te worden. De professor moet melkwegen en zwarte gaten hebben bewogen om dit specimen deze kant op te krijgen. Hoe meer ik de mens bestudeer, hoe harder mijn hart slaat en mijn neus jeukt. Dit zou wel eens de enige kans kunnen zijn om mijn eigen soort van dichtbij te zien. Dichterbij dan de meeste mensen elkaar ooit zullen zien. Ik zet een stap dichter bij de tafel. De professor wrijft zijn vijf handen over elkaar in een complex patroon. 'Misschien wil onze colleganieuwsgierige ons voorgaan in deze dissectie?' Hier is een kans om mijn eigen fysiek tot in het detail te ontdekken. Om zelf uit te vinden of de binnenkant net zo walgelijk is als de buitenkant. Ik haal mijn neus op. Mijn colleganieuwsgierigen dringen naar voren. Om mij heen zijn nu zoveel hoofden. De professor reikt me een scalpel aan. Iemand kokhalst als ik het mes aanpak en mijn hand op de borstkas van het specimen leg. Het voelt bizar. Glad, maar niet zoals schubben. Zacht, maar niet zoals vacht. Ik heb nog nooit een ander aangeraakt met dezelfde buitenste laag als ik. Inwendig gruwel ik mijn ingewanden in de knoop, maar uitwendig ben ik kalm. Niemand mag deze taak van mij overnemen. Een hand schiet omhoog.
'Is het niet zo dat mensen een giftige stof afscheiden na de dood? Lopen wij momenteel geen risico?'
De professor lacht.
'De mens droeg een aantal organismen bij zich die bij veel wezens tot gezondheidsklachten konden leiden, maar zelf produceerde ze geen toxines. Deze organismen overleven niet in een dode gastheer en zijn nu dus ook niet meer schadelijk.'
Ik zet de punt van de scalpel op de plek waar ik denk te weten dat het hart zit. De pomp die op dit moment leven door mijn aderen pompt. Zou mijn hart het hart van het specimen weer kunnen starten? Zou ik puur door het hier aan te raken, een sein kunnen geven?
Leef-leef-leef-leef.
Hoe dood is dood bij mensen? De mens kan kunstmatig in een soort van winterslaap gebracht worden waar hij ongeschonden uitkomt. Kan dat met deze ook nog? Mijn hand trilt.
Leef-leef-leef-leef.
Ik wil het zien. Het slaande hart. Ik wil zien hoe mijn hart mijn bloed door mijn lijf pompt. Hoe mijn diafragma aan het vacuüm van mijn borstkas trekt, zodat mijn longen lucht naar binnen zuigen. Ik wil de spieren zien samentrekken in mijn gezicht, ik wil mijn maag eten zien verteren. Ik wil weten waarom ik mijn neus niet geklaard krijg. Ik veeg met mijn mouw over mijn gezicht.
Leef-leef-leef-leef.
Ik druk het mes in het vlees.
{
(click: " bovenste")[(goto: "hoofdstuk boven")]
(click: " volg ")[(goto: "hoofdstuk volgen")]
(click: "gedachten")[(goto: "hoofdstuk gedachte")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: "draait")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "Zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "gezicht")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "warmte")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
(click: " lach")[(goto: "hoofdstuk lachen")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: " woorden")[(goto: "hoofdstuk woord")]
(click: "vingers")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "navel")[(goto: "hoofdstuk navel")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
}**Contact**
Ik zit aan de tafel en kijk hoe hij koffie maakt. Hij pakt een kopje op van het druiprek en ik zie dat zijn knokkels blauw zijn. Hij reikt in het bovenste kastje naar de koffiebonen en zijn shirt kruipt op. Ik volg de lijnen van zijn spieren, in mijn gedachten met mijn handen onder zijn shirt van zijn heupen langs zijn zij naar zijn borst. Ik wil zijn shirt uittrekken, meer van hem zien. Hij draait zich naar het koffiezetapparaat en mijn fantasie valt met zijn shirt weer op de plaats.
Het koffiezetapparaat begint te pruttelen en hij kijkt op zijn telefoon. De tijd dat hij voor het laatst online is geweest verspringt. Mijn appjes zijn nog steeds onbeantwoord. Ik open mijn mond. Sluit hem. Zucht. Blaas op mijn thee. Dan kijkt hij op met een glimlach waar mijn gezicht van gaat gloeien.
'Hoe was het nog gisteravond?' Ik ga voor een neutrale toon. Zijn glimlach wordt een grijns en de warmte trekt door mijn lichaam naar beneden.
'Ach, je weet hoe die feestjes zijn: er wordt een hoop geluld, maar er gebeurt uiteindelijk helemaal niks. Nadat jij weg ging, was de lol er wel een beetje af.'
Ik lach op een hopelijk sensuele wijze en neem de laatste slok thee. Zo voorkom ik dat ik opsta en om de tafel heen loop om mijn handen door zijn warrige haar te steken, om hem met mijn heupen tegen het aanrecht te duwen. Te vragen: Waarom ging je niet met me mee? Waarom antwoord je nooit? Waarom ben je er nu wel?
Ik hoor de douche. Over een paar minuten komt mijn huisgenoot binnen en is dit moment voorbij. Ik moet nu naar hem toe. Ik sta op en loop met mijn lege theekop naar de gootsteen. We staan zij aan zij, maar de laatste centimeter is eindeloos. 'Wat zijn je plannen voor vandaag dan?' En beginnen die plannen met mij?
Hij zucht.
'Werken, helaas.' Hij verplaatst zijn gewicht en we staan zomaar tegen elkaar aan. Met veel moeite graai ik woorden bij elkaar voor een zin die ergens op slaat.
'Helaas? Had je andere plannen?' Ik beweeg mijn hand. Onze vingers raken elkaar.
'Soms heb je geen zin om te werken.' Onze vingers verstrengelen.
'Je werkt voor de ANTB toch?' Ik beweeg naar hem toe, heup aan heup.
'Nee, ik zit in transport. Zielen voornamelijk.'
Er trekt iets bij mijn navel. Het verplaatst zich de verkeerde kant op. 'Hoe laat moet je beginnen?'
'Nu ongeveer.'
Ik zucht en leun naar voren.
{
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: " vond")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "ijsvallen")[(goto: "hoofdstuk ijs")]
(click: "G-4357956")[(goto: "hoofdstuk G-4357956")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "rest ")[(goto: "hoofdstuk restjes")]
(click: "grappigs")[(goto: "hoofdstuk grap")]
(click: "rorschach")[(goto: "hoofdstuk rorschach")]
(click: "wereld")[(goto: "hoofdstuk wereld")]
(click: "zijnhaar")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "krieltjes")[(goto: "hoofdstuk krieltjes")]
(click: "thuisplaneet")[(goto: "hoofdstuk thuis")]
}**Reizen**
Ik las als kind ooit een interview met een oude planetenreiziger die bijna overal was geweest. Ik weet nog dat zij zei dat ze het jammer vond dat het haar niet was gelukt alles te bezoeken, dat ze bijvoorbeeld nooit de ijsvallen van G-4357956 had gezien en nooit de zuigingskracht had gevoeld van een zwart gat.
Ik inmiddels wel. Ik heb alles gezien. Alles. En zal ik je eens wat zeggen? Die ijsvallen van G-4357956? Liggen vol met toeristentroep. Zwarte gaten? Je ziet er niets en na de reis erdoorheen ben je een week misselijk. En laten we over de rest van dat hele universum maar niet beginnen. Het ergste zijn nog die cynische “medeplanetenreizigers” die je overal tegenkomt. Ze staan overal voor en zeiken aan een stuk door. Goed, soms zie ik wel iets grappigs op mijn reizen. Ik denk bijvoorbeeld graag terug aan die rorschach die beweerde dat er soms ineens extra muren in haar huis verschijnen en daarom een verzameling deuren in haar berging heeft, of aan die keer dat ik op bezoek mocht bij een bedrijf dat kloons maakt en mijn proefkloon in zijn broek poepte, of aan die hermafrodiete slak die ik in de supermarkt tegenkwam die schreeuwde dat hijzij God was en de wereld ging verwoesten als ze zijnhaar favoriete smaak kip met krieltjes niet terugbrachten. Maar welbeschouwd had ik dat soort dingen op mijn thuisplaneet ook wel mee kunnen maken.
{
(click: " raam")[(goto: "hoofdstuk raam")]
(click: "wind")[(goto: "hoofdstuk wind")]
(click: " laat ")[(goto: "hoofdstuk laat")]
(click: "zucht")[(goto: "hoofdstuk zucht")]
(click: "hotelkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: " hoofd")[(goto: "hoofdstuk hoofden")]
(click: "opwarmen")[(goto: "hoofdstuk warm")]
(click: "twee")[(goto: "hoofdstuk twee")]
(click: "schud")[(goto: "hoofdstuk schudden")]
(click: "badkamer")[(goto: "hoofdstuk kamer")]
(click: " meer")[(goto: "hoofdstuk meer")]
(click: " tijd ")[(goto: "hoofdstuk tijd")]
(click: "gevonden")[(goto: "hoofdstuk vinden")]
(click: "droeg")[(goto: "hoofdstuk dragen")]
(click: "vinger")[(goto: "hoofdstuk vingers")]
(click: "lippen")[(goto: "hoofdstuk lippen")]
(click: "water")[(goto: "hoofdstuk water")]
(click: "hart")[(goto: "hoofdstuk hart")]
(click: "vreemde")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "gezichtsuitdrukking")[(goto: "hoofdstuk gezicht")]
(click: "valt")[(goto: "hoofdstuk vallen")]
(click: " weg")[(goto: "hoofdstuk weg")]
}**Nacht**
Met het raam open waait de wind over me heen. Ik laat de kou en de nacht naar binnen. Achter me hoor ik de jongeman wakker worden. Een lichte zucht en dan het kraken van het bed. Ik hoor de soepelheid in zijn bewegingen als hij opstaat en naar me toe loopt. Ik hoor alles. Hij is jong genoeg om te denken dat hij zelfverzekerd is. Onbewust stelt hij zijn jeugdigheid voor mij tentoon en ik geniet. De hotelkamer is niet groot en in een paar passen is hij bij me. Hij legt zijn handen op mijn schouders en ik leun mijn hoofd achterover tegen zijn borst.
'Wat zie je?' vraagt hij zachtjes. Ik geef geen antwoord. Hij glijdt met zijn handen over mijn armen en voelt hoe koud ze zijn.
'Heb je het koud?' fluistert hij in mijn oor. 'Moet ik je opwarmen?'
Ik leun met mijn lijf tegen het zijne.
'Het is nacht.' zeg ik.
'Acht over half twee om precies te zijn' antwoordt hij. Ik zie dat hij zijn horloge nog om heeft. Een onnodig groot digitaal geval dat zijn rechterpols ontsiert en lelijke blokkige cijfers weergeeft op een blauw verlicht scherm. Het licht doet zeer aan mijn ogen. Geërgerd schud ik zijn handen van me af. De poëtische schoonheid van het moment is verknald en ik sla mijn armen om me heen en loop naar de badkamer. Onbekommerd gaat hij terug naar het bed en haalt een smartphone tevoorschijn. Nog voor ik de badkamerdeur dicht trek is hij vertrokken in zijn digitale wereld.
De badkamer is klinisch en bevat meer metaal dan porselein. Alles is grijs, wit of chroom.
Ik staar naar de reflectie van de glimmende muur in de spiegel. De LED-verlichting prikkelt op mijn huid en voor het eerst in een extreem lange tijd voel ik me echt koud.
Ik had de jongeman gevonden in de lobby van het hotel. Hij zat aan de bar en droeg een net pak, maar zonder stropdas. Hij straalde alles uit wat ik zoek voor een nacht en hapte gretig toe toen ik hem aansprak. Hij sprak over cryptocurrency en search engine optimization voor zijn social media presence als micro-influencer. Gelukkig had ik meer primitieve overtuigingsmiddelen om hem mee te lokken. Een vinger op zijn lippen, zijn hand in de mijne en hij liet zich meenemen.
Het water dat hier uit de kraan komt is smaakloos. Ik spoel mijn mond en spuug het uit. Mijn grip op de jongeman is niet zo sterk als ik zou willen. Er zit geen emotie achter, zijn hart en ziel zijn nog de zijne. Het fysieke aspect is plezierig genoeg, maar weinig bevredigend. Ik besluit om er snel een einde aan te maken.
Als ik de badkamer uitkom, kijkt hij op met een grijns.
'He, heb je deze meme al eens gezien?' vraagt hij en steekt zijn telefoon omhoog. Ik staar naar de vervormde foto van een kat met een vreemde gezichtsuitdrukking. Alle eetlust vergaat me. Ik keer me naar het raam waar de nacht in rafelige slierten door naar binnen krult. Ergens tussen al die internetgolven en lichtvervuiling moeten andere nachtkinderen zijn. Dat hoop ik tenminste. De jongeman staart met open mond als mijn vorm in schaduwen uit elkaar valt en ik door het raam naar buiten vlieg. Nog voor ik helemaal weg ben is hij al driftig op zijn telefoon aan het typen. '#WTF' zegt hij hardop tegen zichzelf.
{
(click: "vreemdeling")[(goto: "hoofdstuk vreemdeling")]
(click: "haar ")[(goto: "hoofdstuk haar")]
(click: "niets ")[(goto: "hoofdstuk niets")]
(click: "bijna")[(goto: "hoofdstuk bijna")]
(click: "draaide")[(goto: "hoofdstuk draaien")]
}**Veer**
De eerste vreemdeling die ik zag, was een collega. Ze liet me haar vleugels zien toen we samen een joint rookte achter de winkel in onze werkpauze. Ze waren wit, donzig en trilden een beetje, omdat ze zenuwachtig was. Ze stond met haar rug naar me toe met haar werkpolo omhoog getrokken.
'Mag ik ze aanraken?' vroeg ik. De kleine veertjes aan de randen gingen een beetje overeind staan en ze trok haar schouders in. Ze zei niets en ik stak voorzichtig mijn hand uit. Bliksemsnel trokken de vleugels zich terug tussen haar schouderbladen. Ze vouwden op tot bijna niets en ze trok gauw haar polo weer omlaag en draaide zich om.
'Sorry,' zei ik.
'Ik denk dat onze pauze weer voorbij is,' zei ze. Ze stapte me voorbij en zo door de stalen achterdeur van de magazijnruimte de winkel weer in. Een enkele witte veer bleef op de grond liggen naast de container waarachter we ons hadden verstopt. Ik heb hem opgeraapt en in mijn broekzak gestopt. Het voelde niet netjes om te doen, maar ik deed het toch.